Γράφει ο Γιάννης Καρτάλης
Εντονα παρασκηνιακός υπήρξε, όπως τώρα αποδεικνύεται, ο ρόλος που έπαιξε ο πολυπράγμων το τελευταίο διάστημα Ταγίπ Ερντογάν στις επαφές που έγιναν με τη Χαμάς για την αποδοχή του πολυσυζητημένου σχεδίου για το Μεσανατολικό που παρουσίασε ο Ντόναλντ Τραμπ, κομπάζοντας ότι πρόκειται για «μια από τις σπουδαιότερες μέρες στον πολιτισμό» και ότι «σήμερα είναι μια ιστορική μέρα» καθώς μάλιστα «κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να το κάνει». Εκτός ίσως αν το επιχειρούσε απευθείας και όχι παρασκηνιακά ο Ερντογάν, γνωστός για τις σχέσεις του με τη Χαμάς (που διατηρεί γραφεία στην Κωνσταντινούπολη), λόγω της γνωστής διαμάχης του με το Ισραήλ για την άσκηση επιρροής στην ευρύτερη περιοχή. Αρκέστηκε όμως «καθήμενος εκ δεξιών του Κυρίου» να παρακολουθήσει τις διαβουλεύσεις που είχε ο Τραμπ με τους ηγέτες του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου. Διαβουλεύσεις που κατέληξαν τελικά στην επίμαχη πρόταση.
Η οποία όμως δεν αποτελεί πρόταση λύσης του μακροχρόνιου αυτού προβλήματος αλλά έναν δύσβατο οδικό χάρτη προς αυτήν γεμάτο παγίδες, οι οποίες μάλιστα απομακρύνουν ακόμη περισσότερο την ιδέα της δημιουργίας ενός παλαιστινιακού κράτους. Τη στιγμή που δεκάδες χώρες ανακοίνωναν την πρόθεσή τους να αναγνωρίσουν το παλαιστινιακό κράτος ως απάντηση στις θηριωδίες του Ισραήλ στη Γάζα. Και που έθεταν τη χώρα αυτή ολοένα και εντονότερα στο στόχαστρο μιας διευρυνόμενης διεθνούς κριτικής, παράλληλα με τις κατηγορίες του Διεθνούς Δικαστηρίου για διάπραξη γενοκτονίας. Και δεν θέλει και πολλή σκέψη για να συμφωνήσει κανείς ότι για τον λόγο αυτόν αποδέχθηκε τελικά την πρόταση Τραμπ το Ισραήλ. Πρώτον, για να δείξει τη δήθεν διάθεσή του για μια ειρηνική διευθέτηση, όταν όμως συνέχιζε την επομένη της ανακοίνωσης, κατά τον πιο απάνθρωπο τρόπο, την ισοπέδωση της Γάζας. Και δεύτερον, επειδή με τον τρόπο αυτόν γινόταν πλέον γενικότερα αποδεκτή από όλους η απομάκρυνση της δημιουργίας του παλαιστινιακού κράτους. Για την οποία η πρόταση αναφέρει ότι μετά μια μακρά περίοδο διακυβέρνησης από μια Διεθνή Επιτροπή υπό τον Τραμπ και τον Μπλερ θα ανοίξει ο δρόμος για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των Παλαιστινίων με προοπτική τη δημιουργία του κράτους τους.
Και όλα αυτά τα περιπεπλεγμένα όταν έχουμε να κάνουμε με εδαφικές διαφορές που δεν αφορούν χώρες όπως η Ελβετία και η Αυστρία αλλά τη μακροχρόνια διαμάχη Εβραίων και Παλαιστινίων οι οποίοι έχουν συχνά συμφωνήσει σε μια διαδικασία συνδιαλλαγής στο παρελθόν, αλλά ουδέποτε κατόρθωσαν να καταλήξουν κάπου, με αποτέλεσμα η γνωστή διαμάχη αντί να καταλαγιάζει να εντείνεται κάθε φορά ακόμη περισσότερο. Απλούστατα διότι και οι δύο πλευρές βρίσκονται υπό την ομηρεία των γνωστών ακραίων δυνάμεων. Και αυτό φάνηκε καθαρά όχι μόνο από τη στάση της Χαμάς (η οποία και δεν θα είχε υπάρξει αν είχε λειτουργήσει ομαλά το κράτος της Παλαιστίνης) αλλά και από τη στάση των ακροδεξιών συνεταίρων του Νετανιάχου, καθώς έχει την απόλυτη ανάγκη της στήριξής τους ώστε να μην πέσει η κυβέρνησή του και βρεθεί έτσι υπόλογος στη Δικαιοσύνη της χώρας του για μια σειρά σκανδάλων, που μπορεί να τον οδηγήσουν στη φυλακή. Και το καίριο ερώτημα τώρα είναι αν με την εν μέρει αποδοχή του σχεδίου Τραμπ από τη Χαμάς θα ανοίξει επιτέλους γι’ αυτή την τόσο ταλαιπωρημένη περιοχή μια ουσιαστική ευκαιρία ομαλοποίησης.
Πηγή: tovima.gr
