Η πολιτική συχνά θυμίζει ένα παιχνίδι με ρίσκο, όπου οι κινήσεις και οι επιλογές μπορούν να οδηγήσουν σε επιτυχία ή αποτυχία. Η πρόσφατη επιλογή του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να περιλάβει τον Φρέντι Μπελέρη, τον φυλακισμένο στην Αλβανία, στο ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας, ανοίγει συζητήσεις και προκαλεί ανησυχίες.
Μέσα από αυτή την επιλογή, φαίνεται να συγχέονται η εξωτερική πολιτική με τα εσωτερικά κομματικά ζητήματα και να τροφοδοτείται η εθνικιστική δεξιά. Είναι μια κίνηση που φέρνει τον εξτρεμισμό στο προσκήνιο, ένα επικίνδυνο παιχνίδι με τις εθνικές αντιδράσεις και τις πατριωτικές αξίες.
Η επιλογή αυτή φαίνεται να έχει σχέση με την ανάγκη του κυβερνώντος κόμματος να δείξει σταθερότητα και συνοχή, ιδίως μετά από την απώλεια ψηφοφόρων από τα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Η ψήφιση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, που προκάλεσε διαίρεση στην κοινή γνώμη, οδήγησε σε μια απώλεια εμπιστοσύνης από ορισμένους βασικούς ψηφοφόρους της ΝΔ.
Με την επιλογή του Μπελέρη, ο Μητσοτάκης απαντά σε αυτές τις κριτικές και προσπαθεί να αποδείξει ότι η Νέα Δημοκρατία παραμένει σταθερή στις δεξιές αρχές, «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», όπως διατυμπανίζει και ο Γιώργος Αυτιάς που είναι υποψήφιος και αυτός στο γαλάζιο ευρωψηφοδέλτιο, και δεν παίζει το παιχνίδι του χλευασμού σε σχέση με ζητήματα που αφορούν στην εθνική ταυτότητα και την ασφάλεια.
Αν και η επιλογή του Μπελέρη φαίνεται να έχει μια λογική πολιτικής από τη μία πλευρά, υπάρχει και ένα οριακό ρίσκο που συνοδεύει αυτήν την απόφαση. Μπορεί να θυμηθούν ορισμένοι ότι ο σημερινός εκλεγμένος δήμαρχος Χειμάρρας ήταν ένας από τους συλληφθέντες, το 1995, κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα με καλάσνικοφ. Τότε θεωρήθηκε ότι σχεδίαζαν επίθεση σε αλβανικό στρατιωτικό στόχο, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν για οπλοκατοχή. Η συσχέτιση του με εθνικιστικές ομάδες και παρελθόν που αφήνει ερωτηματικά μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο για μερικούς μετριοπαθείς ψηφοφόρους.
Οι πολιτικοί πάντα παίζουν με τη φωτιά, αλλά η επιλογή του Μητσοτάκη να περιλάβει τον Μπελέρη στο ευρωψηφοδέλτιο αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα του πώς η πολιτική δύναμη μπορεί να παιχθεί σε πολλαπλά επίπεδα. Είναι μια κίνηση που προκαλεί διαφωνία και αμφισβήτηση, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί μια απόδειξη της δύναμης της πολιτικής να προσαρμόζεται και να εξελίσσεται σε νέες κατευθύνσεις.
Ο εθνικισμός και ο λαϊκισμός δεν μπορεί να είναι απάντηση για ένα κόμμα που μπορεί να δοκιμάζεται στις δημοσκοπήσεις για μεταρρυθμίσεις που διαφημίζει αλλά στη συνέχεια πολιτικά τις ακυρώνει με τέτοιους είδους πολιτικές αποφάσεις.
