Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Τώρα που έκατσε λίγο η σκόνη με τα αμερικανικά, χρήσιμο είναι να θυμηθούμε μια παλιά, καλή συμβουλή.
Πως δεν χρειάζεται να ανακαλύπτουμε κάθε φορά την Αμερική. Την ανακάλυψε μια φορά ο Κολόμβος και φτάνει.
Με άλλα λόγια, τα πράγματα είναι όπως φαίνονται κι όπως τα έχουμε όλοι (ελπίζω…) καταλάβει. Χωρίς ψευδαισθήσεις ή αυταπάτες.
Πρώτον, ο Ερντογάν δεν είναι φίλος ή συνεταίρος μας.
Δεύτερον, ούτε ο Τραμπ μας έχει στην καρδιά του.
Αυτό φυσικά δεν τους καθιστά και άσπονδους εχθρούς της χώρας. Δεν λέω λοιπόν να πάμε να καταλάβουμε το Μανχάταν ή το Αφιόν Καραχισάρ. Ούτε θέλουμε, ούτε μπορούμε.
Λέω όμως να το ξέρουμε και να το έχουμε συνεχώς στο μυαλό μας.
Με τον Τραμπ θα καταφέρουμε (υποθέτω) να συμβιώσουμε έως ότου σε τρία χρόνια έλθει ο επόμενος. Δεν νομίζω άλλωστε να θέλει να μας καταστρέψει.
Με τον Ερντογάν δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει επόμενος και πότε, ούτε τι θέλει. Αλλά μπορούμε πάντα να κάνουμε δύσκολη τη ζωή της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Με το χαμόγελο, φυσικά. Χωρίς εκπτώσεις. Και χωρίς κομπασμούς ή περιττές αγριάδες.
Τον Φεβρουάριο 1946, το περίφημο «μακρύ τηλεγράφημα» του Τζορτζ Κέναν δεν έλεγε κάτι πρωτοφανές ή πρωτάκουστο όταν ανέλυε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ τη φύση του σοβιετικού καθεστώτος.
Ζητούσε όμως «να προσεγγίσουμε ήρεμα και με καλή καρδιά» (δικά του τα λόγια) την αντιμετώπισή του.
Η «στρατηγική της ανάσχεσης» που ανέπτυξε αποδείχτηκε νικηφόρα στον Ψυχρό Πόλεμο και ταυτόχρονα απέτρεψε έναν θερμοπυρηνικό πόλεμο που θα ήταν καταστροφικός.
Μια στρατηγική όμως που προϋπέθετε (πάλι δικά του τα λόγια) «θάρρος και αυτοπεποίθηση» με την επίγνωση ότι «ο μεγαλύτερος κίνδυνος» είναι «να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να γίνουν σαν αυτούς που αντιμετωπίζουμε».
Δεν είμαι βέβαιος ότι κάποιοι κουφιοκεφαλάκηδες τα καταλαβαίνουν αυτά. Δεν είμαι καν βέβαιος ότι καταλαβαίνουν γενικώς ή ότι ξέρουν ποιος ήταν ο Κέναν.
Αλλά δικό τους θέμα, όσο μένουν μακριά από τον καθορισμό της εθνικής πολιτικής μπορούν να τα συζητούν εξαντλητικά στο καφενείο της γειτονιάς τους.
Προφανώς πολλά πράγματα άλλαξαν και αλλάζουν στη διεθνή σκηνή. Διάβασα όμως σχόλια που με κάνουν να αναρωτιέμαι σε ποιον κόσμο νομίζουν οι καφενόβιοι ότι ζουν.
Πώς θεωρούν άραγε ότι πρέπει να «αντιδρούν» οι πολιτισμένες χώρες σε κάθε αναποδιά ή στραβή. Σαν κυράτσες στον φωταγωγό;
Δεν ξέρω. Θα προτιμούσα όμως να μη χρειαστεί να το μάθω.
Διότι αν χρειαστεί, θα σημαίνει ότι οι τύχες μας έχουν περάσει στα χέρια τους. Και τότε ένα διαβατήριο μας σώζει.
Πηγή: tovima.gr
