Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Απορώ με την έκπληξη. Ο Τραμπ έχει το πάνω χέρι κι έκανε την Ευρώπη ό,τι ήθελε. Ολες οι φωνές για υποτιθέμενα αντίποινα αποδείχτηκαν καλαμπούρια.
Οι ευρωπαϊκές Αρχές αποφάσισαν ότι είναι προτιμότερο να μπουν μαζί του σε μια κουβέντα παρά να ρισκάρουν έναν πόλεμο.
Μπορεί να έχουν δίκιο. Μπορεί και άδικο.
Το ερώτημα όμως είναι τι θα γίνει με τον Τραμπ. Ωραία άποψη να προτιμάς την κουβέντα από τον πόλεμο, αλλά πρέπει να την προτιμάει κι ο άλλος.
Κι αν κάτι μπορώ να προσάψω στις Αρχές των Βρυξελλών, είναι πως το θέμα δεν αφορούσε την κουβέντα ή τον πόλεμο. Αφορούσε έναν τύπο που νομίζει ότι μπορεί να κάνει κουμάντο.
Θα το δεχτούμε ή δεν θα το δεχτούμε;
Αν έγινε μια υποχώρηση για να του τη φέρουμε σε πρώτη ευκαιρία αργότερα, κανένα πρόβλημα. Περιμένουμε.
Αν όμως έγινε μια υποχώρηση για να τα βρούμε επειδή είμαστε κότες, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Κυρίως επειδή θα πρέπει πρώτα οι Ευρωπαίοι να απαλλαγούν από την εντύπωση ότι η Αμερική είναι φίλη και σύμμαχος. Μακάρι να ισχύει ακόμα, αλλά με τον Τραμπ δεν είναι, κι ούτε υποψιάζομαι ότι θα γίνει.
Το ίδιο συμβαίνει με την Τουρκία ή με το Ιράν. Συνήθως η ισχύς του άλλου τρομάζει την Ευρώπη και καταλήγει πάντα στη λύση μιας ατέρμονης συμβιβαστικής κουβέντας.
Προφανώς οι δασμοί του Τραμπ δεν θα καταστρέψουν την ευρωπαϊκή οικονομία. Προφανώς επίσης θα υπάρξουν κι άλλα κεφάλαια αντιπαράθεσης με μια αλλοπρόσαλλη αμερικανική κυβέρνηση.
Αλλά δεν έχω καμία αίσθηση ότι οι Βρυξέλλες μπορούν να αντισταθούν στην πίεση. Για να το πω απλά, έχουν χάσει την κουλτούρα σύγκρουσης που θα έπρεπε να χρησιμοποιείται ως έσχατη καταφυγή.
Για δυο σοβαρούς λόγους.
Πρώτον, επειδή η ίδια η Ευρώπη έχει χτιστεί πάνω στην αποφυγή της σύγκρουσης. Ωραίο και πολιτισμένο, αλλά υπάρχουν όρια.
Δεύτερον, επειδή η Ευρώπη δεν είναι ενωμένη. Καταντάει έτσι μια μανούβρα διευθετήσεων. Διαφορετικά υποδέχτηκε τη συμφωνία με τον Τραμπ η Γερμανία, διαφορετικά η Γαλλία.
Μόνο που η ακατάπαυστη διευθέτηση καταντάει συχνά ένα παιχνίδι όπου κανείς δεν συνειδητοποιεί τα όριά του. Ούτε ο Ορμπαν, ούτε ο Ερντογάν, ούτε ο Φίτσο.
Κι έτσι όλοι αυτοί αντιλαμβάνονται την έλλειψη ορίων περίπου ως ανταμοιβή ή ως αναγνώριση του μεγέθους τους.
Κατά κάποιον τρόπο το ίδιο ισχύει γενικότερα και με τον Τραμπ με την ελπίδα ότι η ευρωπαϊκή στρατηγική θα αποδειχθεί σώφρων.
Δεν το πιστεύω. Αλλά μένει να αποδειχθεί.
Πηγή: tovima.gr
