Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Για να είμαι ειλικρινής το περίμενα. Ηλθε ο Ζελένσκι στην Αθήνα, συμπαθέστατος κι αξιοπρεπέστατος.
Υπογράφτηκαν οι σχετικές συμφωνίες για τις οποίες δεν έχω ακούσει κάποιον σοβαρό αντίλογο, ανταλλάξαμε φιλοφρονήσεις και καλά λόγια.
Πήγε στην ευχή του Θεού ο άνθρωπος.
Ελα όμως που πέρα από την κανονική Ελλάδα τον υποδέχτηκε και η συνηθισμένη ξινίλα του πουτιναριού, των πρακτόρων και των διαταραγμένων.
«Τι δουλειά έχει ο Ζελένσκι εδώ; Και γιατί μπλεκόμαστε εμείς στην Ουκρανία;».
Τους καταλαβαίνω. Λένε πάντα ότι «καμία δουλειά δεν είναι ντροπή» και είναι σωστό. Αλλά αυτή η δουλειά είναι κάτι παραπάνω από ξεφτίλα.
Και μη με ρωτήσετε γιατί. Μόνο η απόλυτη ξεφτίλα μπορεί να οδηγήσει κάποιον να υποστηρίζει τη Ρωσία του Πούτιν απέναντι στην Ουκρανία του Ζελένσκι.
Ο ένας εισέβαλε απρόκλητα να κατακτήσει τον γείτονα κι ο άλλος αμύνεται με όσο ηρωισμό μπορεί να σώσει την πατρίδα του.
Αλλωστε ακόμη και το ΚΚΕ που δεν θα πει καλή κουβέντα για την Ευρώπη μιλάει γενικά για «ιμπεριαλιστικούς πολέμους» μήπως γλιτώσει το φτύσιμο.
Εύλογη η ανησυχία των συντρόφων. Είναι προφανές ότι αποτελεί παγκόσμια απειλή ο «ουκρανικός ιμπεριαλισμός»!
Δυστυχώς όμως αυτό έχει κριθεί εδώ και μερικές δεκαετίες. Η χώρα μας βρίσκεται στη σωστή πλευρά της σωστής όχθης. Δεν το συζητάμε και δεν το διαπραγματευόμαστε, ευτυχώς.
Και σε όποιον δεν αρέσει αυτή η πλευρά, πάλι κανένα πρόβλημα. Μπορεί να αναζητήσει καλύτερη τύχη στο μαγευτικό Νίζνι Νόβγκοροντ.
Μη γελάτε. Διότι το νταραβέρι το έχουμε στο αίμα μας. Εκ του ασφαλούς.
Πήγαν καμιά εικοσαριά θυμωμένοι κι άνοιξαν πλακάτ στον Αγνωστο Στρατιώτη. Τους μπαγλάρωσαν, δικάστηκαν με τον νέο νόμο κι έφαγαν επιεικώς εννιά μήνες με αναστολή.
Ετσι λέει ο νόμος. Αλλά δεν συμφωνούν όλοι με τον νόμο διότι αποφάσισαν ότι δεν συμφωνούν με «τη διάβρωση των θεσμών». Ασε που ανησυχούν και για την τύχη της δημοκρατίας!
Τι δουλειά έχουν οι θεσμοί με τους είκοσι θυμωμένους στο Σύνταγμα; Καμία αλλά άντε να βγάλεις άκρη με τους ανισόρροπους.
Ακολούθησαν πάντως ενστάσεις και γκρίνιες. Από τους «συνήθεις ανήσυχους» νομομαθείς για το κράτος δικαίου και τους θεσμούς, οι οποίοι δεν άντεξαν τόση αυστηρότητα.
Μα, λέει, ήταν «ειρηνική συνάθροιση» και καταδικάστηκαν «μόνο επειδή άνοιξαν ένα πανό». Τα παιδιά δηλαδή μας χαρίστηκαν που δεν έκαψαν, ούτε βομβάρδισαν το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη.
Πάλι καλά!
Την επόμενη φορά να μας ζητήσουν και τα ρέστα. Θα τους τα δώσουμε σε ρούβλια να έχουν να ξοδεύουν στο Νίζνι Νόβγκοροντ.
Πηγή: tovima.gr
