Γράφει ο Δημήτρης Παγαδάκης
Το πραγματικό παιχνίδι ανέκαθεν παιζόταν για εδάφη, λεφτά, όπλα
Πότε δεν υπήρχαν ισότιμοι παίκτες σε ένα τραπέζι καταναγκασμού. Τους κανόνες του έθετε εκφοβιστικά ο ισχυρότερος. Ο ασθενέστερος δεν είχε δικαίωμα επιλογής. Θα διάλεγε υποχρεωτικά τη προσφορά του κραταιά κυρίαρχου. Την οποία δεν θα μπορούσε να αρνηθεί. Τέλος. Χωρίς χάπι έντ.
Δεν χρειάζεται, ωστόσο, να είναι κανείς φαν μαφιόζικων ταινιών για να αντιληφθεί πως, αντί του Λευκού Οίκου, πιο εύκολα θα τη σκαπούλαρε ο Ζελένσκι από το υποτιθέμενο σπίτι του Βίτο Κορλεόνε στο Στέιτεν Άιλαντ. Ακόμη και με όλα τα μυθιστορηματικά μοβόρικα πρωτοπαλίκαρα της φαμίλιας παρόντα. Τον Λούκα Μπράτσι, το Πίτε Κλεμέντζα το Σαλβατόρε Τέσιο.
Κι όμως. Αυτά τα σκοτεινά αποβράσματα θα ήταν λιγότερο χυδαία, αλαζονικά και εφιαλτικά εριστικά προς ένα καλεσμένο, από ότι οι ξεδιάντροπα τσαμπουκαλεμένοι Τζέι Ντι Βανς, Μάικλ Βαλτς, Μάρκο Ρούμπιο. Οι αυθάδεις λακέδες του Τραμπ που αποπειράθηκαν εξευτελιστικό μπούλινγκ στον Ουκρανό πρόεδρο. Μέσα στο Οβάλ γραφείο. Λες και καυγάδιζαν με παρείσακτο στην αυλή του Μαρ α Λάγκο.
Ποιοι λεπτοί χειρισμοί, διεθνείς ισορροπίες, αμοιβαίος σεβασμός, διπλωματικό πρωτόκολλο, τώρα; Το σύνθημα του επιθετικού κυνισμού το είχε δώσει ο Αμερικανός πρόεδρος. Δυσφήμισε την Ουκρανία ως διεφθαρμένο έθνος του οποίου η «δίψα» του ηγέτη της για πόλεμο απειλεί να καταδικάσει όλη την ανθρωπότητα σε καταστροφή. Και αντέστρεψε τη πραγματικότητα.
Ενοχοποίησε την αμυνομένη με αιματηρές θυσίες χώρα για τη «δική» της βάναυση εισβολή στη γειτονική «φτωχή και μικρή» Ρωσία. Απάλλαξε τον αυταρχικό Πούτιν από την ευθύνη για τις εγκληματικές θηριωδίες του στο φρικτό πόλεμο που εξαπέλυσε. Το χειρότερο, διέγραψε 80 περίπου χρόνια Ατλαντισμού των ΗΠΑ σμπαραλιάζοντας το ΝΑΤΟ
Διακήρυξε στον πλανήτη ότι δεδομένοι σύμμαχοι δεν υφίστανται πλέον. Υπάρχουν απλώς πειθήνιοι ικέτες στην περιφέρεια της Αυτοκρατορίας του «MAGA» που πρέπει να χρησιμοποιηθούν ως αχθοφόροι της εξομάλυνσης των σχέσεων της με τη Ρωσία. Αφού προηγουμένως ταπεινωθούν και αποδώσουν τον δέοντα φόρο υποτελείας στην Ουάσιγκτον
Με τη καταβολή σοβαρού αντίτιμου από τους Ευρωπαίους για την αμερικανική ομπρέλα προστασίας. Συν οι δασμοί 25% σε γερμανικά αυτοκίνητα, ιταλικό προσέκο, γαλλική μόδα , αγγλικό τσάι και ελληνική φέτα. Τίποτε πλέον το παράδοξο. Οι λογιστές και οι εισπράκτορες φορών του Λευκού Οίκου θα κουμαντάρουν, συμφώνα με τα συμφέροντα του, εκβιαστικά την παγκόσμια ειρήνη.
Οι ηθικές αξίες, ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη, δημοκρατία, κοινωνική ευημερία, φορτώνονται πια χύμα στους σκουπιδοτενεκέδες της ιστορίας. Η παλιά φόρμουλα της αμυντικής συνεργασίας ΗΠΑ -Ευρώπης θρυμματίζεται από το παροξυσμό ναρκισσισμό της νέας αμερικανικής πολιτικής ηγεσίας.
Τι τα θέλετε; Ο κόσμος αλλάζει ραγδαία. Ίσως να μένουν ακλόνητοι στο νέο σκηνικό μόνο οι άγραφοι κώδικες της Μαφίας και οι προσευχές στην επουράνια πρόνοια. Τους πρώτους του εφαρμόζει ο Ντόναλντ Τραμπ με τη απειλητική παύση αποστολής στρατιωτικής βοήθειας στην δεινοπαθούσα εμπόλεμη Ουκρανία.
Εναρμονισμένος στο αδίστακτα δεσποτικό στυλ: « ο Ντον Κορλεόνε δεν ζητά ποτέ μια δεύτερη χάρη όταν του αρνηθούν την πρώτη». Όπως το διατύπωνε προειδοποιητικά ο κονσιλιέρε Τομ Χάγκεν στο «Νονό».
Τη δεύτερη ενδεχόμενη σταθερά την επικαλείται η Ευρώπη που δίνει πολλές υποσχέσεις αλλά λίγες συγκεκριμένες απαντήσεις. Καθώς, η πρόθυμη παρηγοριά στο βάρια προσβλημένο κύρος του Ζελένσκι δεν αποτελεί στρατηγικό πρόγραμμα.
Χρειάζεται ομόθυμη συσπείρωση, κάμποσα λεφτά, αθρόα εξοπλιστική στήριξη, πολυπληθή στρατιωτική συνδρομή. Δυσκολάκι. Οπότε, απλώς στρέφει το βλέμμα στο Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ, του οποίου η προτομή κοσμεί ξανά στο Οβάλ Γραφείο.
Και επικεντρώνεται στα λόγια του : «Ρωτάτε, ποια είναι η πολιτική μας; Θα σας πω ότι είναι να κερδίζουμε χρόνο, από θάλασσα, στεριά και αέρα, με όλη μας την υπομονή και με όλη την τύχη που μπορεί να μας δώσει ο Θεός». Ευχολόγια, που σαρκάζει, ο οχυρωμένος στο μπούνκερ του Κρεμλίνου, αδίστακτος Πούτιν. Με την αβάντα του Τραμπ.
Πηγή: protothema.gr
