Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Το βιβλίο Τσίπρα δεν το τελείωσα ακόμη, έχουμε κι άλλες δουλειές. Σκοπεύω λοιπόν να επανέλθω.
Απλώς δυσκολεύομαι ακόμη να καταλάβω γιατί το έγραψε.
Επειδή ήθελε να κλείσει ανοιχτούς λογαριασμούς; Ποιους και με ποιους;
Ή μήπως για να περιγράψει την άνοδο και την πτώση μιας ομάδας ανίδεων ανθρώπων που σιχαίνονταν ο ένας τον άλλον αλλά όλοι μαζί βούλιαξαν μια χώρα;
Σιγά την αποκάλυψη. Το είχαμε καταλάβει προ πολλού. Αλλά θα επανέλθω μόλις ολοκληρώσω την ανάγνωση.
Στην Ουκρανία έχουν γίνει μύλος. Γράφουν, κουβεντιάζουν και ξαναγράφουν. Ενα υποτιθέμενο σχέδιο που όντως φαίνεται τελικά πως ξεκίνησε από τη Μόσχα.
Επιβεβαιώνοντας όμως την αρχική μας εντύπωση. Πως με τον Τραμπ ένα «τελεσίγραφο» δεν είναι ακριβώς τελεσίγραφο, το «τελικό σχέδιο» δεν είναι τελικό, ούτε καν σχέδιο, ενώ η «συμφωνία» ουδόλως μοιάζει με συμφωνία.
Αποτέλεσμα; Ο Θεός βοηθός.
Απλώς με μια πρώτη εκτίμηση φαίνεται ότι σώθηκε η Ουκρανία. Κι ότι η διαπραγμάτευση μπορεί να μην αποδειχθεί συνθηκολόγηση.
Χάρη (σε μεγάλο βαθμό) όχι μόνο στους Ευρωπαίους που δεν έκαναν πίσω αλλά και στα πιο συνετά μέλη της αμερικανικής διοίκησης, συμπεριλαμβανομένου του Κογκρέσου. Οσους δηλαδή στύλωσαν τα πόδια.
Απλώς με τον Τραμπ δεν ξέρεις ποτέ. Αλλα νομίζει, άλλα λέει, άλλα φαντάζεται, άλλα κάνει κι άλλα κατάλαβε τελικά ότι έκανε. Συνεπώς, θα το ζήσουμε και θα το ξαναζήσουμε.
Για να είμαι όμως ειλικρινής δεν με έχει εκπλήξει τόσο ο Τραμπ. Οσο μια άθλια μερίδα του ελληνικού Τύπου και (δυστυχώς) της κοινής γνώμης που σχεδόν πανηγύριζε για «το τέλος του Ζελένσκι» και «τη νίκη του Πούτιν».
Δεν χρειάζεται να αναφέρω τίτλους εφημερίδων και διαφόρων «ενημερωτικών» (υποτίθεται) σάιτ. Μια ματιά σε περίπτερα και δημοσιεύματα αρκεί, ας ντραπούν μόνοι τους.
Πρώτη φορά όμως στη ζωή μου εντοπίζω τόσα καθάρματα παντός είδους να βδελύσσονται έναν αμυνόμενο, να γλείφουν έναν εισβολέα και να κακολογούν εκείνον που υπερασπίζεται τη χώρα του.
Και μιλάμε για συμπατριώτες μας. Αντε να καταλάβεις τι τους οδηγεί στον δρόμο για το Κρεμλίνο.
Φυσικά δεν προτίθεμαι να κάνω τον ψυχίατρο που δεν είμαι. Αλλωστε ο «ρωσικός παράγων» φαίνεται πως έχει διεισδύσει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Δεν είμαστε η εξαίρεση.
Θα πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε πως όταν παραστεί η ανάγκη κι αν ποτέ η χώρα μας χρειαστεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της, σε αυτούς τους συμπατριώτες δεν θα μπορούμε κι ούτε πρέπει να υπολογίζουμε.
Θα βρουν ένα άλλοθι ή μια δικαιολογία για να συνταχθούν με τους άλλους.
Πηγή: tovima.gr
