Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος
Τον Βασίλη Μπισμπίκη δεν τον έχω συναναστραφεί. Εχω δει μερικές θεατρικές του παραστάσεις που μου άρεσαν πολύ και μερικές που δεν μου άρεσαν. Τον είχα χαρεί το 2020 στην τελευταία ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, που είχε τον ωραίο τίτλο «Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς», στον ρόλο ενός καψούρη πρώην τραγουδιστή, και περιμένω να τον δω και στην επόμενη.
Δεν έχω παρακολουθήσει κανένα από τα πολλά σίριαλ όπου έχει υπάρξει πρωταγωνιστής – δεν φταίει σε κάτι αυτός, απλά σπανίως βλέπω ελληνικά σίριαλ. Ωστόσο ο Μπισμπίκης ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων των οποίων η ίδια η ζωή έχει γίνει σίριαλ – εννοώ πως είναι ένας από τους εκπροσώπους του χώρου του θεάματος που οτιδήποτε κι αν κάνει απασχολεί τα κανάλια. Γίνεται είδηση, θέλει – δεν θέλει. Και θέλω – δεν θέλω, τον βλέπω.
Μέχρι ο Μπισμπίκης να αρχίσει να εμφανίζεται στα σίριαλ της τηλεόρασης δεν θυμάμαι να είχε ασχοληθεί κανείς με τη ζωή του, η οποία σημειωτέον ήταν πολυτάραχη. Oι εκπομπές που καταπιάνονται με τις ζωές των άλλων τον ανακάλυψαν και άρχισαν να τον συζητούν πολύ όταν οι δουλειές του άρχισαν να γίνονται εμπορικές. Ολα αυτά δεν είναι ούτε καινούργια ούτε παράξενα: είναι μάλλον ο κανόνας όταν μιλάμε για επιτυχημένους ηθοποιούς.
Δεν είναι επίσης καθόλου παράξενο ότι όταν ο ηθοποιός προκάλεσε πρόσφατα ένα ατύχημα (τράκαρε κάποια σταθμευμένα αυτοκίνητα αργά το βράδυ, γυρνώντας από μια γιορτή, χάνοντας τον έλεγχο του αυτοκινήτου του), κανάλια, sites, σκανδαλοθηρικοί δημοσιογράφοι και σκανδαλισμένοι αρθρογράφοι ασχολήθηκαν με το περιστατικό με τόνους επικριτικούς. Είναι λογικό ότι δεν θα του έλεγαν και «μπράβο». Αλλά ό,τι ακολούθησε στα λαϊκά δικαστήρια των social media ήταν πραγματικά απερίγραπτο: χιλιάδες άνθρωποι επιτέθηκαν στον ηθοποιό βγάζοντας στην επιφάνεια οργή και μίσος. Είναι ενδιαφέρον ότι ελάχιστοι ασχολήθηκαν με το περιστατικό: στον Μπισμπίκη επιτέθηκαν για τα πάντα. Για την επιτυχία του, για τον χαρακτήρα του, για τις πολιτικές πεποιθήσεις του, για το lifestyle του κυρίως.
Σκεφτόμουν τι θα συνέβαινε αν ο Μπισμπίκης δεν ήταν ο ηθοποιός που πρωταγωνιστεί στα σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης, αλλά ήταν ο καλός σκηνοθέτης και ηθοποιός που είδαμε στο παρελθόν στο θέατρο Cartel, το οποίο μάλλον αγνοούν στην πλειονότητά τους όσοι τον ανακάλυψαν στα σίριαλ. Το περιστατικό θα γινόταν αφορμή το πολύ-πολύ για κανένα ανέκδοτο. Οταν στην τηλεόραση θα ακούγαμε ότι «ο γνωστός ηθοποιός Βασίλης Μπισμπίκης τράκαρε σταθμευμένα αυτοκίνητα βραδιάτικα», θα υπήρχαν ειρωνείες για το «γνωστός». Το γεγονός δεν θα απασχολούσε ιδιαίτερα, αφού δεν υπάρχουν τραυματίες και αυτόπτες μάρτυρες για να μιλήσουν στα δελτία ειδήσεων– δεν θα ήταν είδηση ότι ο ηθοποιός ανέλαβε την ευθύνη πηγαίνοντας στο αρμόδιο αστυνομικό τμήμα. Αλλά ζούμε σε μια στιγμή όπου το τι συμβαίνει δεν έχει σημασία: σημασία έχει ποιος το κάνει.
Χρησιμοποιώ την ιστορία ως απλό παράδειγμα. Κατηγορούν τον Μπισμπίκη ότι ο ίδιος έχει μετατρέψει τη ζωή του σε ριάλιτι γιατί έχει δεσμό με μια διάσημη ελληνίδα τραγουδίστρια και δεν το κρύβει, γιατί μιλάει συχνά στα κανάλια, γιατί δηλώνει αναρχικός (ή ό,τι άλλο), γιατί χορεύει ενώ έχει πιει κανένα ποτό παραπάνω. Πολλοί από αυτούς που τον κατηγορούν είναι οι ίδιοι που στις διαδικτυακές κλειδαρότρυπες ψάχνουν ακριβώς για τέτοιου τύπου ειδήσεις: τις αναζητούν και συγχρόνως κατηγορούν τους πρωταγωνιστές τους για συστηματική υπερέκθεση!
Αυτό το τελευταίο είναι πραγματικά αστείο. Ο Μπισμπίκης, για παράδειγμα, κατηγορείται γιατί μιλάει και βγαίνει στα κανάλια– όποιος τα λέει αυτά πιθανότατα δεν ξέρει πως για την προβολή της τηλεοπτικής δουλειάς του είναι υποχρεωμένος να το κάνει, αλλά το πιο αστείο είναι πως αν ο ηθοποιός δεν το έκανε θα τον κατηγορούσαν γιατί δεν το κάνει! Οι ίδιοι άνθρωποι, αν μάθαιναν πιθανές αρνήσεις του, θα τον αποκαλούσαν «νούμερο», «καβαλημένο», «σνομπ» στην καλύτερη. Δεν έχω επίσης καταλάβει τι είδους κακό είναι να έχει κάποιος σχέση με μια τραγουδίστρια και να την κάνει γνωστή. Τι θα ήθελαν δηλαδή όλοι αυτοί που δικάζουν τον ηθοποιό για τα αισθηματικά του; Να αρνείται ότι έχει σχέση; Να κυκλοφορεί μεταμφιεσμένος όταν είναι μαζί της ή να μεταμφιέζεται αυτή; Και ποιον ακριβώς πειράζει αν ρίχνει μια ζεϊμπεκιά παραπάνω; Τι είναι το ζεϊμπέκικο; Κοινωνική πρόκληση; Από πότε;
Δεν μου πέφτει κανένας λόγος για το με τι σκανδαλίζονται οι άνθρωποι, αλλά εγώ σκανδαλίζομαι με τα ακριβώς αντίθετα. Δεν μου αρέσουν όσοι προσλαμβάνουν επικοινωνιολόγους για να τους μάθουν να μιλούν και να συμπεριφέρονται σαν δήθεν καλά παιδιά. Κοροϊδεύω τα μέρη όπου διάσημοι κάνουν παρέα αποκλειστικά μεταξύ τους χρυσοπληρώνοντας μπράβους που φροντίζουν μην τους δουν οι κοινοί θνητοί. Λυπάμαι πραγματικά όσους υποφέρουν από την ίδια τη φήμη τους σε σημείο να αποφεύγουν να κυκλοφορούν μέσα στον κόσμο. Και αναρωτιέμαι τι διάβολο ψώνια είναι όσοι μετά από μια επιτυχία στην τηλεόραση νομίζουν πως πρέπει να βρουν έναν τρόπο να ελέγχουν τι θα γράψουν και τι θα πουν οι άλλοι για αυτούς. Αυτοί είναι στα μάτια μου καταπιεσμένοι άνθρωποι: καταπιεσμένοι από μια φήμη που τους προέκυψε, όχι πάντως χωρίς να την επιδιώξουν.
Και ο Μπισμπίκης τη φήμη του την επιδίωξε. Αλλά δεν μου προκύπτει ότι ήθελε να πιστεύουμε πως είναι κάποιος που δεν έχει σχέση με τον κόσμο μας, πως κινείται εντός του σαν σούπερ σταρ που οφείλουμε να του κάνουμε τεμενάδες, πως πορεύεται στη ζωή με σκοπό να γίνει κάποιου τύπου παράδειγμα κ.λπ., κ.λπ. Με τα ελαττώματά του μας συστήθηκε.
Τότε γιατί η σοσιαλμιντιακή «δίκη» και καταδίκη του; Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι δυσάρεστες περιπέτειες των πλουσίων και διασήμων λειτουργούν για εμάς λυτρωτικά. Μας κάνουν να αισθανόμαστε τυχεροί, γιατί στη ζωή μας δεν έχουμε τα δικά τους προβλήματα. Αλλά νομίζω ότι αυτό συνέβαινε κυρίως παλαιότερα. Στην εποχή των social media απλώς αγαπάμε τον υπέροχο ρόλο που αυτά μας προσφέρουν: τον ρόλο του μεγάλου, αψεγάδιαστου, αδέκαστου κριτή – του εισαγγελέα από τον οποίο δεν γλιτώνει κανείς.
Δεν θέλω να παρεξηγηθώ: ο Μπισμπίκης έκανε μια τεράστια κουταμάρα και την πληρώνει. Προ ημερών το Αυτόφωρο Μονομελές Πλημμελειοδικείο τον έκρινε ένοχο για το αδίκημα της μη συμμόρφωσης οδηγού σε υποχρεώσεις άρθρου 47 ΚΟΚ (περί εγκατάλειψης οχημάτων), μετά το περιστατικό στη Φιλοθέη. Αλλά για αυτό πρέπει να τιμωρηθεί. Οχι γιατί οδηγεί ακριβό τζιπ, επειδή ασχολούνται με αυτόν τα κανάλια ή διότι λέει ότι είναι αναρχικός και ότι ονειρεύεται μια επανάσταση, ούτε γιατί έχει σχέση με μια τραγουδίστρια χωρίς να την κρύβει. Η ποινή του ή η έκβαση της έφεσης που άσκησε είναι δουλειά της Δικαιοσύνης. Εμείς ας νιώσουμε απλώς τυχεροί αφού μας φύλαξε ο Θεός και δεν μπλέξαμε με διάσημες τραγουδίστριες…
Πηγή: tovima.gr
