Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σε αφήνει να αγιάσεις. Η εναλλαγή ξεκατινιάσματος και τζέρτζελου είναι τόσο ακατάβλητη που αναρωτιέσαι πώς θα ξημερωθείς.
Με ξεκατίνιασμα ή με τζέρτζελο;Και μέσα σε όλα κάνουν κι αντιπολίτευση. Πόση; Τόση ώστε υποθέτω πως ο Μητσοτάκης βάζει τα γέλια μόλις του λένε ότι τον αντιπολιτεύεται ο Παππάς «13-0».
Στη βάση των γεγονότων βρίσκεται μια αλληλουχία παραλογισμού.
Πρώτα μια ομάδα στελεχών δεν γουστάρει τον Κασσελάκη. Κανένα πρόβλημα. Σε όλα τα κόμματα συμβαίνουν αυτά.
Ούτε ο Δούκας γουστάρει τον Ανδρουλάκη, ούτε ο Σαμαράς τον Μητσοτάκη. Αλλά δεν έχουν πιαστεί μαλλί με μαλλί.
Στον ΣΥΡΙΖΑ πιάστηκαν. Η ομάδα που δεν γουστάρει επιστρατεύει μια αμφιλεγόμενη διαδικασία και καθαιρεί τον Κασσελάκη. Σε κάποιο άλλο κόμμα θα ήταν απλώς αδιανόητο.
Το καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει πουθενά άλλωστε πως αν υπερψηφιστεί πρόταση μομφής κατά του προέδρου, ο πρόεδρος καθαιρείται. Λέει απλώς πως αν προκύψει τέτοια περίπτωση παραπέμπεται σε έκτακτο Συνέδριο.
Τέλος πάντων, στον ΣΥΡΙΖΑ τον καθαιρούν. Μετά προκηρύσσουν εκλογή νέου προέδρου. Με πρόσθετους όρους για υποψηφίους που ούτε αυτοί προβλέπονται από το καταστατικό.
Ο Κασσελάκης βάζει παρ’ όλ’ αυτά υποψηφιότητα. Και εκείνοι που τον καθαίρεσαν τον αποκλείουν και από την εκλογική διαδικασία. Ούτε αυτό προβλέπεται.
Η συνέχεια επί της οθόνης.
Ερώτημα. Ποιοι άνθρωποι θα πάρουν σοβαρά αυτό το κόμμα κι αυτά τα καμώματα; Τι συζητούμε λοιπόν;
Και δεν έχει να κάνει με τον Κασσελάκη ή τον ΣΥΡΙΖΑ. Εχει να κάνει με την απλή λογική και τους κανόνες της δημοκρατίας στα κόμματα.
Δεν χρειάζεται δηλαδή να υποστηρίζεις τον Κασσελάκη για να ανατριχιάσεις όταν ακούς τον Πολάκη να τον αποκαλεί «αυτό το πράγμα». Η ασχήμια μιλάει από μόνη της είτε απευθύνεται στον Κασσελάκη, είτε στον Αδωνη, είτε στην Πίπη Φακιδομύτη.
Ούτως ‘Η άλλως, ακόμη και μέσα στην πιο έντονη πολιτική αντιπαράθεση υπάρχουν τα θεμελιώδη. Η ευγένεια κι η αξιοπρέπεια των ανθρώπων, ένας στοιχειώδης πολιτισμός των συμπεριφορών. Δεν είμαστε κανίβαλοι.
Αυτά φυσικά δεν αποτελούν μέθοδο εξοβελισμού των αχρείων. Αλλά αυτονόητο οδηγό κάθε ευσυνείδητου πολίτη που σέβεται τον εαυτό του.
Σε ένα κόμμα λοιπόν μπορούν προφανώς να κάνουν ό,τι θέλουν. Αλλά δεν μπορούν να κάνουν τα πάντα.
Δεν ξέρω πόσοι θα βάλουν τα κλάματα αν διαλυθεί τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ – να σημειώσω πως σχεδόν όλα τα κόμματα που γέννησε η κρίση το 2012 έχουν ήδη διαλυθεί.
Υπάρχουν όμως πολλοί σε πολλά κόμματα που δεν θέλουν να διαλυθεί ο δημοκρατικός πολιτισμός μας.
Πηγή: tovima.gr
