Γράφει ο Γιάννης Τριάντης
1) Η κυβέρνηση: Το Τρίτο Κύμα φιλόδοξου, ανατρεπτικού κυβερνητισμού-ανατρεπτικού ως προς την εικόνα του κράτους- είναι το Επιτελικό Κράτος του Μητσοτάκη. Είχαν προηγηθεί ο Εκσυγχρονισμός του Κώστα Σημίτη και η Επανίδρυση του Κώστα Καραμανλή. Απέτυχαν παταγωδώς και τα δύο εγχειρήματα. Το τρίτο, ακολουθεί κατά πόδας τα βήματά τους.
Εξι χρόνια διακυβέρνησης, φτωχή η συγκομιδή. Κάποια βήματα στο ηλεκτρονικό πεδίο και στην έκδοση των συντάξεων, φιλότιμες προσπάθειες σε άλλους τομείς (οδικά έργα, Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας, Υγεία κλπ) με αποτελέσματα είτε χλωμά μέχρι στιγμής είτε με αδικαιολόγητη καθυστέρηση.
Από κει και πέρα το χάος (αφήνουμε στην άκρη τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής): Σιδηρόδρομοι, Ανάπτυξη πρωτογενούς τομέα, Αμυντική βιομηχανία, αντιμετώπιση της ακρίβειας και της διαφθοράς(βλ. π.χ. ΟΠΕΚΕΠΕ) είναι σχεδόν άγνωστες λέξεις για την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Η πραγματικότητα όπως την βιώνει ο κόσμος σαρκάζει όταν ακούει τις κυβερνητικές θριαμβολογίες για παρεμβάσεις εκ των υστέρων(να, τώρα με τον ΟΠΕΚΕΠΕ) τη στιγμή που πέρασαν εξι χρόνια αδράνειας και αβελτηρίας.
Όμως η θριαμβική λογόρροια των κυβερνώντων δεν έχει τέλος. Για να αποκρυβεί ή να εξωραϊστεί η πραγματική εικόνα, επιστρατεύονται οι αριθμοί και οι στατιστικές που όμως δεν λένε πάντα την αλήθεια έστω κι αν είναι ακριβείς (π.χ. Ανάπτυξη για ποιους; Τι φτάνει στην κοινωνία; Αφορά παραγωγικά πεδία η μείωση της ανεργίας;). Ταυτόχρονα ακούγεται μονότονα η κυβερνητική κορνέτα με συνοδεία τα μιντιακά τύμπανα ότι η χώρα προοδεύει.
Μόνο που ο κόσμος έχει διαφορετική γνώμη. Φαίνεται σε ΟΛΕΣ τις μετρήσεις σχετικά με τα ζέοντα προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία. Κι αν παρ΄όλα αυτά οι μετρήσεις δείχνουν μέχρι στιγμής μονοκρατορία Μητσοτάκη, αυτό οφείλεται- τόσο κοινότοπο να το λέμε και να το ξαναλέμε- στην παροιμιώδη αδυναμία της αντιπολίτευσης να αρθρώσει πειστικό λόγο και να ορθώσει το ανάστημά της.
Αδηλο το μέλλον, παρακινδυνευμένες οι προβλέψεις. Όμως ο τίτλος του σημειώματος ενδέχεται να μην δικαιωθεί στην περίπτωση της σημερινής κυβέρνησης και να μην πληρώσει εκλογικά τα σπασμένα της πολιτικής της. Ας όψονται οι ανεξάντλητες χορηγίες της αντιπολίτευσης…
2) Η Πλεύση Ελευθερίας: Οσοι έβλεπαν αξιωματική αντιπολίτευση στις επόμενες εκλογές την Ζωή Κωνσταντοπούλου-ή ακόμη και πρωθυπουργήσιμη-,ας κάνουν λίγο κράτει. Ηδη υποχωρεί στην τρίτη θέση και ουδόλως αποκλείεται να κατέβει κι άλλο στα σκαλιά της δημοσκοπικής κλίμακος.
Κάποιες φτηνές προσεγγίσεις μικροπολιτικού τύπου απέδιδαν το φαινόμενο Κωνσταντοπούλου στην σχέση της με τα μιντια-επομένως με άρχοντες της διαπλοκής.
Ανοησίες. Τα μίντια, όταν δεν καταφέρνουν να δημιουργούν κλίμα με ασύστολη προπαγάνδα για υποστήριξη ημετέρων, είναι αναγκασμένα να τρέχουν πίσω από γεγονότα που δημιουργεί η ρέουσα πραγματικότητα και η δυναμική που αναπτύσσεται στην κοινωνία, ανεξάρτητα από την θέληση και τις επιδιώξεις των Μέσων.
Αυτό έγινε π.χ. με τον Κασσελάκη, που αλώνιζε μέρα νύχτα παντού, το ίδιο γίνεται (μέχρι) τώρα με την Κωνσταντοπούλου. Η άμεση, πολύπτυχη εμπλοκή της στο θέμα των Τεμπών(συνοδοιπορία με την Μαρία Καρυστιανού), η μαχητικότητα, ο δυναμισμός της και η σφοδρή εναντίωσή της στην κυβέρνηση την εκτόξευσαν πολύ γρήγορα στα ύψη.
Τίποτε δεν τη σταματούσε.Ο ισωπεδωτικός, αντισυστημικού χαρακτήρα, λαϊκισμός της, αυτός που συνοψίζεται στη φράση «αυτή τα λέει», εξελήφθη από την αγανακτισμένη κοινωνία ως λόγος ιαματικός και αναστάσιμος.
Ετσι συμπεριφέρεται η κοινωνία-και καλά κάνει- όταν στερεύει το πολύτιμο ύδωρ άλλων πηγών. Ψάχνει για «φωλιές νερού μέσα στις φλόγες». Μες στο θυμό και την αγωνία της επενδύει στη λάμψη και στη φωτιά των φλογοβόλων, σαν αυτά της κυρίας Κωνσταντοπούλου.
Όμως πως εξηγείται το γεγονός ότι ήδη «το φαινόμενο Ζωή» υποχωρεί και φαίνεται να βρίσκεται σε ύφεση; Είναι δυνατόν τόσο γρήγορα να έχει αλλάξει γνώμη η κοινωνία , τουλάχιστον όπως αυτό αποτυπώνεται στις περισσότερες από τις τελευταίες μετρήσεις;
Εξηγήσιμη ύφεση: Η κυρία Κωνσταντοπούλου αποδεικνύεται καλαμοβάμων. Νόμισε ότι ο ακατάσχετος λαϊκισμός της και οι ουρανομήκεις καταγγελτικές κραυγές θα συνεχίσουν να αποδίδουν.
Γι αυτό και ψάλλει συνεχώς το ίδιο τροπάριο σε όλο και πιο υψηλούς τόνους. Θεώρησε ότι ο Λόγος της λειτουργεί ως κεφάλαιο με υψηλές αποδόσεις, ακόμη κι όταν προκύπτει εξωφρενικός.
Εξωφρενικός; Φυσικά. Συγγνώμη, τι άλλο είναι τα περί εσχάτης προδοσίας τα οποία συνυπέγραψε; Τι άλλο είναι η μηδενιστικού τύπου…καταδρομική αντιπολίτευση που ασκεί. Και εντελώς ενδεικτικά για τον μονόδρομο του λαϊκισμού της, τι άλλο παρά εξωφρενική είναι εκείνη η αντικυβερνητική ατάκα προσφάτως στη Βουλή(«Πάμε κι όσα φάμε») στην κατακλείδα της ομιλίας της;
Εδώ έχουμε και μιά ατυχέσταση απόπειρα συνειρμικού τύπου να συνδεθούν τα Τέμπη με τις ποικιλώνυμες αδυναμίες της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την διαφθορά(Εκμεταλλεύτηκε δηλαδή το ανατριχιαστικό «Πάμε κι όπου βγεί» των Τεμπών για να καταλήξει στο αφθώδες του εύκολου καταγγελτισμού, με το σύνθημα («Πάμε κι όσα φάμε»).
Επίσης: Οριακή εναντίον της Δικαιοσύνης (παρ΄ότι δεν έχει άδικο σε πολλές επισημάνσεις και επικρίσεις), καταιγιστική κατά πάντων (ένας δήθεν μοναχικός πολεμιστής που τα βάζει με όλους) και, προπάντων, χωρίς ούτε μια στάλα αυτοκριτικής! Για τίποτε!
Εφτασε όμως η στιγμή που η κοινωνία άρχισε σιγά σιγά να αποσύρει τις μετοχές της. Και να δείχνει στην κυρία Κωνσταντοπούλου ότι αν συνεχίσει έτσι, δεν αποκλείεται να έχει την τύχη του Κασσελάκη (εντάξει, όχι σε τέτοιο βαθμό) και να της υπενθυμίσει ότι «όλα εδώ πληρώνονται»…
3) Ο ΣΥΡΙΖΑ: Αφετηρία της κατάρρευσης του πρώην κυβερνώντος κόμματος δεν ήταν μόνο η μνημονιακή του θητεία, αλλά και: Η εξόχως λαϊκίστικη αντιπολίτευση του Τσίπρα και η διπλή πτυχή της καταλυτικής περίπτωσης Κασσελάκη.
Αφενός έκαναν το πάν τα μεγαλοστελέχη-μεθ΄ων και ο Τσίπρας- να διευκολυνθεί η εκλογή Κασσελάκη και αφετέρου επιστράτευσαν άκρως σταλινική λογική και πρακτική για να τον θέσουν εκποδών.
Νόμισαν ότι καθάρισαν. Και ότι θα βαδίσουν στον δρόμο της αναγέννησης. Υποτίμησαν εντελώς την κοινωνία που παρακολουθούσε άναυδη τις πρωτοφανείς μεθοδεύσεις εναντίον του Κασσελάκη.
Θεώρησαν ότι ο κόσμος δεν διαθέτει κρίση για να αξιολογήσει τις άθλιες αυτές μεθοδεύσεις και τις αιματηρές διαμάχες. Εβαλαν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί και ανακουφισμένοι-ως…νικητές- βγήκαν πάλι στην πολιτική αγορά σα να μην συμβαίνει τίποτε.
Τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν. Συνοφρυωμένοι είδαν το Συνέδριο να εξελίσσεται σε θέατρο συγκρούσεων και πεδίο άσκησης μηχανισμών και ομάδων, αμήχανοι θεώνται την δημοσκοπική πτώση τους και απογοητευμένοι οι περισσότεροι είτε σιωπούν είτε περιμένουν το…κύμα του Τσίπρα και του…δημοκρατικού καπιταλισμού του.
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ η σοφία του «Όλα εδώ πληρώνονται» αληθεύει απολύτως…
Πηγή: news247.gr
