Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης
To ερώτημα του τίτλου έχει ρητορική σημασία και σαφή απάντηση. Με τους Αμερικανούς, φυσικά. Αν παρακολουθήσατε το πρόσφατο ρεπορτάζ, θα σημειώσατε το αμερικανικό ενδιαφέρον για την ανάπτυξη του λιμένα Ελευσίνας και την ανάδειξη του σε διαμετακομιστικό και ενεργειακό κόμβο.
Παράλληλα, η πρέσβειρα των ΗΠΑ δήλωσε ότι η Ελλάδα πρέπει να πουλήσει το λιμάνι του Πειραιά ώστε να μειωθεί η κινεζική επιρροή. Η δήλωση αυτή προκάλεσε τη σφοδρή αντίδραση της κινεζικής πρεσβείας και την καθησυχαστική, προς τους Ασιάτες, δέσμευση της ελληνικής πλευράς για τήρηση της συμφωνίας ως έχει. Αντίστοιχο αμερικανικό ενδιαφέρον υπάρχει και για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης που ελέγχεται από τον Ιβάν Σαββίδη. Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι το λιμάνι πρέπει να αποσπαστεί από τα συμφέροντα που έχουν ευθεία σύνδεση με το Κρεμλίνο. Εκει, άλλωστε, αποδίδεται και η πρωτοβουλία του επιχειρηματία Αριστοτέλη Μυστακίδη για εμπλοκή του στον ΠΑΟΚ.
Τα τελευταία χρόνια η Αθήνα κόβει γέφυρες με τη Μόσχα. Δεν είναι μόνο η ελληνική στάση υπέρ της Ουκρανίας. Είναι και η συμφωνία, με τους Αμερικανούς, για τη μεταφορά υγροποιημένου αερίου που πλήττει ευθέως τα ενεργειακά συμφέροντα της Μόσχας. Τώρα είναι σαν να γυρίζουμε την πλάτη στους Κινέζους. Εδώ θα ακουστεί η γνωστή κριτική που μας βρίσκει «δεδομένους» δίπλα στους Αμερικανούς, χωρίς περιθώρια ελιγμών και διαπραγμάτευσης για μεγαλύτερα γεωπολιτικά κέρδη. Κάποιοι θα προσθέσουν ότι είναι επιβλαβής η ρήξη με τη Ρωσία, ενώ κινδυνεύει και η σχέση μας με την Κίνα.
Δεν είναι άστοχες παρατηρήσεις. Μόνο που στο σημερινό κόσμο λίγοι έχουν την πολυτέλεια ή το μέγεθος για να πατούν σε δύο βάρκες. Και σίγουρα όχι χώρες σαν την Ελλάδα, που βρίσκονται στο σταυροδρόμι τριών κόσμων και πολλών συμφερόντων. Η «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» είναι ωραία ως διακήρυξη μέχρι τη στιγμή που σε ρωτούν ευθέως με ποιον θα πας και ποιον θα αφήσεις. Και εκεί, στην πραγματικότητα, δεν έχεις επιλογή. Εχεις μόνο συμφέρον. Το ελληνικό συμφέρον, σήμερα, είναι σαφώς δυτικό. Οικονομικά, αμυντικά, ενεργειακά. Η Αμερική (ή η πρέσβειρα…) μπορεί να είναι αδέξια στις διπλωματικές της παρεμβάσεις αλλά είναι η χώρα που εξοπλίζει την Ελλάδα και επενδύει σε κρίσιμες υποδομές.
Η Κίνα είναι οικονομικός εταίρος, όχι στρατηγικός σύμμαχος. Και αυτό δεν αλλάζει όσο μεγάλα κι αν είναι τα κοντέινερ που φέρνει στο λιμάνι. Από την άλλη πλευρά, η Δύση περιμένει από την Αθήνα να ευθυγραμμίζεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Και η Ελλάδα, παραδοσιακά, το κάνει. Οχι επειδή είναι «δεδομένη», αλλά επειδή ξέρει ότι η ισχύς δεν μοιράζεται ισομερώς στον πλανήτη. Μπορείς να διαπραγματευτείς με την Αμερική. Με την Κίνα μπορείς μόνο να κάνεις μπίζνες. Το πραγματικό διακύβευμα δεν είναι αν θα δυσαρεστήσουμε το Πεκίνο, αλλά αν μπορούμε να αξιοποιήσουμε το αμερικανικό ενδιαφέρον.
Η Ελευσίνα, ο Πειραιάς, η Θεσσαλονίκη δεν είναι απλώς λιμάνια. Είναι πεδία ανταγωνισμού δύο κόσμων που έχουν αποφασίσει ότι βρίσκονται σε αντιπαράθεση. Σε τέτοιες εποχές, δεν αποφασίζεις με ποιον θα πας επειδή το θέλεις. Αποφασίζεις επειδή, αν δεν το κάνεις εσύ, θα διαλέξουν άλλοι για σένα.
Πηγή: news247.gr
