Γράφει ο Γιώργος Παπαχρήστος
«Είναι πραγματικά σκληρός και πολύ έξυπνος (…) έχω μια πολύ καλή σχέση με αυτόν τον άνθρωπο: μου αρέσει, του αρέσω και αυτό τρελαίνει τα ΜΜΕ». Η δήλωση θα μπορούσε να ανήκει σε εγχώρια influencer, και να περνούσε απαρατήρητη. Σε αυτόν τον περίεργο και όχι τόσο καθαρό κόσμο των influencers που είναι παρακολούθημα της εκρηκτικής αύξησης της επιρροής των social media, δηλώσεις όπως η προαναφερόμενη δεν αποτελούν πρωτοτυπία, ούτε κάτι ασυνήθιστο.
Αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με influencers και τις φιλοφρονήσεις που ανταλλάσσουν για το… μεροκάματο. Εδώ πρόκειται για δηλώσεις του πλανητάρχη Ντόναλντ Τραμπ και αφορούν την εκτίμηση που τρέφει για τον πρόεδρο Ερντογάν. Οι δε δηλώσεις αυτές, και έχει τη σημασία του, ως γεγονός, έγιναν στο περιθώριο της συνάντησης που είχε με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου και στον απόηχο των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή.
Η «πολύ καλή σχέση με αυτόν τον άνθρωπο», τον Ερντογάν, του προέδρου Τραμπ, επίσης δεν επηρεάστηκε – καθόλου δε! – από τα όσα συγκλονιστικά συμβαίνουν στην Τουρκία με την απολυταρχικού χαρακτήρα διοίκηση του τούρκου προέδρου, παραφυάδα της οποίας είναι η φυλάκιση του δημάρχου της Πόλης, Εκρέμ Ιμάμογλου.
Προσωπικά δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν αυτές οι δηλώσεις Τραμπ αποτιμήθηκαν στη σωστή τους διάσταση από το ελληνικό υπουργείο των Εξωτερικών και κατ’ επέκταση από το Μέγαρο Μαξίμου.
Αλλά λογικά, θα πρέπει να σήμαναν συναγερμό, αν η αδήριτη ανάγκη του Μεγάρου Μαξίμου να αποκτήσει κάποιου είδους επαφή με τον πρόεδρο Τραμπ δεν τις σκέπασε με εκείνο το «είναι καλός άνθρωπος» ο κ. Μητσοτάκης, του αμερικανού προέδρου, μερικές ημέρες αργότερα.
Διότι οι θερμές δηλώσεις Τραμπ για τον πρόεδρο Ερντογάν ήρθαν να επαληθεύσουν τους πιο ενδόμυχους φόβους της ελληνικής πολιτικής τάξης. Οτι ο αμερικανός πρόεδρος, σταθερά προσανατολισμένος όπως είναι στην αξιοποίηση της Τουρκίας ως ισχυρής περιφερειακής δύναμης στην περιοχή, δεκάρα δεν δίνει αν η αναγόρευση της Τουρκίας σε «χωροφύλακα» της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής μπορεί να προκαλέσει ντόμινο γεωστρατηγικών εξελίξεων στην περιοχή.
Και αυτή η προοπτική «δεν τρελαίνει» μόνο τα ΜΜΕ, προκαλεί πονοκέφαλο σε ένα πλήθος πρωτευουσών πέριξ της Μεσογείου. Ειδικά όταν ο κ. Τραμπ απονέμει επιπλέον εύσημα στον τούρκο πρόεδρο ότι έδωσε λύση στο συριακό πρόβλημα, την οποία ουδείς άλλος αποτόλμησε εδώ και 2.000 χρόνια. Πάλι καλά δηλαδή που δεν παρομοίασε τον πρόεδρο Ερντογάν με τον Μέγα Αλέξανδρο, τον προηγούμενο που είχε δώσει «λύση» στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή.
Τέλος τα αστεία όμως, γιατί η κατάσταση, έτσι όπως διαφαίνεται, είναι πραγματικά ανησυχητική. Ο εναγκαλισμός Τραμπ – Ερντογάν βάζει εκ των πραγμάτων στη γωνία την Ελλάδα, η οποία είχε βασίσει τις τελευταίες δεκαετίες το status quo της περιοχής στις συμφωνίες που είχε συνάψει με τις προηγούμενες αμερικανικές διοικήσεις.
Μπορεί ο κ. Τραμπ να μη φημίζεται για τη σταθερότητα των όσων διατείνεται, ωστόσο εδώ υφίσταται ο κίνδυνος να ενθαρρυνθεί η τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο και να προκληθούν γεγονότα που σε διαφορετική περίπτωση θα είχαν αποφευχθεί. Και καθώς σύντομα θα έχουμε εκ των πραγμάτων το πρώτο crash test με τη συνέχιση των ερευνών για την ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ, ανατολικά της Κάσου, εκ των πραγμάτων θα δοκιμαστεί και ο ρόλος που θα παίξουν οι Αμερικανοί.
Ο μεγάλος φόβος για μένα, όμως, είναι να αποφασίσει ξαφνικά ο πρόεδρος Τραμπ να δώσει «λύση» στο Αιγαίο, τραβώντας μια γραμμή στη μέση, αποφαινόμενος ότι υφαλοκρηπίδα έχουν μόνο οι χερσαίοι χώροι, όχι τα νησιά… Ο,τι δηλαδή ισχυρίζεται ο φίλος του πρόεδρος Ερντογάν, με τις ανιστόρητες θεωρίες περί «γαλάζιας πατρίδας».
Και η ελληνική κυβέρνηση, πού βρίσκεται μέσα σε αυτό το κάδρο; Φοβάμαι πουθενά. Παρά τις εντατικές προσπάθειες να αποκτήσει κάποιου είδους επαφή με τον «νέο σερίφη της πόλης», τα αποτελέσματα δεν είναι ορατά. Σήμερα, δεν υφίσταται η παραμικρή ένδειξη ότι έχει επιτευχθεί κάποια πρόοδος, ότι έχουν ανοιχτεί δίοδοι επικοινωνίας με τη νέα αμερικανική κυβέρνηση. Η σταθερά προσανατολισμένη στους Δημοκρατικούς προεκλογική στήριξη, προφανώς αποτελεί το βασικό εμπόδιο για την αποκατάσταση μιας ικανοποιητικής σχέσης.
Και δεν προσδοκά κανείς να επιβεβαιωθεί αυτή η σχέση με δηλώσεις του κ. Τραμπ για τον κ. Μητσοτάκη, ανάλογες με εκείνες που εξέφρασε για τον κ. Ερντογάν. Ευελπιστεί όμως ότι με κάποιον τρόπο θα διαμορφωθούν συνθήκες μιας ανεκτής, ισορροπημένης σχέσης, η οποία να επιτρέπει στην ελληνική κυβέρνηση να θεωρεί δεδομένη την αμερικανική παρέμβαση στην αναμενόμενη αύξηση της τουρκικής επιθετικότητας.
Πρόκειται για μια δύσκολη εξίσωση, η οποία υπερβαίνει τα εσωτερικά μας προβλήματα, παρότι αυτά προφανώς απομυζούν μεγάλο μέρος της κυβερνητικής ζωτικότητας. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση καλείται να προχωρήσει άμεσα σε σοβαρές υπερβάσεις στο ακολουθούμενο, έως τώρα, μοντέλο των σχέσεων με την ελληνοαμερικανική κοινότητα και την ελληνορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής. Εδώ πλέον δεν χωρούν ούτε πείσματα ούτε αλαζονικές συμπεριφορές ούτε στερεότυπα. Προέχει το συμφέρον της χώρας…
Πηγή: tovima.gr
