Γράφει ο Νίκος Φελέκης
Οι δημοσκοπήσεις για το «κόμμα Τσίπρα» μοιάζουν με τους χρησμούς της Πυθίας, το rebranding κόβει όλο και λιγότερα εισιτήρια, ενώ πολλοί πρώην σύντροφοί του οργανώνονται για μέτωπο χωρίς τη συμμετοχή του
Οι δημοσκοπήσεις για το «κόμμα Τσίπρα» είναι όπως η απάντηση που έδωσε η Πυθία σε έναν στρατιώτη όταν εκείνος τη ρώτησε αν θα πεθάνει στον πόλεμο: «ἥξεις ἀφήξεις οὐκ ἐν πολέμῳ θνήξεις», του είπε. Η απάντηση είναι διφορούμενη γιατί ανάλογα με το πού τοποθετείται το κόμμα, αλλάζει. «Θα πας, θα γυρίσεις, δεν θα πεθάνεις στον πόλεμο» (ἥξεις, ἀφήξεις, οὐκ ἐν πολέμῳ θνήξεις) είναι η μία εκδοχή. Αν όμως το κόμμα τοποθετηθεί μετά το οὐκ (ἥξεις, αφήξεις οὐκ, εν πολέμῳ θνήξεις) τότε η φράση σημαίνει: Θα πας, δεν θα γυρίσεις, θα σκοτωθείς στον πόλεμο. Επειδή, όμως, ο χρησμός ήταν προφορικός, δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει κανείς πού τοποθετείται το κόμμα και γι’ αυτό ο χρησμός θεωρήθηκε διφορούμενος.
Ανάλογα με το ποια εταιρεία κάνει τη δημοσκόπηση, ακούς και διαφορετική εκδοχή για το ποσοστό που θα πάρει ο Τσίπρας αν φτιάξει κόμμα. Η μία του δίνει σίγουρα 6,5%, άλλη 10%, που μπορεί όμως, ανάλογα με την αναλογιστική προσέγγιση της κάθε εταιρείας, να φτάσει ακόμη και στο 20%. Α, υπάρχει και η «περίμετρος», δηλαδή πόσο πιθανό είναι να τον ψηφίσουν. Αυτή κάποιοι την ορίζουν ακόμη και στο 30%. Πάντως, για να έχουμε έναν μπούσουλα για όλα αυτά θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ που στις εκλογές πήρε 11,84% και στις ευρωεκλογές 12,79% έχει «περίμετρο» 45%.
Και είναι ένα κόμμα που, σύμφωνα με τις έρευνες, διαχρονικά το έχει ψηφίσει περίπου το 75% των ψηφοφόρων και όχι το 36% που είναι το «ταβάνι» του Τσίπρα, ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Σε συνάρτηση με το επίθετο που βρίσκεται έμπροσθεν του πιθανού («πολύ», «αρκετά», «λίγο»), το «κόμμα Τσίπρα» μπορεί να πάρει 6%, 12%, 20%, 30%. Και μια δεύτερη σημείωση, που πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας. Το Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών (ΚΕΠ), το κόμμα που είχε φτιάξει το 2001 ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, στις δημοσκοπήσεις ξεπερνούσε ακόμη και το 20%. Το ΚΕΠ, παρά τα υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά, δεν κατέβηκε τελικά στις εκλογές, αφού ο Αβραμόπουλος προτίμησε την ασφάλεια της εκλογής με τη Ν.Δ. του Κώστα Καραμανλή.
To timing
Το δεύτερο που σχετίζεται με το «κόμμα Τσίπρα» και τον χρησμό της Πυθίας είναι ο χρόνος που θα το ανακοινώσει. Στις επόμενες 101 ημέρες, που απομένουν για να φύγει το 2025, αποκλείεται. Οσοι πόνταραν σ’ αυτό έχασαν. Οπως θα χάσουν και όσοι εισηγούνται το νέο κόμμα να ανακοινωθεί στις 25 Ιανουαρίου, στην επέτειο δηλαδή της νίκης στις εκλογές του 2015. Ο Αλέξης μπορεί να δικαιολογεί στο βιβλίο του τις αποφάσεις της διακυβέρνησής του (2015-2019), όμως το rebranding του δεν τον θέλει να είναι η συνέχεια εκείνης της Αριστεράς, αλλά κάτι καινούριο στον χώρο της μετριοπαθούς Κεντροαριστεράς που ομνύει στον «δημοκρατικό καπιταλισμό». Μπορεί για το 2015-2019 να δηλώνει υπερήφανος στο βιβλίο του και να τοποθετείται αυτοκριτικά για το «σάπισμα του μήλου» την περίοδο της αξιωματικής αντιπολίτευσης (2019-2023) και να αισθάνεται ενοχές για την «ντροπιαστική περίοδο» του Κασσελάκη, όμως συνεχίζει να μη θέλει να συμπορευθεί με «όσους τους έκανε νοματαίους», μας λέει συνομιλητής του, «και τώρα προδότη της Αριστεράς τον ανεβάζουν και εκλεκτό της διαπλοκής τον κατεβάζουν».
Ανεξάρτητα από τα γραφόμενα στο βιβλίο του, κάποιοι τον πιέζουν να ανακοινώσει το κόμμα πριν από την έλευση της άνοιξης επειδή, όπως του λένε, «αυτός που διστάζει, χάνει τη σειρά του». Και μπορεί να την χάσει είτε από τον Αντώνη Σαμαρά, είτε, όπερ και το πιθανότερο, από τη Μαρία Καρυστιανού. Κάνουν δε λάθος όσοι θεωρούν πως το εκλογικό κοινό του Τσίπρα δεν τέμνεται με αυτό του Σαμαρά. Από τη μία είναι ο «αντιμητσοτακισμός» και από την άλλη ο «πατριωτισμός», στον οποίο εσχάτως αναφέρεται συχνά πυκνά και ο Αλέξης για να περιγράψει τη στάση της χώρας έναντι της Τουρκίας, στις γεωπολιτικές ανακατατάξεις που συντελούνται στην περιοχή, την αποδιοργάνωση της Ε.Ε. και τη μετανάστευση.
Μάλιστα, κάποιοι καταφεύγουν στον Μακιαβέλι για να υποστηρίξουν πως «είναι λάθος του Αλέξη να αφήνει να συνεχίζεται η εκκρεμότητα για να αποφύγει τον πόλεμο. Ούτε τον πόλεμο θα αποφύγει και οι συνθήκες μπορεί να αλλάξουν προς όφελος των αντιπάλων του». Εξάλλου, όπως μας λέει παλιά καραβάνα του ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο αρέσει ο τζόγος: «Η “ημιαναμονή” μπορεί να είναι καλή για τα στέγιερ άλογα του ιπποδρόμου, ως πολιτική τακτική όμως δεν σε πάει ταμείο, αλλά σε ρίχνει στον κουβά». Οσοι εκ των παλαιών συντρόφων του Τσίπρα τάσσονται υπέρ της δημιουργίας νέου κόμματος -αν και ο Τσίπρας τους περισσοτέρους εξ αυτών δεν θα τους ήθελε συμπαραστάτες του- έχουν τη γνώμη πως ό,τι είναι να κάνει να το κάνει άμεσα επειδή «είναι προτιμότερο να ενεργείς γρήγορα και να κάνεις λάθος, παρά να διστάζεις και να αφήνεις την ώρα για δράση να περάσει».
Οι βιαστικοί θεωρούν πως ο Αλέξης πρέπει να βιαστεί και για έναν ακόμη λόγο: Επειδή όσο περνάει ο καιρός και οι πολίτες δεν βλέπουν κάποιον που να μπορεί να τους εγγυηθεί την «πολιτική αλλαγή» -την οποία σύσσωμη η αντιπολίτευση διαλαλεί ως αναγκαιότητα-, το πιθανότερο είναι οι μεν οργισμένοι να καταφύγουν σε λαϊκίστικα κόμματα, οι δε σκεπτικιστές να προσέλθουν στις κάλπες και να δώσουν στη Ν.Δ., ακόμη κι αν είναι σφόδρα δυσαρεστημένοι με την κυβέρνησή της, την ευκαιρία να βρεθεί σε θέση μηχανοδηγού των εξελίξεων. Μπορεί να μην έχει αυτοδυναμία, όμως να έχει τον πρώτο λόγο στον σχηματισμό συνεργατικής κυβέρνησης, ακόμη και αν χρειαστεί να συμπράξουν περισσότερα από δύο κόμματα. Οσο λοιπόν ο Τσίπρας καθυστερεί, τόσο το εικαζόμενο εγχείρημά του γίνεται πολυπαραγοντικό και αυξάνεται ο βαθμός δυσκολίας του λόγω της συνακόλουθης απροσδιοριστίας, στην οποία καθοριστικό ρόλο παίζουν αφενός η άρνηση του Ανδρουλάκη για συνεργασία και αφετέρου το μέτωπο κατά Τσίπρα που οικοδομείται από τις ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς. Ο Αλέξης, σύμφωνα με τις πληροφορίες, τα λαμβάνει όλα αυτά σοβαρά υπ’ όψιν του, όμως, τουλάχιστον προσώρας, δεν θεωρεί πως είναι αρκετά και ικανά να αλλάξουν την απόφασή του να μεταβολίσει την ευρύτερη Κεντροαριστερά με την «Προοδευτική Συμμαχία», της οποίας θέλει να ηγηθεί.
Αντιδεξιά συμμαχία
Τη συμμαχία των αντιδεξιών κομμάτων σ’ ένα είδος Λαϊκού Μετώπου των προοδευτικών δυνάμεων συνεχίζουν πάντως να την προωθούν ορισμένα πρόσωπα. Την ερχόμενη εβδομάδα οι Γιώργος Καραμέρος (ΣΥΡΙΖΑ), Πέτρος Κόκκαλης (Κόσμος), Γιώργος Μπουλμπασάκος (ΠΑΣΟΚ), Δημήτρης Τζανακόπουλος (Νέα Αριστερά) μαζί με τους κομματικά, σήμερα, ανένταχτους Λούκα Κατσέλη και Διονύση Τεμπονέρα κάνουν εκδήλωση στην Παλλήνη με θέμα: «Σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων, κοινωνική απαίτηση-ιστορική αναγκαιότητα». Ορισμένοι θα ήθελαν ο Αλέξης Τσίπρας να τεθεί επικεφαλής ενός τέτοιου πολιτικού και εκλογικού μετώπου. Οχι όμως όλοι. Για παράδειγμα, η πλειονότητα των στελεχών της Νέας Αριστεράς δεν θα ήταν αντίθετη να μετέχει σε αυτό και ο Τσίπρας. «Μπορεί να είναι υποψήφιος βουλευτής, αλλά όχι επικεφαλής», λένε τώρα Φίλης, Τσακαλώτος, Σκουρλέτης, βάζοντας νερό στο κρασί τους σχετικά με τα περιθώρια συνεργασίας τους με τον Αλέξη Τσίπρα.
Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, οι Νίκος Παππάς και Παύλος Πολάκης δεν έχουν πρόβλημα την αντικυβερνητική εκλογική ομπρέλα να την κρατάει ο Αλέξης Τσίπρας, υπό την προϋπόθεση, φυσικά, να μην υποβαθμιστεί ο ρόλος τους στις σχετικές διεργασίες. Φάμελλος και Χαρίτσης μπορεί να απευθύνουν προσκλητήρια ενότητας και κοινής δράσης στον Τσίπρα, ταυτόχρονα όμως -και επειδή είναι μάλλον πεπεισμένοι ότι ο Αλέξης δεν πρόκειται να συμφωνήσει, ούτε και το ΠΑΣΟΚ- καθημερινά φέρνουν και πιο κοντά τα κόμματά τους. Δεν θα επιστρέψει η Νέα Αριστερά στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε θα συγχωνευθούν οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες, στις εκλογές ωστόσο μπορεί να κατέβουν μαζί (και με άλλες συλλογικότητες), με επικεφαλής ένα πρόσωπο ευρύτερης αποδοχής, με ισχυρή σηματοδότηση στα θέματα των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Βέβαια, όπως δείχνουν και όλες οι δημοσκοπήσεις, τα ποσοστά των δύο κομμάτων είναι γλίσχρα, ενώ όσο παρατείνεται η εκκρεμότητα με το «κόμμαΤσίπρα» η Κουμουνδούρου κινδυνεύει με εκλογικό μπλακ άουτ. Και η αλήθεια είναι ότι η πολύμηνη φιλολογία περί ιδρύσεως κόμματος από τον πρώην πρωθυπουργό οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ σε διάλυση, που είναι χειρότερη και από -την πιθανολογούμενη νέα- διάσπαση.
Εκτός όμως από τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι παλιοί σύντροφοι του Τσίπρα υποστηρίζουν πως ο Αλέξης «δεν έχει αίσθηση του χρόνου της Ιστορίας. Εχασε από τον Μητσοτάκη, παραιτήθηκε, και σε δύο χρόνια θέλει να επανέλθει». Επιπροσθέτως, του καταλογίζουν και ένα ακόμη λάθος: «Αντί», λένε, «να είναι παράκλητος του κόσμου, ζητά αυτός από τον κόσμο να εγκρίνει το νέο του -πολιτικό- λουκ και να τον ψηφίσει για να έρθει δεύτερο κόμμα». Βέβαια, ο παλιός θαυμαστής του Σταμάτης Κραουνάκης έχει μια διαφορετική γνώμη: «Ο Τσίπρας δεν θέλει να φτιάξει κόμμα, να γίνει ξανά πρωθυπουργός θέλει». Φιλοδοξία καθ’ όλα θεμιτή, μόνο που η τακτική που ακολουθεί δεν είναι σίγουρο ότι θα τον ξανακάνει ένοικο του Μαξίμου. Αντίθετα, αν δεν έρθει τουλάχιστον δεύτερο κόμμα, θα κινδυνεύσει ακόμη και με πρόωρη πολιτική συνταξιοδότηση.
«Απαντήσεις στο βιβλίο»
Ο Τσίπρας το γνωρίζει, αλλά δεν μπορεί «να καθίσει στο λαγούμι του» επειδή αυτό θέλει η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ούτε θα τελειώσει την πολιτική του καριέρα επειδή τον απειλεί το ΚΚΕ ότι θα τον καταγγείλει ως «γρανάζι του συστήματος και εκλεκτό της διαπλοκής» ή θα του επιτεθεί ο Κασσελάκης λέγοντας: «Αυτός με έβαλε να τα κάνω όλα». Ούτε φυσικά μπορεί να νιώθει αιχμάλωτος της Αχτσιόγλου, του Τζανακόπουλου, του Τσακαλώτου, του Φίλη, του Σκουρλέτη για την περίοδο της διακυβέρνησης,τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα και τις σχέσεις με τον επιχειρηματικό κόσμο. Οπως λένε συνεργάτες και συνομιλητές του, «δεν έχει να απολογηθεί σε κανέναν και για τίποτα. Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται. Και θα το δείξει με τα όσα θα γράφει στο βιβλίο του». Οι αντίπαλοί του λένε ότι «ο Φίλης, ο Ευκλείδης, η Εφη δεν πρόκειται να τον κατηγορήσουν, όμως δεν πρέπει να στηρίζεται και στη μεγαθυμία τους και τον αξιακό τους κώδικα όταν ο ίδιος δεν τον τηρεί».
Δεν ξέρω αν ο Αλέξης στο -βασίμως πιθανολογούμενο- εγχείρημά του έπρεπε, όπως λένε κάποιοι, να έχει, αν όχι την ομόθυμη στήριξη, τουλάχιστον την ανοχή και τη συμπάθεια των παλαιών του συντρόφων, όμως είναι σίγουρο πως θα σπάσει τα μούτρα του αν τα αφήσει όλα για την τελευταία στιγμή. Και ιδιαίτερα αν παραιτηθεί, όπως του λένε κάποιοι, από βουλευτής για να περιοδεύσει σε ολόκληρη τη χώρα μεταφέροντας το μήνυμά του (την ανάγκη της «Προοδευτικής Συμμαχίας») με αφορμή τις παρουσιάσεις του βιβλίου του. Ακόμη χειρότερα θα είναι αν επιλέξει να εμφανιστεί το βράδυ των εκλογών (όταν το αποτέλεσμα θα δείξει, όπως όλοι οι δημοσκόποι και αναλυτές προφητεύουν, ότι δεν υπάρχει κυβερνητική αυτοδυναμία) και να ζητήσει να είναι αυτός επικεφαλής συνεργατικής κυβέρνησης (με ποιους συμμάχους άραγε;) ή να φτιάξει τότε, μεταξύ πρώτης και δεύτερης κάλπης, το κόμμα-ομπρέλα της ενωμένης αντιπολίτευσης. Ολα αυτά είναι σχέδια επί χάρτου και πολιτικές ονειρώξεις. Στην πολιτική πρέπει να οδηγείς και όχι να διαχειρίζεσαι πολιτικές που οδήγησαν άλλοι.
Πηγή: protothema.gr
