Γράφει ο Κοσμάς Βίδος
Ηεμφάνιση της Τίλι Νόργουντ, μιας ηθοποιού που δημιουργήθηκε αποκλειστικά από την Τεχνητή Νοημοσύνη και παρουσιάστηκε στο Zurich Summit – σημείο συνάντησης κορυφαίων παραγόντων της κινηματογραφικής βιομηχανίας –, σηματοδοτεί ένα ορόσημο που δύσκολα μπορεί πλέον να αγνοηθεί.
Το νέο «ταλέντο», προϊόν της startup Xicoia, ανοίγει συναρπαστικές αλλά και ανησυχητικές προοπτικές για το μέλλον της τέχνης, της δημιουργικότητας, της ίδιας της ανθρώπινης παρουσίας. Επιβεβαιώνει ότι οι σταρ του μέλλοντος – ενός πολύ κοντινού μέλλοντος – θα μπορούσαν να είναι «συνθετικοί», πλάσματα που δεν γερνούν, δεν κουράζονται και κάνουν τα πάντα.
Που, αν και στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν, ήρθαν για να μείνουν. Γιατί η παρουσία τους μπορεί να μειώσει τα κόστη, να επιτρέψει πολλαπλές εκδοχές της ίδιας ταινίας, παράστασης ή συναυλίας σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, ενώ δίνει τη δυνατότητα σε κοινά που δεν έχουν πρόσβαση σε μεγάλες παραγωγές να βιώσουν μοναδικές οπτικοακουστικές εμπειρίες.
Την ίδια στιγμή, η απαξίωση των δημιουργών – από τους σεναριογράφους και τους σκηνοθέτες μέχρι τον τελευταίο κομπάρσο – είναι μόνο μία από τις σκοτεινές πλευρές της νέας εποχής. Το Χόλιγουντ αντιδρά. Σε διάφορα σημεία του κόσμου επιχειρείται, μέσω αλλαγών στη νομοθεσία, η προστασία των ζωντανών και αποθανόντων προσώπων από την ανεξέλεγκτη εμπορευματοποίησή τους μέσω Τεχνητής Νοημοσύνης.
Ωστόσο, τα σύνορα μεταξύ νομιμότητας και ηθικής παραμένουν θολά. Πώς μπορούμε να υποδεχθούμε – ή να αντιδράσουμε σε – αυτή τη νέα εποχή που υπόσχεται πολλά και ταυτόχρονα τρομάζει; Οσο οι εταιρείες και τα στούντιο προωθούν το ένα μετά το άλλο πειραματικά εγχειρήματα Τεχνητής Νοημοσύνης, η δημόσια συζήτηση γύρω από τα δικαιώματα, τη θέσπιση ηθικών κανόνων και τη σχέση μας με την τέχνη πρέπει να δυναμώνει.
Η υπόσχεση του σταρ της νέας εποχής που θα λάμπει χωρίς στην πραγματικότητα να υπάρχει δεν είναι απλώς τεχνολογικό επίτευγμα· αποτελεί πρόκληση στα ίδια τα θεμέλια της ανθρώπινης ύπαρξης. Μπορεί η Τίλι Νόργουντ να γίνει ταυτόχρονα η νέα Σκάρλετ Τζοχάνσον και η νέα Lady Gaga; Πιθανόν. Το ερώτημα είναι αν η ανθρωπότητα θέλει και μπορεί να ζήσει χειροκροτώντας «αντίγραφα» σε ένα μέλλον όπου η καρδιά της δημιουργίας μοιάζει όλο και πιο αλγοριθμική.
Μια ανθρωπότητα που σε λίγα χρόνια δεν θα έχει ανάγκη τους ανθρώπους. Τι να τους κάνεις τους ηθοποιούς όταν έχεις τις ρεπλίκες της Τεχνητής Νοημοσύνης; Και τι να τους κάνεις και τους θεατές όταν μπορείς να γεμίζεις τα στάδια με ψηφιακά «αντίγραφά» τους; Που ούτε θα δημιουργούν ουρές ούτε εντάσεις ούτε θα αφήνουν πίσω τους αλουμινένια κουτάκια μπίρας; Μετά την επανάσταση του Διαδικτύου, ζούμε μια ακόμα μεγαλύτερη.
Μόνο που, αν η πρώτη παρόπλισε τις γραφομηχανές, τις τυπωμένες εγκυκλοπαίδειες και τα CD, η νέα μπορεί να στείλει όλους μας, ανεξαιρέτως, στα αζήτητα. Εκτός, φυσικά, από εκείνους που γράφουν τους αλγορίθμους του παρόντος και του μέλλοντός μας. Αν όμως το χειροκρότημα δεν χρειάζεται χέρια και το δάκρυ δεν χρειάζεται μάτια, τότε η τέχνη παύει να είναι μια βαθιά ανθρώπινη πράξη και μετατρέπεται σε προϊόν χωρίς ψυχή, νεκρό μέσα στην τελειότητά του. Θέλουμε έναν πολιτισμό που θα στηρίζεται σε σκιές, σε τέλεια αντίγραφα που μιμούνται το πάθος χωρίς ποτέ να το βιώνουν ή μήπως ήρθε η ώρα υπερασπιστούμε την ατέλεια, τη φθορά, την παροδικότητα, δηλαδή την αλήθεια;
Πηγή: tovima.gr
