Γράφει ο Γιώργος Παπαχρήστος
Με τα φώτα στραμμένα σχεδόν εξ ολοκλήρου στα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ και την ελληνική πολιτική τάξη να παρακολουθεί την επώδυνη διαδικασία αποσύνθεσης του χώρου, έχει περάσει εντελώς κάτω από τα ραντάρ της επικαιρότητας ότι την ίδια ώρα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας πραγματοποιείται το τακτικό συνέδριο της Νέας Αριστεράς. Της «αθέατης» Αριστεράς, η οποία συγκροτήθηκε από τους αποχωρήσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκλογή στην ηγεσία του κόμματος, τον Σεπτέμβριο του 2023, του Στ. Κασσελάκη.
Αν έπρεπε να προσεγγίσει κυνικά κάποιος το συνέδριο αυτό, το οποίο… απέφυγε χαρακτηριστικά να απασχολήσει την κοινή γνώμη κατά την προσυνεδριακή του διαδικασία, θα έλεγε ότι η μόνη… συνεισφορά του στα κοινά ήταν ότι οδήγησε σε περαιτέρω γελοιοποίηση το «μητρικό» κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ. Ορίζοντας ως τόπο διεξαγωγής το ΣΕΦ, εξανάγκασε τον ΣΥΡΙΖΑ να πραγματοποιήσει το δικό του συνέδριο σε ένα νυκτερινό μαγαζί, ένα «μπουζουξίδικο»!
Με όρους πολιτικής, ωστόσο, δυσκολεύεται κανείς να διακρίνει την πολιτική του ταυτότητα. Στον έναν και κάτι χρόνο της ζωής του, το κόμμα αυτό, στο οποίο συγκαταλέγονται τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη που πλαισίωσαν τις κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, απέτυχε να εμφανίσει μια ολοκληρωμένη πρόταση για τη χώρα και τα προβλήματά της. Εξαντλήθηκε σε περιστασιακές προσεγγίσεις σε θέματα επικαιρότητας, μόνο και μόνο για να «στριμωχτεί» και το κόμμα σε ό,τι «παίζει» εκείνη τη στιγμή, ντυμένες με ξύλινη γλώσσα και διανθισμένες πάντα με μια τυπολατρική επιμονή σε αριστερίζουσες λογικές. Και από την άλλη παρουσίασε χαρακτηριστική αδυναμία σοβαρής δημόσιας παρέμβασης όπως επίσης και παντελή έλλειψη πολιτικών πρωτοβουλιών ικανών να δημιουργήσουν πολιτικό ζήτημα.
Τα χαρακτηριστικά αυτά, που ακολουθούν τη Νέα Αριστερά από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες της δημιουργίας της, «αποτιμήθηκαν» στις ευρωεκλογές από το εκλογικό σώμα με ποσοστά κάτω του ορίου εισόδου στη Βουλή. Αλλά αντί αυτό να αποτελέσει την κινητήρια δύναμη για την αλλαγή της δημόσιας εικόνας του, το κόμμα συνέχισε στον ίδιο δρόμο της «απώλειας». Ακόμη και η παρατεινόμενη και παρατεταμένη αποσάθρωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ωφέλησε. Οι διαρροές υποστηρικτών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης οδεύουν οπουδήποτε αλλού, αλλά όχι στη Νέα Αριστερά. Οπως καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, αν δεν αλλάξει άρδην το κόμμα αυτό στις προσεχείς εθνικές εκλογές, δύσκολα θα καταφέρει να αποφύγει την εξαέρωση.
Τα συνέδρια των κομμάτων πραγματοποιούνται προφανώς για να γίνει μια ανασκόπηση της έως τότε πορείας τους, να επιβληθεί μια αλλαγή εφόσον αυτό κριθεί ότι απαιτείται και επιπλέον να υπάρξει μια ολοκληρωμένη προσέγγιση στα προβλήματα της χώρας. Αλλά ένα συνέδριο όπως αυτό της Νέας Αριστεράς, που μοιραία πραγματοποιείται κάτω από τη σκιά των εξελίξεων στον ΣΥΡΙΖΑ, θέτει το κόμμα εκ των πραγμάτων μπροστά σε μια πραγματικότητα την οποία καλείται να διαχειριστεί. Και να απαντήσει ουσιαστικά και με σαφήνεια στην κατάσταση που δημιουργείται.
Εκτός ενός σοβαρού απροόπτου, που πάντως δεν διαφαίνεται, μια νέα διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει πλέον αναπόφευκτη. Ποια είναι η θέση της Νέας Αριστεράς μπροστά σε αυτό το σοβαρό και εν πολλοίς καταλυτικό και για την ίδια ενδεχόμενο;
Συζητείται, ας πούμε, από τους εκτός του χώρου της Αριστεράς πολίτες ότι από τη στιγμή που θα εκλείψει ο λόγος για τον οποίο αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Κασσελάκης, τι είναι αυτό που τους αποτρέπει να επιστρέψουν στην «κοιτίδα» από την οποία προέρχονται; Μια εύκολη απάντηση είναι ότι έως ότου προκύψουν τα ζητήματα με τον κ. Κασσελάκη που οδήγησαν στον εξοβελισμό του, εκείνοι που είχαν παραμείνει στον ΣΥΡΙΖΑ διέκοψαν κάθε σχέση μαζί τους, διατυπώνοντας βαρύτατες κατηγορίες για την «αποστασία», τους εμπνευστές και τους καθοδηγητές τους.
Ισως είναι πρόωρο, μέχρι να ολοκληρωθεί η ρήξη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, να υποστηρίξει κανείς ότι, τώρα που η Νέα Αριστερά δικαιώνεται από τις εξελίξεις και την επιλογή της να αποχωρήσει, ανοίγει ο δρόμος για την επανασυγκόλληση των κομματιών. Αλλά πόσο εφικτό είναι αυτό; Νομίζω ότι υπό τις παρούσες συνθήκες είναι σχεδόν μηδενικών πιθανοτήτων. Μία μόνο περίπτωση υπάρχει, και έχει ονοματεπώνυμο: ο κ. Αλ. Τσίπρας. Αν αποφασίσει να προχωρήσει σε μια ευρύτερη πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς, εκτιμώ ότι ορισμένα από τα στελέχη της Νέας Αριστεράς θα μπορούσαν να μετακινηθούν προς αυτόν. Οχι όμως στελέχη όπως οι Τσακαλώτος, Φίλης, Σκουρλέτης, Τζανακόπουλος, Αχτσιόγλου. Οσοι δηλαδή συνέδεσαν το όνομά τους με τις – κατ’ εκείνον – προσπάθειες ποδηγέτησής του την περίοδο που ηγείτο του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά αυτές είναι αναμνήσεις από ένα μέλλον που δεν διαφαίνεται. Αυτό που διαφαίνεται, αντιθέτως, είναι η παράταση της αφάνειας της Νέας Αριστεράς…
Πηγή: tovima.gr
