Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Το έχω εμπεδώσει με τα χρόνια. Η καλύτερη μέθοδος για να μη λυθεί ποτέ ένα πρόβλημα είναι η διεύρυνσή του.
Οσο πιο πολλές παραμέτρους προσθέτεις στην ανάλυση μιας κατάστασης, τόσο δυσκολότερα βγάζεις άκρη.
Παράδειγμα; Η οπλοκατοχή.
Ακουγα τον Ανδρουλάκη και τους Πασόκους να μιλούν για την Κρήτη. Και (να το προσθέσω) είμαι βέβαιος ότι, όπως κι ο Μητσοτάκης, θέλουν να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα.
Οχι μόνο για ιδεολογικούς ή κοινωνικούς λόγους. Αλλά κι επειδή σε κανέναν δεν αρέσει να κακολογούν και να διασύρουν την πατρίδα του.
Αμα όμως ακούω για εκπαιδευτικές παρεμβάσεις και πολιτιστικές πρωτοβουλίες υποψιάζομαι πως ψάχνουμε δικαιολογίες προκειμένου να μη γίνει τίποτα.
Δηλαδή αν παίξουμε «Αχαρνής» σε όλα τα σχολεία της Κρήτης θα κατεβάσουν τα κουμπούρια; Ούτε για αστείο!
Αντιθέτως. Αν διαβεβαίωναν τους Κρητικούς (κι όποιον άλλον νταή) πως αν βρουν πάνω τους έστω και κάλυκα πυροβόλου όπλου θα περάσουν μερικά χρονάκια προαυλιζόμενοι, να δεις για πότε οι σύντεκνοι θα γίνουν οπαδοί του Γκάντι.
Και πώς θα τους βρουν; Ακριβώς όπως οι βρετανικές δυνάμεις άδειασαν το Μπέλφαστ από τα όπλα των παρακρατικών μετά τις συμφωνίες της Μεγάλης Παρασκευής.
Μπούκαραν. Εβρισκαν. Μπαγλάρωναν.
Απλά πράγματα. Διότι όπως έλεγε κι ο Βοναπάρτης «με τις ξιφολόγχες λύνεις πολλά προβλήματα, αρκεί να μην κάτσεις πάνω τους».
Παράδειγμα δεύτερο. Ο Σαμαράς.
Το Μαξίμου απάντησε στον μακροσκελή τηλεοπτικό μονόλογο του πρώην πρωθυπουργού με ένα λιτό «ουδέν σχόλιον» και τέλος η φασαρία.
Σιγά μην πιάσουν κουβέντα. Διότι αν άρχιζαν τα «είπες» και τα «είπα» και τα «πώς το είπες» και πάμε από την αρχή, ακόμη θα μας ζάλιζαν τον έρωτα.
Παράδειγμα τρίτο. Τα Τέμπη.
Τα οποία έγιναν θέμα αφότου στη συζήτηση μπήκαν όλες οι πιθανές κι απίθανες παρλαπίπες.
Κακώς. Ο Πρωθυπουργός (και ακολούθησαν διάφοροι άλλοι…) δεν είχε καμία δουλειά να εξηγεί τηλεοπτικά πώς και γιατί συνέβη το δυστύχημα, ούτε ποιος φταίει και ποιος δεν φταίει.
Ο,τι πει η Δικαιοσύνη, τέλος.
Για να εξηγήσω απλά τη σκέψη μου: ούτε λύνονται όλα από όλους, ούτε εξηγούνται όλα από όλους, ούτε είναι όλα δουλειά όλων. Ιδίως σε μια χώρα όπου όλοι μιλούν για όλα και κυρίως για όσα δεν ξέρουν.
Αρκεί οι αρμόδιοι να εντοπίζουν το πρόβλημα και να το λύνουν συγκεκριμένα. Ετσι προχωρούν οι σύγχρονες κοινωνίες. Μετά, ας απαγγείλει όποιος θέλει το ποίημά του.
Να δηλαδή μια ωραία εκδοχή «σημιτικού ΠαΣοΚ με μπλε χρώμα» που λέει ο Σαμαράς.
Που μακάρι να την εφάρμοζε παντού ο Μητσοτάκης.
Πηγή: tovima.gr
