Γράφει ο Βασίλης Στεφανακίδης
Οι παλιότεροι έχουμε μια πικρή ανάμνηση από τα λεγόμενα «δίδυμα ελλείμματα» που εμφάνιζε η ελληνική οικονομία λίγο πριν αντιμετωπίσει το κλείσιμο των αγορών για δανεισμό και την καταφυγή στα μνημόνια
Μιλάμε για τα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και το Δημοσιονομικό. Εκτοτε έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι και βιώσαμε με τον πιο επώδυνο τρόπο τα πέτρινα χρόνια της χρεοκοπίας. Τα τελευταία χρόνια το ένα από τα δεινά της καταστροφής μας, το δημοσιονομικό έλλειμμα, όχι μόνο έχει ξεπεραστεί, αλλά καταγράφει και σημαντικά πλεονάσματα, τα οποία δίνουν ανάσες σε όλη την οικονομία και σημαντικό κοινωνικό μέρισμα.
Η ανάπτυξη κινείται πολύ πάνω από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης, οι αξιολογήσεις της οικονομίας και του αξιόχρεού της είναι ξανά θετικές και το «μαύρο πρόβατο» της Ε.Ε., όπως μας χαρακτήριζαν όλοι, μοιάζει με έναν εφιάλτη που πέρασε.
Ομως το δεύτερο από τα «δίδυμα», το λεγόμενο και εμπορικό ισοζύγιο, μετά από μια μικρή περίοδο ύφεσης στα χρόνια της πανδημίας, επανήλθε δριμύτερο, και παρουσιάζει μια συνεχόμενη διεύρυνση, κρούοντας συνεχώς το καμπανάκι κινδύνου και αποκαλύπτοντας μια εικόνα διόλου κολακευτική. Οι εισαγωγές μας υπερτερούν των εξαγωγών μας συνεχώς και ο παραγόμενος πλούτος από την ανάπτυξη φεύγει στο εξωτερικό. Συνάμα αναδεικνύει μια εύθραυστη κατάσταση στο ισχυρό μας χαρτί που είναι η ανάπτυξη, αφού αυτή κατά κύριο λόγο στηρίζεται στις εισαγωγές και την κατανάλωση και όχι στην παραγωγή ελληνικών προϊόντων.
Και δεν είναι μόνο οι εισαγωγές προϊόντων που ούτως ή άλλως δεν έχουμε και δεν παράγουμε, όπως το πετρέλαιο, τα μηχανήματα, τα ηλεκτρονικά και άλλα βιομηχανικά καταναλωτικά προϊόντα.
Μιλάμε για προϊόντα του πρωτογενούς τομέα όπως είναι τα φρούτα και τα λαχανικά, στα οποία είμαστε ελλειμματικοί και αναγκαζόμαστε να εισάγουμε ντομάτες από την Τουρκία, την Ολλανδία και το Βέλγιο, πατάτες από την Αίγυπτο και κρεμμύδια από τη Βουλγαρία! Χώρια που τα μισά και παραπάνω κρέατα που καταναλώνουμε προέρχονται από εισαγωγές. Μια χώρα ευλογημένη από την άποψη του κλίματος και της εύφορης γης έχει εγκαταλειφθεί τόσο από τους ανθρώπους όσο και από επενδυτές που θα μπορούσαν να αλλάξουν το παραγωγικό μοντέλο της αγροτικής παραγωγής με σύγχρονα τεχνολογικά μέσα. Το ίδιο με την ανάγκη δημιουργίας σύγχρονων κτηνοτροφικών μονάδων, αλλά και με τη γενικότερη στήριξη της παραγωγής εκατοντάδων μοναδικών ελληνικών προϊόντων που ξεχωρίζουν και αποτελούν τη βάση της πολυδιαφημισμένης μεσογειακής διατροφής.
Συνηθίζουμε να θριαμβολογούμε όταν μια μεγάλη πολυεθνική έρχεται στη χώρα μας και επενδύει, για παράδειγμα, στη δημιουργία data centers, ενώ στην πράξη καταλαβαίνουμε πως το βασικό κέρδος για την ελληνική οικονομία είναι οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται και κάτι ψιλά από τους φόρους επί των κερδών. Δεν έχουμε όμως δει στην ουσία κάποια πραγματικά παραγωγική επένδυση πέραν από κάποιους λίγους Ελληνες ρομαντικούς επιχειρηματίες. Ενα νέο εργοστάσιο που να παράγει κάτι. Ενα οποιοδήποτε βιομηχανικό προϊόν που θα δημιουργεί υπεραξία για την ελληνική οικονομία και θα συμβάλλει στις εξαγωγές. Καλές οι υπηρεσίες, αλλά έχουμε ξεχάσει πως η πρώτη και βασική ανάγκη του ανθρώπου είναι η τροφή. Κι αυτή την παραγωγή πρέπει πρωτίστως να εξασφαλίσουμε τόσο για τον γηγενή πληθυσμό όσο και για τα πολλά εκατομμύρια των τουριστών που μας επισκέπτονται κάθε χρόνο. Πόσο μάλλον αν μπορούμε να έχουμε υπερκάλυψη των αναγκών μας και να εξάγουμε αυτά τα περιζήτητα και μοναδικά προϊόντα της ελληνικής γης.
Μπορεί στη συνολική καταγραφή του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών τα αγροτικά προϊόντα να αποτελούν μικρό μέρος στο σύνολο και κάποιες εισαγωγές δεν γίνεται να περιοριστούν, όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως κάτι κάνουμε λάθος και αλίμονο αν χρειαστεί να το βρούμε μπροστά μας – γιατί στην οικονομία ποτέ οι εξελίξεις δεν είναι ευθύγραμμες και προδιαγεγραμμένες.
Βλέπουμε, για παράδειγμα, την κυβέρνηση να ρίχνει 500 εκατ. από το περσινό πλεόνασμα στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων για έργα υποδομής. Και καλά κάνει. Ομως δεν θα ήταν λογικό, στο πλαίσιο αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου, μέρος των πλεονασμάτων να δοθούν ως κίνητρα για επενδύσεις στον πρωτογενή τομέα, για σύγχρονο εξοπλισμό και τεχνολογία παραγωγής;
Πηγή: protothema.gr
