Γράφει ο Γιώργος Παπαχρήστος
Η «αναίμακτη» ολοκλήρωση της απεργίας πείνας του Π. Ρούτσι που απαιτούσε την εκταφή των οστών του παιδιού του, θύματος στο δυστύχημα των Τεμπών, ανέδειξε στην επιφάνεια μια σειρά πράγματα, τα οποία καθόλου δεν τιμούν την κυβέρνηση. Εν πρώτοις ήταν η σχεδόν στα όρια της υστερίας άρνηση να αποδεχθούν ένα αίτημα καθ’ όλα νόμιμο και απολύτως συμβατό με τους ανθρώπινους και τους άυλους «θεϊκούς» νόμους: αιτήθηκε την εκταφή των οστών του παιδιού του, για να μάθει την αλήθεια. Αυτή την αλήθεια που ο ίδιος έχει «κατασκευάσει» ή υιοθετήσει για τον εαυτό του, προκειμένου να κοιμάται τα βράδια. Ακόμη κι αν έπαιζε το παιχνίδι τρίτων που επιδίωκαν είτε να μην ξεκινήσει ποτέ η δίκη για το δυστύχημα είτε να αρχίσει όσο πιο αργά γίνεται, προκειμένου να συμπέσει χρονικά με τις εθνικές εκλογές, το αίτημά του έπρεπε εξ αρχής να γίνει δεκτό. Αμέσως. Χωρίς υπεκφυγές, χωρίς υπονοούμενα και κυρίως χωρίς την αναζήτηση θεσμικών εμποδίων.
Αντί γι’ αυτό τι είδαμε; Μια κυβέρνηση, να ωρύεται ότι δεν μπορεί να γίνει δεκτό το αίτημα του πατρός Ρούτσι, διότι θα ανοίξει ο φάκελος της ανάκρισης εκ νέου, και άρα θα καθυστερήσει η διεξαγωγή της δίκης. Παραμύθια! Που έγιναν μεγαλύτερα και περισσότερα όταν άρχισαν να καταρρίπτονται ένα-ένα τα επιχειρήματα. Αλλά οι μέρες περνούσαν, η αλληλεγγύη στον απεργό αυξανόταν, και όλα έγιναν πιο ομαλά μόνον όταν η Δικαιοσύνη, η οποία αυτενεργεί όποτε θελήσει, αποφάσισε επιτέλους ότι το αίτημα του περί ου ο λόγος απεργού, αλλά και οιουδήποτε άλλου συγγενούς θύματος, μπορεί κάλλιστα να γίνει δεκτό χωρίς να διαταράσσεται η αλληλουχία των διαδικασιών που θα οδηγήσουν στη δίκη του Μαρτίου.
Γιατί όμως όλος αυτός ο πανικός; Κανείς δεν κατάλαβε. Κατ’ επάγγελμα και εκ συστήματος «αναλυτές» των κυβερνητικών αποφάσεων, εκτίμησαν αρχικά ότι οι χειρισμοί στην υπόθεση Ρούτσι είχαν ως στόχο να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Εχω να πω ότι μακάρι για την κυβέρνηση και για τους υποστηρικτές της να συνέβαινε αυτό. Αλλά η γενική αίσθηση που υπάρχει είναι ότι πίσω από τους ατυχείς χειρισμούς επί του θέματος, δεν υπάρχει καμία μεγαλοφυής στη σύλληψή της πολιτική σκέψη. Ο,τι συνέβη οφείλεται καθαρά στις αρρυθμίες που παρουσιάζει εδώ και πολύ καιρό το κυβερνητικό σχήμα.
Αρκετοί ρίχνουν την ευθύνη στην κούραση, στην απουσία σοβαρής αντιπολίτευσης, ακόμη και στη μονοτονία που χαρακτηρίζει πλέον την κυβερνητική λειτουργία. Το Μέγαρο Μαξίμου έχει χάσει από καιρό την ικανότητα να εκπλήσσει με τις κινήσεις του, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μειώνεται συνεχώς η επαφή του με την πραγματικότητα. Τα αντανακλαστικά που κάποτε διέθετε, έχουν δώσει τώρα τη θέση τους στα πιο βαθιά χασμουρητά. Η όρεξη για δουλειά είναι στα επίπεδα δευτεριάτικου πρωινού μετά από τριήμερη αργία. Οι νέες ιδέες έχουν εκλείψει, σαν να έχουν στερέψει όλες οι πηγές.
Τίποτε πια δεν θυμίζει κυβέρνηση που επιδιώκει να επιφέρει δομικές αλλαγές, να δημιουργήσει ευκαιρίες, να αλλάξει κατεστημένες αντιλήψεις, να συγκρουστεί με τη γραφειοκρατία και την οπισθοδρόμηση. Ολα μοιάζουν να έχουν αφεθεί στον αυτόματο πιλότο. Απλή διαχείριση, και μάλιστα στην απλούστερη μορφή της, με στόχο μια γενικευμένη κατατονία η οποία βολεύει όλους, και κυρίως τους κήρυκες της ήσσονος προσπαθείας. Να περνάει ο καιρός και τίποτε περισσότερο.
Κι όλα αυτά εν μέσω ενός κλίματος γενικευμένης αμφισβήτησης σε σχέση με τις κυβερνητικές προθέσεις, ακόμη και στα πιο απλά ζητήματα. Παράδειγμα τελευταίο: η υπόθεση με το αποτρόπαιο θέαμα που παρουσιάζει τους τελευταίους μήνες το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη. Σε ένα ζήτημα στο οποίο προφανώς η κυβέρνηση έχει τη στήριξη σχεδόν του συνόλου της κοινωνίας, η παρατεταμένη αρρυθμία του Μεγάρου Μαξίμου κατάφερε να το εγκαταστήσει στην κεντρική πολιτική σκηνή, και μάλιστα να δημιουργήσει τις συνθήκες για να καλλιεργηθούν ένα πλήθος θεωριών συνωμοσίας. Ο Πρωθυπουργός ο ίδιος κατηγορήθηκε για αντιδημοκρατικές αντιλήψεις (!), επειδή είπε το αυτονόητο: ότι ο χώρος πρέπει να καθαριστεί και να παραμείνει ως είχε εδώ και 100 περίπου χρόνια, από τη δημιουργία του μνημείου. Γιατί συνέβη αυτό; Διότι αγνοούσε το καθεστώς που διέπει τη λειτουργία του χώρου. Βιάστηκε να δώσει την αρμοδιότητα επ’ αυτού στο υπουργείο Αμυνας, τάραξε τη συλλογική μνήμη που είδε πίσω από αυτό χουντικές αντιλήψεις (αν είναι δυνατόν!), και το αποτέλεσμα ήταν να βρεθεί ο ίδιος προσωπικά με την πλάτη στον τοίχο. Η κυβέρνηση ψέγει τον Τύπο και την αντιπολίτευση για την τροπή που έλαβαν τα πράγματα. Επειδή αγνοεί την αυτοκριτική ως λειτουργική στάση ζωής. Αλλά όσο δεν αλλάζει, αυτά τα φαινόμενα θα πολλαπλασιάζονται και κάποια στιγμή δεν θα μπορεί πλέον να τα χειριστεί…
Πηγή: tovima.gr
