Γράφει ο Παντελής Καψής
Στην πολιτική ως γνωστόν δεν μετράνε μόνο όσα λέγονται αλλά και όσα βλέπονται
Και ως προς αυτό, ως προς την εικόνα δηλαδή, η παρουσίαση της διακήρυξης των 91 ήταν άκρως ενδεικτική. Μια δράκα πολιτών με πυρήνα απόστρατους στρατιωτικούς, προσκολλημένων σε έναν άγονο ξεπερασμένο και εμμονικό εθνικισμό. Αν δε όπως πολλοί πιστεύουν , η εκδήλωση αποτελούσε τον προπομπό ενός κόμματος Σαμαρά, όλοι μπορούμε να καταλάβουμε τι να περιμένουμε.
Με τον Αντώνη Σαμαρά βέβαια υπάρχει πάντοτε ένα πρόβλημα. Όταν οι 91 αναζητούν «ηγετικές πολιτικές προσωπικότητες με κυβερνητική εμπειρία, ακεραιότητα, παιδεία και αποδεδειγμένο πατριωτισμό» για να αναλάβουν την «ανασύνταξη» της χώρας, ποιον ακριβώς Σαμαρά έχουν υπόψη τους;
Υπάρχει για παράδειγμα ο Σαμαράς της δεκαετίας του 90 ο οποίος πίστεψε πως θα γίνει αρχηγός κόμματος με όχημα το μακεδονικό. Έριξε για αυτό τον σκοπό την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη μόνο και μόνο για να επιστρέψει στη Νέα Δημοκρατία περίπου μια δεκαετία αργότερα. Μας κληροδότησε φυσικά ένα πρόβλημα το οποίο μας ταλαιπώρησε για πάνω από 20 χρόνια. Υπάρχει ακόμα ο Σαμαράς των Ζαππείων και του άκρατου λαϊκισμού ο οποίος υπονόμευσε την διαμόρφωση μιας συναινετικής απάντησης στην κρίση. Φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης για το ότι στην Ελλάδα, σε αντίθεση με την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, η έξοδος από τα μνημόνια κράτησε μία δεκαετία. Όπως υπάρχει όμως και ο Σαμαράς της κωλοτούμπας ή της ευθύνης αν προτιμάτε όταν, ως πρωθυπουργός πια, ανέλαβε να υπηρετήσει το δεύτερο μνημόνιο της χώρας. Σε αυτή του την εκδοχή άντεξε για περίπου μια διετία και στη συνέχεια εγκατέλειψε τις μεταρρυθμίσεις μη αντέχοντας το πολιτικό κόστος. Με μια έννοια άνοιξε έτσι τον δρόμο για τον Αλέξη Τσίπρα. Εννοείται ότι στα τρία χρόνια της πρωθυπουργίας του δεν έκανε τίποτε στην εξωτερική πολιτική από όσα με τόση ευκολία διακήρυττε ως αρχηγός της αντιπολίτευσης.
Υπάρχει άραγε κάτι κοινό που διατρέχει την πολιτική
του διαδρομή; Αυτό που θα μπορούσε να εξηγήσει τις αντιφατικές του διαδρομές; Δύσκολα μπορεί να αποφύγει κανείς την εκτίμηση ότι το βασικό του κίνητρο και η προτεραιότητα του ήταν η ικανοποίηση της προσωπικής του φιλοδοξίας. Συχνά δίνει την εντύπωση μάλιστα πως πιστεύει ότι η χώρα του χρωστάει, ότι έχει αδικηθεί. Το μαρτυρούν πράξεις και λόγια του. Όπως για παράδειγμα όταν μετά την ήττα του 2015 αρνήθηκε να υποδεχθεί στο Μαξίμου τον νικητή των εκλογών, τον αρχηγό του Σύριζα. Αλλά και όταν μετά την τελευταία διαγραφή του από την ΝΔ δήλωσε ότι «για την πατρίδα θυσίασα τα πάντα ακόμα και την υγεία μου».
Η αλήθεια είναι φυσικά το ακριβώς αντίθετο. Χάρη στις γνωριμίες, στο ότι φοίτησε σε εξαιρετικά σχολεία και πανεπιστήμια αλλά και στην κοινωνική του θέση, ο δρόμος της πολιτικής του ανοίχτηκε διάπλατα. Δεν χρειάστηκε να θυσιάσει το παραμικρό. Όπως συχνά συμβαίνει ωστόσο αυτό το μοναδικό προνόμιο το θεώρησε αυτονόητο δικαίωμα. Αντί να έχει την αίσθηση της οφειλής βγάζει έναν πικραμένο εαυτό γεμάτο απωθημένα. Αντί να ενώνει διχάζει. Και σήμερα αντί να συνειδητοποιήσει ότι οι τύχες της χώρας έχουν περάσει στις επόμενες γενιές, θέλει με κάθε τρόπο να παρατείνει την ημερομηνία λήξης της πολιτικής του καριέρας. Χωρίς να καταλαβαίνει μάλιστα ότι σε τελευταία ανάλυση το να βρεθεί να τσαλαβουτά στον ακροδεξιό βάλτο της πολιτικής μας ζωής στον ίδιο θα κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά.
Πηγή: protothema.gr
