Γράφει ο Νίκος Φιλιππίδης
Ηχώρα έχει πορευτεί για χρόνια με επαγγέλματα «ευκολίας» σε τομείς με εξαιρετικά χαμηλή παραγωγικότητα που απασχολούσαν πολύτιμους πόρους και κυρίως ανθρώπινο κεφάλαιο.
«Ξοδεύτηκαν» σε αυτές τις δουλειές κοινοτικά προγράμματα και κονδύλια των αναπτυξιακών νόμων. Λογικά θα περίμενε κανείς ότι η χώρα κάτι έμαθε από όλα αυτά, τα οποία στρέβλωσαν το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Στα πρώτα χρόνια μετά την κρίση κάθε αύξηση του εισοδήματος, ακόμα και από αντιπαραγωγικούς τομείς, δικαιολογούνταν λόγω της απόκλισης που είχε δημιουργηθεί στην περίοδο των μνημονίων. Τώρα όμως δεν βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση. Ειδικά εάν αυτά τα επαγγέλματα «ευκολίας» δημιουργούν ζημιά σε άλλους τομείς της οικονομίας.
Είναι γνωστό ότι εδώ και λίγα χρόνια έχει δημιουργηθεί ένα νέο επάγγελμα, από αυτά που σε μια οικονομία μόνο αντιπαραγωγικά λειτουργούν, ειδικά αν λειτουργούν ανεξέλεγκτα. Συγκεκριμένα, μια ολόκληρη γενιά κυρίως νέων ανθρώπων, με δυνατότητες, με μόρφωση, με προοπτικές εργασιακής εξέλιξης, ασκούν είτε πλήρως είτε ως συμπληρωματική απασχόληση το επάγγελμα του εκμισθωτή ακινήτου.
Αντί να αγοράσουν ένα σπίτι για να μείνουν όπως έκανε η γενιά των γονιών τους, κάνουν κάτι απείρως πιο αποδοτικό εκμεταλλευόμενοι τη συγκυρία. Μέχρι εδώ όλα καλά, δικαίωμά τους να το κάνουν.
Αγοράζουν αρχικά ένα σπίτι και το αξιοποιούν όπως οι ίδιοι κρίνουν, για βραχυχρόνια μίσθωση. Αν είναι σε καλή τουριστικά περιοχή μπορεί να αποδώσει πολύ καλά λεφτά, αποκομίζοντας τρεις και τέσσερις φορές υψηλότερο εισόδημα από την απλή ενοικίαση.
Το αποτέλεσμα είναι ότι με το συγκεκριμένο έσοδο αντέχουν να πληρώσουν ένα υψηλότερο ενοίκιο από αυτό που θα πλήρωναν κανονικά, αυξάνοντας τον πληθωρισμό στην εν λόγω αγορά, ενώ κάποιοι άλλοι το κάνουν επάγγελμα, αγοράζοντας και δεύτερο και τρίτο σπίτι για τον ίδιο σκοπό.
Παράλληλα, μισθώνοντας το σπίτι τους για βραχυχρόνια μίσθωση αφαιρούν ένα σπίτι από την αγορά μακροχρόνιας ενοικίασης, ενώ με το επιπλέον εισόδημα που εισπράττουν αποχωρούν σταδιακά από την αγορά εργασίας.
Ολα αυτά παραμένουν στη διακριτική τους ευχέρεια. Μόνο που ένα κράτος που δέχεται πολλαπλή ζημιά, λόγω της ανόδου του κόστους στέγασης και της μείωσης της απασχόλησης, οφείλει να παίρνει μέτρα. Οσοι επέλεξαν να κάνουν δουλειά τους τη στέγαση, να συνεχίσουν να το κάνουν, αλλά με κανόνες.
Σαν αυτούς που θεσπίζουν άλλες χώρες με παρόμοιο πρόβλημα, όπως η Ισπανία, που πριν από λίγες μέρες αφαίρεσε 65.000 από τις συνολικά 400.000 καταχωρίσεις που υπάρχουν στις πλατφόρμες βραχυχρόνιων μισθώσεων.
Αν δεν το κάνει, τότε θα πρέπει να μάθει να «ζει» με πληθωρισμό ενοικίων, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, κοντά στο 10,5%, από 2,9% στην ευρωζώνη, με ό,τι αυτό σημαίνει.
Πηγή: tovima.gr
