Γράφει ο Βασίλης Στεφανακίδης
Να λοιπόν που άλλος ένας «σωτήρας»( της χώρας και όλων ημών) ήρθε να προστεθεί στους άλλους 10-11 που αγωνίζονται εδώ και χρόνια ανεπιτυχώς να μας …απαλλάξουν από τον «δυνάστη» Μητσοτάκη!
Ένας «σωτήρας» από το παρελθόν που ποντάρει την επιτυχία του δικού του νέου πειράματος, στην αμνησία των πολιτών. Προφανώς θα υπολόγισε πως είναι αρκετοί αυτοί που δεν θυμούνται πως ζούσαμε μέχρι το 2019 και επομένως δεν τίθεται θέμα σύγκρισης του τότε με το σήμερα.
Άλλωστε τα μεγάλα λόγια, τα ουτοπικά σχέδια, τα υπέρμετρα ταξίματα και οι αόριστες υποσχέσεις για ευχάριστα ταξίδια με θάλασσες μπουνάτσες, πάντα βρίσκουν κάποια ευήκοα ώτα!
Έτσι, το μέτωπο «ρίξτε τον Μητσοτάκη» διευρύνεται συνεχώς καθώς δεν αποκλείεται οσονούπω να μας προκύψει άλλος ένας «σωτήρας» από το παρελθόν, που θα απευθύνεται στο πούρο δεξιό κοινό που υπάρχει τόσο εκτός όσο και εντός του κυβερνώντος κόμματος.
Το μέτωπο μπορεί να μην είναι ενιαίο και έτοιμο να αντικαταστήσει τη σημερινή κυβέρνηση λόγω κατακερματισμού, είναι όμως ικανό να απομακρύνει κάθε πιθανότητα μιας σταθερής κυβέρνησης μετά τις εκλογές οψέποτε κι αν γίνουν αυτές.
Και μόνο που σκέφτομαι το σκηνικό με 10-11 κόμματα εντός βουλής και κανένα με ποσοστό πάνω από 25% με πιάνει μαύρη απελπισία για αυτά που θα κληθούμε να βιώσουμε.
Κι αν τώρα μας φαίνεται δυσβάστακτο το κόστος ζωής με την ακρίβεια, δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα συμβεί όταν εξαφανιστεί η πολιτική σταθερότητα, στην οικονομία, στις επενδύσεις, στην απασχόληση, στις εισπράξεις του κράτους και σε όλα εκείνα που σήμερα θεωρούμε δεδομένα και απαιτούμε(ευλόγως) ακόμα περισσότερα.
Και δεν πρόκειται για σενάριο τρόμου αλλά για μια πραγματικότητα που έρχεται κι αλίμονο σε όσους δεν την βλέπουν ή δεν τους ενδιαφέρει. Το «γαία πυρί μιχθείτω» ως ελληνικός λαός το έχουμε επιλέξει κι άλλες φορές και τα αποτελέσματα κάποιοι εξ ημών δεν θέλουμε καν να το θυμομάστε. Το ερώτημα πόσοι είναι αυτοί που δεν ξεχνούν και πόσοι οι άλλοι που προετοιμάζουν συνειδητά ή ασυνείδητα το επόμενο τους λάθος.
Η κυβέρνηση στην παρούσα φάση, είναι σαφές πως βρίσκεται στο χειρότερο σημείο στα 6,5 χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι της εξουσίας. Τα ποσοστά της, καίτοι υψηλότερα κατά πολύ των αντιπάλων της, είναι πολύ χαμηλά για να μπορεί να ελπίζει σε ανάκαμψη και υπέρβαση. Η λαϊκή δυσφορία είτε πραγματική και ουσιαστική είτε τεχνηέντως κατασκευασμένη, είναι δεδομένη.
Τα σκάνδαλα είτε πραγματικά είτε κατασκευασμένα και φουσκωμένα από τους αντιπάλους και τα επιχειρηματικά συμφέροντα, είναι παρόντα στη δημόσια συζήτηση και δεν προσπερνιούνται χωρίς επιπτώσεις.
Ο πήχης που έβαλε η ίδια ,για μια σειρά από θέματα, από την οικονομία, τη διαφάνεια, τους θεσμούς, το βιοτικό επίπεδο, τη λειτουργία του κράτους, την επιλογή των προσώπων που στελεχώνουν τις υπηρεσίες και τους οργανισμούς, είναι πολύ ψηλός.
Και πολλές φορές περνάει κάτω από αυτόν. Οι αδιάφθοροι συνεχώς λιγοστεύουν και η φθορά της κυβέρνησης και της αποτελεσματικότητας της σε συνεχή καθίζηση.
Όλα αυτά συνθέτουν ένα σκηνικό απαισιοδοξίας για τα μελλούμενα καθώς δεν μπορώ να φανταστώ αν διαθέτει κάποιους κρυφούς άσσους στο μανίκι ο πρωθυπουργός για να αναστρέψει το κλίμα. Όπως δεν ξέρω επίσης αν είναι αρκετό πλέον το ένστικτο αυτοσυντήρησης των πολιτών για να αλλάξουν την τελευταία στιγμή την δρομολογημένη εξέλιξη των πραγμάτων.
Και σε καμιά περίπτωση δεν πιστεύω στην Κινέζικη ευχή, «να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς», γιατί δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον στο αντισυστημικό, αλλοπρόσαλλο και ισοπεδωτικό αλαλούμ που χτίζουν κάποιοι και από αριστερά και από δεξιά, ερήμην μας. Και σίγουρα δεν το κάνουν ανιδιοτελώς ή για τις ιδέες τους, όποιες κι αν είναι αυτές.
Πηγή: protothema.gr
