Τώρα θα μου πεις! Σοβαρά αξίζει να χυθεί μελάνι για ένα μουσικό πανηγυράκι; Η απάντηση είναι «ΝΑΙ» και μάλιστα πιάνει δωδεκάρι (12 points) για να μπούμε και στο κλίμα.
Ο τελικός σημείωσε εξαιρετικά υψηλή τηλεθέαση σε όλες τις χώρες στις οποίες προβλήθηκε. Να μην αναφέρω το ξεσάλωμα μόλις στη σκηνή ανέβηκε το Νέμο. (Να τώρα με αυτούς τους αυτοπροσδιορισμούς, εγώ πως να προσφωνήσω το νικητή;) Δεν υπάρχει παρέα που να μη συζητά ακόμα το show, ο Θεός να το κάνει.
Ομολογώ πως μέχρι να ανέβει το Νέμο στη σκηνή, ο μόνος Νέμο προσφιλής σε μένα ήταν εκείνο το ψάρι κλόουν. Στη μοναδική και εξαιρετικά τρυφερή παιδική ταινία της Pixar όπου πραγματεύεται την αγάπη ενός πατέρα για το γιο του.
Εξαιτίας της επίθεσης ενός καρχαρία, στη γειτονιά όπου ζούσαν οι γονείς του κλοουνόψαρου Νέμο, το μόνο ψάρι που διασώζεται είναι ο πατέρας του, Μάρλιν, και το αυγό του Νέμο που ακόμη δεν έχει εκκολαφθεί. Η υπερπροστατευτικότητα του Μάρλιν στη μετέπειτα ζωή του μοναχογιού του, Νέμο, θα τον οδηγήσει σε μια επικίνδυνη πράξη, που θα έχει ως αποτέλεσμα την απαγωγή του από δύτες. Ο πατέρας του, θα πρέπει να περάσει από χίλια κύματα για να τον σώσει και να τον ξαναφέρει κοντά του.Τα παραπάνω μας τα παρουσίασε λοιπόν η Pixar στο δικό της Νέμο.
Πάμε λοιπόν στο σήμερα. Κατά γενική ομολογία και όχι από μένα που είμαι και κάποιας ηλικίας, αλλά από παρέες 25χρονων η φετινή Γιουροβίζιον, ήταν ότι χειρότερο έχουν δει. Και αυτό γιατί απλά εξελίχθηκε σε ωδή της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.
Και κάπου εδώ χάνεται το μέτρο. Η υποδοχή που επεφύλαξαν οι Ελβετοί στο Νέμο, οι έξαλλοι πανηγυρισμοί στο Μάλμε και ακολούθως το «ξεσάλωμα» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δημιουργούν συνθήκες εδραίωσης συντηρητικοποίησης των κοινωνιών.
Τάση που όπως όλα δείχνουν θα αποτυπωθεί στις ευρωκάλπες. Κατανοητή η ανάγκη προστασίας ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Όταν όμως γίνεται με όρους ισοπέδωσης δεν μπορεί να εμπεδωθεί στη κοινή συνείδηση.
Όταν οι πλειοψηφίες νιώθουν απομονωμένες θα βρουν διέξοδο σε δρόμους μη επωφελείς. Όταν τορπιλίζεις την κουλτούρα και τα πρότυπα τελικά φέρνεις τα αντίθετα αποτελέσματα. Όταν πολιτικές φωνές απομονωμένες επί σειρά ετών σε πείθουν ότι αυτό που σκέφτεσαι είναι το φυσιολογικό. Τότε έχει χαθεί η «μπάλα».
Όλη αυτή η ελευθεριότητα που χτυπάει σε βάθος την εμπεδωμένη κουλτούρα αλλά και τον πολιτισμό, τότε κοιμάσαι με Δημοκρατία και ξυπνάς με Χούντα.
Σε λίγες μέρες θα κληθούμε να επιλέξουμε το επόμενο ευρωκοινοβούλιο. Με ποιους όρους άραγε; Εάν αυτό που προωθήθηκε το βράδυ του Σαββάτου είναι η επόμενη μέρα της Ευρώπης, τότε να ανησυχούμε και μάλιστα πολύ. Οι διαχωριστικές γραμμές είναι τόσο λεπτές, όσο εκείνες ανάμεσα στην κουλτούρα και την υποκουλτούρα.
