Γράφει ο Πάνος Λουκάκος
Συμπληρώνονται τις μέρες αυτές δέκα ακριβώς χρόνια από τις δραματικές εξελίξεις του Ιουνίου και Ιουλίου 2015, όταν παίχτηκε στα ζάρια η τύχη της Ελλάδας από μια κυβέρνηση, στην οποία μετείχαν πολλοί πολιτικοί τυχοδιώκτες, με επικεφαλής έναν αδίστακτο πρωθυπουργό, που, εκτός όλων των άλλων, αγνοούσε και τους βασικούς κανόνες των διεθνών οικονομικών και πολιτικών συσχετισμών
Ηταν 26 Ιουνίου του 2015, όταν ο Αλέξης Τσίπρας προκήρυξε δημοψήφισμα για την αποδοχή ή μη της νέας δανειακής σύμβασης. Ηταν 29 Ιουνίου του 2015, όταν έκλεισαν οι τράπεζες και το Χρηματιστήριο και επιβλήθηκαν τα capital controls. Ηταν 1η Ιουλίου του 2015, όταν βρέθηκε η Ελλάδα εκτός προγράμματος στήριξης, μετά τη μη ανανέωση του τελευταίου προγράμματος και σύμφωνα με τους κανόνες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου περιήλθε σε κατάσταση χρεοκοπίας. Ηταν 5 Ιουλίου του 2015 όταν διενεργήθηκε το δημοψήφισμα και επικράτησε το ΟΧΙ με 61,31%, που σήμαινε απόρριψη της πρότασης των δανειστών και στην πραγματικότητα έξωση της Ελλάδας από το ευρώ και την Ευρωζώνη. Ηταν 6 Ιουλίου του 2015, όταν παραιτήθηκε από υπουργός Οικονομικών ο αρχιτέκτονας όλου αυτού του χάους Γ. Βαρουφάκης.
Σε όλη την Ελλάδα έγιναν καθημερινό θέαμα οι ατέλειωτες ουρές μπροστά στα ΑΤΜ, δίπλα στα κατεβασμένα ρολά των τραπεζών, για τα 60 ευρώ που δικαιούνταν ο καθένας να αποσύρει. Συνταξιούχοι είδαν να μπαίνει στον λογαριασμό τους η μισή σύνταξη, οι συντάξεις του ΟΓΑ καθυστέρησαν να καταβληθούν, η αγορά χωρίς χρήμα είχε παραλύσει. Κανείς δεν πλήρωνε κανέναν και κανείς δεν εισέπραττε από κανέναν.
Υπό τις συνθήκες αυτές, το εκλογικό σώμα προσήλθε στις κάλπες και ψήφισε με 61,31% υπέρ του ΟΧΙ, το οποίο είχε υποστηριχτεί από τρία κόμματα, τον υποτιθέμενο αριστερό ΣΥΡΙΖΑ, τους ευθέως ακροδεξιούς ΑΝ.ΕΛ. και την καταδικασμένη ως νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή.
Είχαν μεσολαβήσει έως τότε πέντε μήνες αερολογιών, φτηνών τακτικισμών και ακραίας λαϊκιστικής ρητορικής. Πέντε μήνες δημαγωγίας, φτηνής προπαγάνδας και τυφλών επιθέσεων εναντίον του «εξωτερικού εχθρού» -δηλαδή της τρόικας- και της «πέμπτης φάλαγγας» του εσωτερικού – δηλαδή όσων δεν ασπάζονταν τα φληναφήματα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και της τότε προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου και των επιτροπών της για το «παράνομο, απεχθές, αθέμιτο και επονείδιστο» χρέος. Πέντε μήνες βαρουφάκειων ναρκισσισμών και ακκισμών μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Πέντε μήνες συνεχών αλληλοσυγκρουόμενων δηλώσεων και αποφάσεων. Πέντε μήνες διαρκών αλλαγών θέσεων και διαδοχικών εναλλαγών προσώπων, που αποστέλλονταν να διαπραγματευτούν με τους δανειστές. Ετσι φτάσαμε στο δημοψήφισμα με τα ταμεία άδεια.
Συνιστούσε στην πραγματικότητα το δημοψήφισμα του 2015 συνταγματική εκτροπή. Ηταν πρωτοφανές για πολιτισμένη χώρα να υπάρχει περιθώριο μόλις πέντε ημερών για να αναπτυχθούν οι απόψεις υπέρ του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ. Ηταν πρωτοφανές να παρουσιάζεται για έγκριση στον λαό μία στην πραγματικότητα κατ’ εξοχήν δημοσιονομική πρόταση βαπτισμένη «εθνικό θέμα», παρά τη σχετική ρητή συνταγματική απαγόρευση.
Το δημοψήφισμα του 2015 συνιστούσε και ακραίο πολιτικό ατόπημα. Η ετερόκλητη συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝ.ΕΛ. και της Χρυσής Αυγής έβαζε απέναντι όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις του τόπου, αποκαλώντας τες πράκτορες των δανειστών και γερμανοτσολιάδες, διχάζοντας έτσι τον ελληνικό λαό μόνο και μόνο για να αποφύγει ο Α. Τσίπρας τον διχασμό του κόμματός του, όπως αυταπατόμενος για μία ακόμη φορά νόμιζε.
Το δημοψήφισμα του 2015 ήταν και ψευδεπίγραφο. Διότι ήταν σαφές ότι οι ψηφοφόροι καλούνταν να υποστηρίξουν ή όχι κάποιο ανύπαρκτο κείμενο, που ποτέ δεν είχε λάβει μορφή επίσημης πρότασης, που είχε ενδιαμέσως τροποποιηθεί και που δεν υπήρχε πλέον όταν οι Ελληνες έφτασαν στις κάλπες. Μέσω αυτού του ψευδεπίγραφου δημοψηφίσματος ο Αλ. Τσίπρας επιχειρούσε να μεταθέσει τις δικές του ευθύνες στον λαό, αφού είχε προηγουμένως αιφνιδιαστικά εγκαταλείψει τις διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες. Είναι δε πραγματικά απορίας άξιο πώς ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, καθηγητής Δημοσίου Δικαίου ο ίδιος, προσυπέγραψε και επικύρωσε όλες αυτές τις αθλιότητες κι έτσι οδηγήθηκε η χώρα και με τη δική του υπογραφή σε ένα αντισυνταγματικό, παρανοϊκό δημοψήφισμα.
Ολη την αλήθεια για το δημοψήφισμα του 2015 την έχει πει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος σε συνεντεύξεις του στο CNN και στον ΣΚΑΪ: «Η συμφωνία που μας πρότειναν οι θεσμοί δεν ανταποκρινόταν σε αυτό που υποσχεθήκαμε να κάνουμε. Επομένως, δεν μπορούσαμε να την περάσουμε από τη Βουλή γιατί θα την καταψήφιζαν οι βουλευτές μας και θα έπεφτε η κυβέρνηση. Γι’ αυτό πήγαμε στο δημοψήφισμα».
Με άλλους λόγους ο Τσίπρας έβαλε τη χώρα στην περιδίνηση του διχαστικού δημοψηφίσματος και έκλεισε τις τράπεζες για να μην καταψηφίσουν οι βουλευτές του τη συμφωνία και να μην πέσει η κυβέρνησή του. Αλλά για μία ακόμη φορά έπεσε έξω: ένας μεγάλος αριθμός βουλευτών του, 44 τον αριθμό, την καταψήφισε μαζί με τη Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ και τελικά έπεσε και η ανεκδιήγητη κυβέρνησή του.
Το δε κόστος όλης αυτής της παράνοιας έχει υπολογιστεί από Ελληνες και Ευρωπαίους ειδικούς στο ύψος των 80 έως 100 δισ. Τόσο κόστισαν στην εθνική οικονομία οι αυτοσχεδιασμοί του κ. Τσίπρα και της παρέας του.
Πηγή: protothema.gr
