Γράφει ο Νίκος Φελέκης
Παρότι σχόλασε νωρίς ο «γάμος» Στέφανου και Ζωής, υπάρχουν «γαμπροί» που βλέπουν την Πλεύση ως σανίδα σωτηρίας, ενώ ζυμώνεται και η σύγκλιση Φάμελλου – Χαρίτση – Ο πονοκέφαλος του Ανδρουλάκη και οι διεργασίες στη λαϊκή Δεξιά, που επιταχύνουν τις εξελίξεις
Αν κάποιος ήθελε να περιγράψει, με τον πλέον βραχύλογο και περιεκτικό τρόπο την κατάσταση στην πληθυντική Κεντροαριστερά θα κατέφευγε στη φράση του Σαίξπηρ: Οταν ο ήλιος δύσει, όλοι κλείνουν τις πόρτες, το ίδιο και όταν ένας ισχυρός ξεπέσει.
Τον τελευταίο χρόνο η αρχή έγινε με τον Κασσελάκη, ο οποίος, από βασιλιάς που περίμενε να γίνει, κατέληξε να άρχει μόνον της Θεοδώρας Τζάκρη, αφού ακόμη και ο σκληρός του φαν κλαμπ του, ο Πέτρος Παππάς, μετακόμισε στο ΠΑΣΟΚ, η δε ιέρεια των kasselistas Ραλλία Χρηστίδου αρχίζει και βαριέται τη Μάλαμα και τον Αυλωνίτη και στις επόμενες εκλογές ίσως προτιμήσει, λένε οι κακές γλώσσες, την παρέα της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Μετά τον Stefanos, τη σαιξπηρική αλήθεια την έμαθε και ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος όσο η Χαριλάου Τρικούπη ξεθωριάζει στα γκάλοπ τόσο βλέπει να μειώνονται οι προσκλήσεις των «γκρι κοστουμιών» στα δείπνα και τα απόδειπνα της εξουσίας, ενώ αυξάνεται ο προβληματισμός των βουλευτών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ για την ηγετική του επάρκεια.
Μετά τον Ανδρουλάκη στον Σαίξπηρ μυήθηκαν αφενός ο Σωκράτης Φάμελλος, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σταματήσει να λογίζεται ως κυβερνητικό κόμμα, και αφετέρου ο Αλέξης Χαρίτσης, επειδή η Νέα Αριστερά είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρίσκεται στην επόμενη Βουλή και κατά συνέπεια δεν θα μπορεί να συμπράξει, με βουλευτές, σε κάποιον κυβερνητικό συνασπισμό. Και δεν είναι μόνο το γύρισμα της πλάτης από τους ισχυρούς και τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, αλλά και από τους ψηφοφόρους. Και ο επιπλέον λόγος που αυτό γίνεται είναι επειδή αδυνατούν να βρουν κοινό αντιπολιτευτικό (και οιονεί κυβερνητικό) βηματισμό, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση, η οποία, λόγω και των Τεμπών, ήταν με την πλάτη στον τοίχο, ν’ αρχίσει να ανακάμπτει δημοσκοπικά.
Φλερτ με τη Ζωή
Επειδή τα ποσοστά των κεντροαριστερών κομμάτων μειώνονται και μόνη κερδισμένη είναι η Πλεύση Ελευθερίας, όλο και περισσότεροι αρχίζουν να φλερτάρουν με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Πρώτος και καλύτερος ο Stefanos, ο οποίος -με μπόλικη δόση κουτοπονηριάς, είναι η αλήθεια- άφησε να εννοηθεί ότι αυτός και η Ζωή, με αφορμή την Προανακριτική για τα Τέμπη, βρίσκονται σε προχωρημένες συζητήσεις για συμπόρευση των κομμάτων τους.
Μάλιστα, ειπώθηκε ότι το Κίνημα Δημοκρατίας και η Πλεύση Ελευθερίας έχουν 12 βουλευτές -από έξι το καθένα- και αναζητούνται, από τους ανεξάρτητους βουλευτές ή από άλλα κόμματα, οι υπόλοιποι 18 για να κατατεθεί πρόταση για σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής προκειμένου να διερευνηθούν κακουργηματικές πράξεις του πρωθυπουργού και τουλάχιστον τεσσάρων υπουργών!
Η Ζωή διέψευσε ότι υπάρχει πολιτική συμπόρευση με τον Κασσελάκη, ενώ άνθρωποι από το στενό της περιβάλλον όχι μόνο το αποκλείουν κατηγορηματικά, αλλά και τονίζουν ότι η Ζωή ήταν αυτή που είχε αποκαλέσει το 2023 τον Stefanos «ουρανοκατέβατο» και είχε υποδείξει τον Τσίπρα ως τον υπεύθυνο για την ανάδειξή του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Επιπροσθέτως, υποστηρίζουν πως η Ζωή δεν πρόκειται να δεχθεί, στη διάρκεια της βουλευτικής περιόδου, να προσχωρήσουν στην Πλεύση Ελευθερίας εν ενεργεία βουλευτές είτε αυτοί ανήκουν στο ΚΙΔΗΜ του Κασσελάκη είτε σε κάποιο άλλο κόμμα. Προφανώς, κατανοεί ότι τώρα είναι πολλοί οι πολιτευτές, αλλά και κάποιοι βουλευτές από κόμματα που ξέρουν πως με τα σημερινά δημοσκοπικά δεδομένα δεν επανεκλέγονται, που τη βλέπουν ως καράβι ευκαιρίας για να κάθονται στα έδρανα της επόμενης Βουλής. Και προφανώς γνωρίζει ότι το αιφνίδιο φλερτ του Κασσελάκη είναι απότοκο των γλίσχρων δημοσκοπικών ποσοστών του κόμματός του.
«Ανύπαντρος προξενητής»
Ο Stefanos θέλει να κολλήσει δίπλα στη Ζωή μήπως και πάρει εκλογικό οξυγόνο από αυτή. Αφού κανένα άλλο κόμμα (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά) δεν τον θέλει για παρέα, σκέφτηκε πως το «αντισυστημικό» κοινό της Ζωής θα είναι φιλικό απέναντί του. Εξάλλου, όπως λένε συνεργάτες του, «ο Στέφανος και η Ζωή είναι οι μόνοι που έχουν απήχηση στον νεαρό και μη έντονα πολιτικοποιημένο ψηφιακό κόσμο. Κατά συνέπεια, θα είναι καλό να συνεργαστούν».
Η απάντηση στον ισχυρισμό των kasselistas έρχεται από άνθρωπο που γνωρίζει καλά τη Ζωή: «Ανύπαντρος προξενητής για λόγου του γυρεύει», μας λέει. Και μας εξηγεί ότι όπως ο ανύπαντρος προξενητής φροντίζει να βρει πρώτα σύζυγο για τον εαυτό του, έτσι και ο Κασσελάκης, μέσω των φημών και των δηλώσεων περί πιθανού «αρραβώνα» με τη Ζωή, πρωτίστως ενδιαφέρεται για τη δική του πολιτική αποκατάσταση. Και προσθέτει: «Οχι μόνο τον Κασσελάκη, αλλά και γενικότερα δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε εκείνους που έχουν προσωπικό ενδιαφέρον σε μια υπόθεση. Οι “ανύπαντροι προξενητάδες” δεν είναι ποτέ αμερόληπτοι».
Ο έτερος αρραβών
Κι ερχόμαστε έτσι στα άλλα αρραβωνιάσματα. Του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς. Κάποιοι, όπως ο Φάμελλος και ο Χαρίτσης, τα θέλουν επειδή κατανοούν ότι στο εκλογικό τραπέζι μόνο έτσι μπορεί να έχουν ένα κάπως ικανοποιητικό πιάτο φαΐ. Κάποιοι άλλοι, όπως ο Πολάκης και ο Τσακαλώτος, προτιμούν να μείνουν νηστικοί παρά να συμφάγουν με τους «αποστάτες». Και απειλούν να πάρουν διαζύγιο πριν περαστούν οι βέρες.
Ομως οι ηγεσίες της Κουμουνδούρου και της Πατησίων θεωρούν πως οι «ανθενωτικοί» μπορεί να γκρινιάξουν, αλλά στο τέλος η ανάγκη θα τους αναγκάσει να αποδεχθούν το προξενιό. Ηδη Σωκράτης και Αλέξης συμφώνησαν για κοινή κοινοβουλευτική στάση τόσο στο θέμα της απόλυσης του συνδικαλιστή Γενηδούνια από τη Hellenic Train όσο και στην Προανακριτική για τα Τέμπη. Και αναζητούν κοινοβουλευτικό τρόπο για «να εκθέσουν», όπως λένε, την κυβέρνηση στο θέμα των offshore εταιρειών για τους συγγενείς των πολιτικών. Εχει δοθεί εντολή, λένε οι πληροφορίες, σε νομικούς να επεξεργαστούν μια διάταξη νόμου που να ακυρώνει την τροπολογία που ψήφισε η κυβερνητική πλειοψηφία.
Κάποιοι άλλοι, όπως ο Παύλος Γερουλάνος από το ΠΑΣΟΚ, διατείνονται πως η επικέντρωση στις offshore των συγγενών είναι λάθος και πρέπει η πολιτική αντιπαράθεση να στοχεύσει στη νομοθετική κατοχύρωση του ελέγχου και της λογοδοσίας για το περιουσιολόγιο των πολιτικών.
Σημειώνουμε ότι για τα Τέμπη, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά τάσσονται υπέρ της παραπομπής του πρώην υπουργού Μεταφορών Κώστα Καραμανλή σε Προανακριτική Επιτροπή για κακούργημα, δεν συμφωνούν όμως με την πρόταση της Ζωής -και του Βαρουφάκη- για παραπομπή και του πρωθυπουργού. Θεωρούν πως μια τέτοια πρόταση θα ευνοήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αφού «η πόλωση που θα δημιουργηθεί αφενός θα συσπειρώσει τη Ν.Δ. και αφετέρου θα την ευνοήσει και πολιτικά αφού η συζήτηση θα επικεντρωθεί όχι στη διερεύνηση της αλήθειας για τον θάνατο των 57 ανθρώπων, αλλά στην πολιτική εργαλειοποίηση των ευθυνών για το (διαχρονικό) μπάχαλο στον σιδηρόδρομο».
Ανάκαμψη της κυβέρνησης
Και ο επιπλέον λόγος που δεν θέλουν είναι ότι «μετά και τη διφορούμενη πραγματογνωμοσύνη του καθηγητή Καρώνη για το δυστύχημα, την πυρόσφαιρα και τα έλαια σιλικόνης, ο Μητσοτάκης και οι υπουργοί του έχουν περάσει στην αντεπίθεση». Και, όπως παραδέχονται, η αντεπίθεση αυτή αποδίδει δημοσκοπικά για την κυβέρνηση, αφού έρχεται ως συνέχεια των εξαγγελιών για τη διανομή περίπου 600 εκατ. ευρώ, από το υπερπλεόνασμα, σε συνταξιούχους και ενοικιαστές.
Μπορεί την ανάκαμψη της κυβέρνησης ορισμένοι παράγοντες της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης να τη χαρακτηρίζουν ως «δημοσκοπική πρόσοδο εν όψει των μέτρων που πρόκειται να ανακοινωθούν στη ΔΕΘ» ή και ως «επικοινωνιακό κατασκεύασμα» των δημοσκόπων, όμως δεν μπορούν και να εξηγήσουν, με πειστικό τρόπο, αφενός τη δημοσκοπική καχεξία των ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς και αφετέρου τη δημοσκοπική εκτίναξη πρωτίστως της Ζωής και δευτερευόντως του Βελόπουλου.
Και φυσικά προκαλεί ημικρανίες, κυρίως στη Χαριλάου Τρικούπη, το εύρημα ότι με άλλη ηγεσία τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ θα βελτιώνονταν θεαματικά, θα το έφερναν στη δεύτερη θέση και με ποσοστό που να κινείται στην περιοχή του 20%. Μικρότερος είναι ο πονοκέφαλος για Φάμελλο και Χαρίτση, αφού μετά τη διπλή εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ το 2023, την αποχώρηση Τσίπρα από την ηγεσία και την «ντροπιαστική περίοδο για την Αριστερά» Κασσελάκη, το κομματικό απαράτ των δύο κομμάτων φαίνεται να έχει αποδεχθεί την επιστροφή στο παρελθόν με τις χαμηλές -εκλογικά και δημοσκοπικά- πτήσεις, ως αποτέλεσμα των φραξιονισμών, των λαϊκομετωπικών αντιλήψεων και των διασπάσεων.
Συνέδριο και εξελίξεις
Φυσικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα το αντιμετωπίζει το αφεντικό της Κουμουνδούρου, αφού στα μέσα Ιουνίου υπάρχει το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, όπου το κλίμα για την οργανωτική και πολιτική κυριαρχία των δύο βασικών ομάδων -της πλειοψηφίας υπό τον Φάμελλο και των συμμάχων του της ομάδας των «87» και της μειοψηφίας υπό τους Πολάκη και Παππά-, αναμένεται να είναι θυελλώδες.
Αν τα αποτελέσματα του συνεδρίου τροφοδοτήσουν έτι περαιτέρω το διχαστικό κλίμα στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ και συντελέσουν σε μεγαλύτερη πτώση των ποσοστών του κόμματος, δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε την πιθανότητα, μετά το καλοκαίρι, να έχουμε εξελίξεις στην Κουμουνδούρου και την Πατησίων. Ενδεχομένως και στη Χαριλάου Τρικούπη, εάν η δημοσκοπική… γνωμοδότηση περί διακυβέρνησης της χώρας από τον Μητσοτάκη μέχρι και το 2030 καταστεί εδραία πεποίθηση.
Τα πράγματα στα κόμματα της πληθυντικής Κεντροαριστεράς θα τρέξουν πιο γρήγορα όσο κερδίζει έδαφος η πιθανότητα να μείνει εκτός κυβερνητικού νυμφώνος για περίπου άλλα έξι χρόνια η λεγόμενη Προοδευτική Παράταξη. Κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ στη Μεταπολίτευση. Ούτε και το αντίθετο. Να μείνει δηλαδή εκτός γκουβέρνου η Συντηρητική Παράταξη.
Στις συζητήσεις που γίνονται στα κομματικά παρασκήνια, το αίσθημα αυτοσυντήρησης των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς επηρεάζεται και από ένα άλλο ενδεχόμενο: της δημιουργίας ενός αυθεντικού και σοβαρού κόμματος της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς. Οσο ο Μητσοτάκης μετατοπίζεται προς το Κέντρο και μετατρέπει τη Ν.Δ. σε ένα εκσυγχρονιστικό φιλελεύθερο κόμμα, η Κεντροαριστερά θα συρρικνώνεται.
Και σε συνδυασμό με την υποχώρηση της Αριστεράς και την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη, αλλά και την περίπτωση να μην υπάρχουν, στο προβλεπτό μέλλον, λόγω και του εκλογικού συστήματος, αυτοδύναμες κυβερνήσεις, μπορεί η επιθυμία για κυβερνητική σταθερότητα να αλλάξει αποδέκτες. Αντί να έχουμε κυβέρνηση συνεργασίας της Κεντροδεξιάς με την Κεντροαριστερά, για λόγους ισορροπιών του συστήματος, η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος να «ευλογήσει» έναν γάμο ανάμεσα στην Κεντροδεξιά και τη Δεξιά για λόγους αποτελεσματικότητας και ισχύος στους ταραγμένους και «τραμπικούς» καιρούς που ζούμε.
Οι κινήσεις Σαμαρά
Μάλιστα, τις τελευταίες ημέρες οι εκτιμήσεις και οι συζητήσεις για τη δημιουργία ενός σοβαρού, πούρου δεξιού κόμματος έχουν φουντώσει. Και θα γίνουν πιο έντονες μετά και το άρθρο του Αντώνη Σαμαρά στα «Νέα» (με τίτλο «Πού πάμε;» και μότο «Η Ελλάδα βρίσκεται στο περιθώριο, ο Ελληνισμός είναι υπό πίεση»), αφού για αρκετούς η πολιτική κινητικότητα ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά είναι όπως τα συγκοινωνούντα δοχεία. Και το «αριστερό δοχείο» δεν είναι άλλο -ή τουλάχιστον αυτό θα ήθελαν κάποιοι- από τον Αλέξη Τσίπρα.
Οσο η ανημπόρια των κομμάτων της Κεντροαριστεράς μεγαλώνει τόσο θα αποκτούν περισσότερους οπαδούς τα σενάρια που θέλουν τον πρώην πρωθυπουργό να ετοιμάζεται να διαβεί τον Ρουβίκωνα ακόμη και πριν από τις επόμενες εκλογές. Εξάλλου, η ανάγκη είναι η μητέρα της επινόησης. Και αυτό που χρειάζεται η λεγόμενη «πληθυντική Αριστερά» είναι «πιλάφι για τον λαό» και όχι πλάνο για την επίλυση των εσωκομματικών της προβλημάτων…
Πηγή: protothema.gr
