Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης
Ο συνομιλητής μου είναι νεαρός επιχειρηματίας της εστίασης. Διαχειρίζεται ένα επιτυχημένο εστιατόριο στα Σεπόλια. Καλό φαγητό με εξαιρετικές τιμές. Αποφάσισε, λοιπόν, να επεκτείνει την επιχείρηση. Και άνοιξε δεύτερο κατάστημα στη Γλυφάδα. Μερικούς μήνες μετά αναγκάστηκε να το κλείσει.
«Το μαγαζί πήγαινε μια χαρά, αλλά δεν έβρισκα προσωπικό για να το στελεχώσω. Και να πεις ότι έδινα λίγα χρήματα; Κάθε άλλο. Στην αγγελία για τη θέση του ψήστη προσέφερα μισθό 2.500 ευρώ. Δεν πέρασε ούτε άνθρωπος».
Ζήτησα τη δική του εκδοχή για την αδυναμία εύρεσης προσωπικού. Μου περιέγραψε μία σύνθετη εικόνα. Κατά τη γνώμη του, τουλάχιστον στο χώρο της εστίασης, το πρόβλημα δεν είναι οι μισθοί, αλλά το αντικείμενο της σκληρής δουλειάς. Επίσης οι περισσότεροι νέοι, κυρίως οι Ελληνες, κάνουν σπουδές, μορφώνονται και, εκ των πραγμάτων, απορρίπτουν αυτές τις δουλειές. Αλλά και όσοι επιλέγουν να τις κάνουν, προτιμούν να φύγουν για σεζόν στα νησιά και μετά να έχουν τέσσερις-πέντε μήνες με επίδομα ανεργίας. Η περίπτωση του δεν είναι μοναδική. Την ίδια πονεμένη ιστορία θα ακούσεις και από άλλους επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στον ίδιο χώρο. «Δεν υπάρχει προσωπικό».
Αλήθεια είναι. Μας λείπουν περίπου 300.000 εργαζόμενοι στην εστίαση, στον τουρισμό, στις κατασκευές και στον αγροτικό τομέα. Διότι τα καλά εργατικά χέρια μεταναστών φεύγουν πλέον προς την Ιταλία. Και όπως λένε οι άνθρωποι του τουρισμού, ευτυχώς που οι Αλβανοί έχουν ριζώσει στην Ελλάδα. Αν έφευγαν, θα κατέρρεε ολόκληρο το τουριστικό οικοδόμημα της χώρας. Ε, και μετά είναι το ύψος του μισθού. Βλέπεις πια τριαντάρηδες που, αφού δεν βρίσκουν δουλειά της αρεσκείας τους, παίρνουν το επίδομα ανεργίας, ένα χαρτζιλίκι από το σπίτι, δουλεύουν και delivery δύο-τρεις φορές την εβδομάδα και ζουν στο παιδικό τους δωμάτιο. Η δε αποφυγή της σκληρής και κουραστικής δουλειάς θεωρείται πλέον «κατάκτηση».
Κάπως έτσι, λοιπόν, σχηματίζεται ένας λαβύρινθος από αδιέξοδα. Οι κλάδοι που έχουν ανάγκη από εργαζόμενους μπορεί να προσφέρουν καλύτερους μισθούς, αλλά όχι σε ύψος που θα λειτουργήσει ως μαγνήτης προσέλκυσης προσωπικού. Και αυτό συμβαίνει επειδή πρόκειται για κλάδους χωρίς υψηλή προστιθέμενη αξία. Πόσο παραπάνω να πληρώσει ο τουρισμός; Μετά το προϊόν θα σταματήσει να είναι ανταγωνιστικό καθώς ήδη θεωρείται ακριβό. Και, εν τέλει, γιατί να πάει να δουλέψει σε ψησταριά κάποιος που έχει άλλα όνειρα για τον εαυτό του και υποστήριξη από την οικογένεια του;
Έχουμε άνεργους δικηγόρους, αλλά δεν έχουμε ψήστες. Και μάλιστα αυτό συμβαίνει όταν ο ψήστης κερδίζει περισσότερα από τον άνεργο δικηγόρο. Και τι σημαίνει αυτό; Οτι ο δικηγόρος πρέπει να μάθει να γυρίζει μπιφτέκια στη θράκα; Οχι, βέβαια. Σημαίνει ότι έχουμε πρόβλημα επαγγελματικού προσανατολισμού και τροφοδοσίας της οικονομίας με το προσωπικό που πραγματικά χρειάζεται. Και όσο οι μισθοί τσαλαβουτούν στα απόνερα της κρίσης, το πρόβλημα θα επιδεινώνεται.
Η πλειονότητα των ανέργων ανήκει σε νεαρές ηλικίες και έχει ολοκληρώσει μέχρι δευτεροβάθμια εκπαίδευση (60,1%). Αυτό υποδηλώνει ότι τα άτομα με χαμηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης αντιμετωπίζουν μεγαλύτερες δυσκολίες στην εύρεση εργασίας διότι αρνούνται να κάνουν τις σκληρές δουλειές που σήμερα αναλαμβάνουν οι μετανάστες. Τι θα απογίνουν αυτοί οι άνθρωποι; Κάποτε θα φύγουν και οι γονείς τους από τη ζωή…
Πηγή: news247.gr
