Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η ελληνική δημοκρατία έχει αποτύχει να προστατεύσει τα πανεπιστήμια από τη βία, την αλητεία και την ανομία. Εχει αποτύχει διαχρονικά με ευθύνη πολλών άπραγων ή φοβισμένων κυβερνήσεων.
Εχει αποτύχει πρακτικά με ευθύνη των αστυνομικών αρχών, των πανεπιστημιακών διοικήσεων, της ακαδημαϊκής κοινότητας και του φοιτητικού κινήματος.
Εχει αποτύχει ουσιαστικά χάρη στην αδιαφορία της κοινωνίας, τη συνενοχή διαφόρων καραγκιόζηδων του Τύπου και την ανοχή της δικαιοσύνης.
Ο ένας πετάει το μπαλάκι στον άλλο αλλά φυσικά δεν φταίει ένας. Κι έτσι το μπαλάκι δεν καταλήγει πουθενά.
Προ ημερών ρώτησα έναν «αρμόδιο» πόσοι υπεύθυνοι για περιστατικά βίας στα πανεπιστήμια βρίσκονται στη φυλακή κι από το ανήξερο βλέμμα του κατάλαβα ότι η απάντηση είναι απλή. Κανείς!
Στην πραγματικότητα φταίει η μέθοδος.
Η Αστυνομία κυνηγάει τα περιστατικά παρόλο που είναι προφανές ότι δεν θα τα προλάβει ποτέ. Πάντα θα έρχεται κατόπιν εορτής να μετρήσει ζημιές και σπασμένα κεφάλια.
Ενώ αν θέλει να έχει αποτελέσματα θα πρέπει να κυνηγήσει τις συμμορίες. Ποιοι είναι, πού κοιμούνται, πώς ζουν, ποιοι τους διευθύνουν, πού μαζεύονται, ποιοι τους χρηματοδοτούν…
Ολοι αυτοί δεν πέφτουν ξαφνικά από τον ουρανό, σκαρφαλώνουν σε ένα μηχανάκι, παίρνουν ένα πτυσσόμενο ρόπαλο και πάνε να πλακώσουν όποιον δεν γουστάρουν.
Ζουν ανάμεσά μας. Κυκλοφορούν στις γειτονιές μας. Φοιτούν ή έστω μπαινοβγαίνουν στα πανεπιστήμια της χώρας.
Αυτοί είναι το πρόβλημα. Κι αυτό το πρόβλημα πρέπει να λύσει η δημοκρατία.
Δεν μας ενδιαφέρει αν επικαλούνται πολιτικά, ιδεολογικά ή ακαδημαϊκά προσχήματα. Ούτε νοιάζει κανέναν αν είναι εθνικιστές ή κνίτες, ακροδεξιοί ή αντιεξουσιαστές. Τα σχετικά θα τα βρει η υπηρεσία και θα τα κρίνει η δικαιοσύνη.
Για να εξαρθρωθούν όμως οι συμμορίες που λυμαίνονται τον πανεπιστημιακό χώρο δεν αρκεί να προσπαθήσει η Αστυνομία. Πρέπει να συμπράξουν πολλοί.
Από την κορυφή της κυβέρνησης έως τον τελευταίο καθηγητή ή φοιτητή. Δεν υπάρχουν αμέτοχοι του αίματος ώστε να λουφάρουν στο συμμάζεμα.
Και να συμπράξουν όχι από αίσθημα δικαίου, τάξης κι ευθύνης. Δεν διατηρώ αυταπάτες για τη συνείδηση του καθενός.
Αλλά επειδή τέτοιου είδους πανεπιστήμια απαξιώνουν τους ίδιους και τη δουλειά τους. Κοινώς, το μπάχαλο δεν συμφέρει πρώτα από όλα την ακαδημαϊκή κοινότητα και όσους την αποτελούν.
Και οι οποίοι θα απαξιωθούν ακόμη περισσότερο όταν σε λίγα χρόνια από σήμερα θα υφίστανται την πίεση ιδιωτικών πανεπιστημίων, όποιας μορφής και ποιότητας.
Τα οποία (είμαι βέβαιος) θα αποκλείουν με τον βούρδουλα τις συμμορίες από τις εγκαταστάσεις τους. Δεν νομίζω να τους χαριστούν.
Πηγή: tovima.gr
