Γράφει ο Δημήτρης Χόνδρος
Αρχές δεκαετίας του 80. Μια παρέα νέων παιδιών ανηφόριζε από την Δραπετσώνα προς το Περιβολάκι, στη Νίκαια. Πηγαίναμε στην «Υπόγα» έτσι λέγαμε τη «Βικτώρια» το θρυλικό ροκ κλαμπ της εποχής εκείνης. Είχε παρέλθει η εποχή της κόντρας των «καρεκλάδων» με τους «ροκάδες», άλλωστε για την συγκεκριμένη παρέα δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο δίλημμα. Το ερώτημα ήταν αν είμασταν «ροκάδες» ή «μεταλλάδες».
Θυμάμαι, ακόμα και τώρα, το σκηνικό, στην πλατεία τα απογεύματα. Κόσμος και κοσμάκης, στην πλειοψηφία του μεταξύ 18 και 20 από όλες τις γειτονιές του Πειραιά αλλά και της Αθήνας που είχε το δικό της φημισμένο ροκ κλαμπ, την Ombre. Αλλά στην Ombre, σύχναζαν πολλοί Αεκτζήδες και εμείς είμασταν Θρύλος, Θύρα 7. Αν δεν πηγαίναμε στην «Υπόγα» πηγαίναμε στον «Αρη» στην Πλάκα. Έμπαινες μέσα και έβλεπες κρεμασμένα κασκόλ του Ολυμπιακού.
Λεφτά δεν υπήρχαν. Ότι μαζεύαμε μέσα στην εβδομάδα από το χαρτζιλίκι και ότι μαζεύαμε στο δρόμο από τράκα, τότε ο κόσμος, πάντα, κάτι έδινε. Εντάξει δεν χρειαζόμασταν και πολλά. Φραπέ πίναμε στη «Βικτώρια». Ροκ κλαμπ που σέρβιρε φραπέ; Ακούγεται κάπως, αλλά έτσι ήταν.
Το ντύσιμο πάνω-κάτω το ίδιο. Τζιν παντελόνι, τζιν μπουφαν, και στο πίσω μέρος η προτίμηση μας. Πολύ Motorhead, πολύ Iron Maiden, Black Sabbath και Scorpions. Υπήρχαν, όμως και πολλά τζιν μπουφάν στα οποία, δεν ήταν γραμμένο το όνομα ενός συγκροτήματος αλλά ενός τραγουδιού και το μικρό όνομα ενός τραγουδιστή. Paranoid και Ozzy.
Το περιμέναμε το Paranoid πώς και πώς. Να ανέβουμε στην πίστα να χορέψουμε κάνοντας πως παίζαμε κιθάρα και κουνώντας το κεφάλι δεξιά και αριστερά, πάνω και κάτω για να κουνιέται μαζί και το μακρύ μαλλι. Χεβιμεταλάς, χωρίς μακρύ μαλλί, ήταν μια ασυμβίβαστη εικόνα.
Το Paranoid χρησίμευσε και ως παρατσούκλι. Θυμάμαι τους διαλόγους στην 7 στο παλιό Καραϊσκάκης. «Πού είσαι ρε Paranoid;» «Εδώ ρε Lemmy,» (ο θρυλικός αρχηγός των Motorhead), πήρε το μάτι σου τον Ozzy;» «Αν τυχόν και χαθούμε βρισκόμαστε μετά στο Ρολόι» (Πασαλιμάνι).
Αυτό που για μένα ξεχώριζε τους Sabbath δεν ήταν οι στίχοι τους, έχω ακούσει και καλύτερους και πιο «επαναστατικούς». Ήταν η παρουσία του Ozzy Osbourne, η ιδιαίτερη φωνή του, η σκηνική του παρουσία, πριν ξεμείνει από έμπνευση και αρχίσει να δαγκώνει νυχτερίδες στην σκηνή και το γυρίσει στα τηλεοπτικά σόου.
Δεν μου άρεσαν από ένα σημείο και έπειτα οι σκηνικές του υπερβολές. Έφερνα παράδειγμα τον μεγάλο Rory Gallagher, είχα τη τύχη να τον δω σε εκείνη την περιπετειώδη συναυλία στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Δεν είχε ανάγκη από σώου. Ένα τζιν παντελόνι, ένα τζιν μπουφάν έφταναν.
Ο Lemmy, δεν μένει πια εδώ. Δεν μένει πια εδώ ούτε ένα από τα δικά μου «είδωλα», ο Rory Gallagher. Την Τρίτη, έφυγε και ο Ozzy. Όπως και οι δύο προηγούμενοι έτσι και ο Ozzy, δεν ήταν απλά μια μουσική. Ήταν κάτι παραπάνω. Ήταν μια ολόκληρη εποχή. Ήταν μια νοοτροπία, μια στάση ζωής. Το «σκληρό ροκ» ήταν μια ταυτότητα, η ταυτότητα εκείνων των εφήβων που ήθελαν έναν άλλο τρόπο ζωής, μια άλλη κοινωνία, που θεωρούσαν το μεγαλύτερο αγαθό της ανθρώπινης ύπαρξης την ελευθερία, που θεωρούσαν ότι η αμφισβήτηση και η εξέγερση ήταν τα δύο πράγματα που έδιναν νόημα στη ζωή.
Ήταν η ταυτότητα που νομίζαμε ότι μας ξεχώριζε από τους συνομήλικους μας που ήταν ενταγμένοι στις πολιτικές νεολαίες και ειδικά στην ΚΝΕ, το πιο συντηρητικό κομμάτι της νεολαίας εκείνης της εποχής. «Ροκάδες είμαστε ρε φίλε, μεταλλάδες είμαστε, δεν είμαστε Κνίτες, κολλημένα μυαλά».
Can you help me. Occupy my brain? Oh yeah…
Πηγή: tovima.gr
