Μια φωτογραφία ήταν αρκετή για να φέρει και πάλι στο προσκήνιο την ομοφοβική πλευρά της κοινωνίας. Μπαίνοντας κάποιος χθες στο Χ ή πρώην Twitter -όπως το λέμε ακόμα στην Ελλάδα- στα trends θα έβλεπε για δεύτερη συνεχόμενη μέρα το όνομα του Πίνατ. Το συμπαθές τετράποδο του Μεγάρου Μαξίμου φιγούραρε στις πρώτες θέσεις της λίστας λόγω της φωτογραφίας που ανάρτησε ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, με τη διαπίστευσή του ως σύνεδρος της ΝΔ.
Ανάμεσα όμως στα posts της φωτογραφίας του Πίνατ με τη διαπίστευση στο λαιμό, υπήρχε μια άλλη φωτογραφία που τράβηξε πάνω της όλα τα βλέμματα. Ήταν μια φωτογραφία που έδειχνε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανο Κασσελάκη καθισμένο στην ακρογιαλιά κρατώντας αγκαλιά τον σύζυγό του Τάιλερ, ο οποίος με τη σειρά του κρατούσε αγκαλιά τη σκυλίτσα τους.
Οφείλω να σημειώσω ότι η φωτογραφία πιθανότατα ήταν προϊόν μοντάζ, ωστόσο ψεύτικη ή αληθινή, μικρή σημασία έχει, καθώς η όλη ουσία βρίσκεται αλλού. Στα σχόλια. Εκεί μπορεί κάποιος να βγάλει πολλά συμπεράσματα για το πώς η κοινωνία βλέπει τις καταστάσεις.
Διαβάζοντας λοιπόν τα σχόλια παρατήρησα ότι υπήρχαν χρήστες που τόνιζαν πόσο όμορφη φωτογραφία είναι, κάποιοι έγραφαν τι ωραία οικογένεια αλλά και κάποιοι άλλοι πόσο αγάπη τους έβγαζε. Ελάχιστοι όμως. Τα σχόλια ήταν ως επί των πλείστων σεξιστικά και άκρως ομοφοβικά.
Και αυτό ήταν που με προβλημάτισε. Είμαστε δύο μήνες σχεδόν μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και όμως η κοινωνία αντιδρά πολύ έντονα στην εικόνα δύο αντρών ως ζευγάρι. Στις γυναίκες για κάποιο λόγο είναι πιο επιεικής. Στους άντρες όμως οι αντιδράσεις είναι έντονες έως χυδαίες.
Ας μην ξεχνάμε και το πρόσφατο περιστατικό στην Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη όπου δύο νεαρά παιδιά δέχθηκαν επίθεση από πλήθος ατόμων, τα οποία ήταν στην πλειοψηφία τους ανήλικα -έχει μεγάλη σημασία αυτό το στοιχείο.
Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο πρώτος γάμος ομοφύλων στη Νέα Σμύρνη έγινε με αστυνομική παρουσία του Τμήματος Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας καθώς, όπως ανέφερε το ομόφυλο ζευγάρι, δεχόταν απειλές από διάφορα άτομα.
Και έρχομαι και σκέφτομαι. Η ελληνική κοινωνία ήταν τελικά έτοιμη να δεχθεί την διαφορετικότητα; Ήταν έτοιμη να ενσωματώσει αυτούς τους ανθρώπους; Γιατί ας μην κρυβόμαστε τόσα χρόνια στο περιθώριο ήταν. Δακτυλοδεικτούμενοι.
Οι δημοσκοπήσεις λίγο πριν από την ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου έδειχναν μια άλλη εικόνα από αυτή που δείχνει σήμερα η πραγματικότητα. Πάνω από το 70% δήλωναν ότι τάσσονται υπέρ του γάμου ομόφυλων ζευγαριών και σχεδόν οι μισοί υπέρ της τεκνοθεσίας.
Και όμως η καθημερινότητα διαψεύδει πανηγυρικά τα στοιχεία αυτά. Και αυτά τα φαινόμενα θα πρέπει η κυβέρνηση να τα λάβει πολύ σοβαρά υπόψιν.
Το νομοσχέδιο για το γάμο ήταν το πρώτο βήμα. Χρειάζονται όμως πολλά ακόμη βήματα για να φτάσουμε στο στάδιο της αποδοχής και της ενσωμάτωσης και εν τέλει στην ισότητα που είναι το ζητούμενο. Και αυτό είναι δουλειά της κυβέρνησης. Πολιτικές και νομοθετικές παρεμβάσεις έχουν γίνει, αυτό είναι γεγονός. Το θέμα είναι το πώς αυτές εφαρμόζονται αλλά και πόσες ακόμη θα έρθουν. Γιατί η ομοφοβία και η τρανσφοβία κάθε άλλο παρά έχουν εξαλειφθεί.
