Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Αν τους αρέσει να χαίρονται που «νίκησαν όλοι», κανένα πρόβλημα. Δεν έχεις λόγο να κόψεις τη χαρά του άλλου.
Αλλά δεν νίκησαν όλοι.
Νίκησαν ο Νετανιάχου και ο Τραμπ. Κι αυτό επιτρέπει τον επανασχεδιασμό όλης της περιοχής.
Κρατήστε τρία σημεία.
Πρώτον, το Ιράν οδηγήθηκε στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Μαζί του σβήνει μια μείζων απειλή ασίγαστης αποσταθεροποίησης. Εφεξής οι αγιατολάδες θα προσπαθήσουν να σώσουν το αναχρονιστικό καθεστώς τους, καλά ξεμπερδέματα και να μας γράφουν.
Δεύτερον, ο «άξονας της Αντίστασης» πέρασε στην ένδοξη αιωνιότητα. Πάει ο Ασαντ, πάει ο Νασράλα, πάνε κι οι «Φριπαλεστάιν» που τους πήραν με τις παντόφλες. Αργά ή γρήγορα θα βγουν από τα λαγούμια με τα χεράκια ψηλά κι όσοι Χαμάς απέμειναν.
Τρίτον, νικητές είναι κυρίως το Ισραήλ, οι ΗΠΑ αλλά και οι μετριοπαθείς αραβικές χώρες που προκλήθηκαν αλλά δεν παρασύρθηκαν.
Κακά τα ψέματα, η Ευρώπη αποτελεί κυρίως τουριστικό προορισμό και η Ρωσία μακρινή ανάμνηση. Δεν λογαριάζονται καν στον γενικότερο συσχετισμό ισχύος.
Τέλος, λοιπόν. Μόνο που κάθε τέλος είναι και μια αρχή.
Με αυτά τα δεδομένα, θα πρέπει τώρα να αποδείξουν το Ισραήλ, οι ΗΠΑ και οι αραβικές χώρες ότι μπορούν να σχεδιάσουν μια ευρύτερη Μέση Ανατολή επικεντρωμένη στην ευημερία και την ασφάλεια.
Δεν ξέρω αν θα το επιτύχουν, αλλά δεν θα χάσουν τίποτα να δοκιμάσουν.
Ούτως Ή άλλως, το μίσος κι ο φανατισμός που πρυτάνευσαν έως τώρα οδηγούν μόνο στο μίσος και τον φανατισμό. Δεν υπάρχει άλλη κατάληξη.
Για να σπάσει όμως αυτός ο φαύλος κύκλος της βίας και του αίματος χρειάζεται να επιστρατευτούν και «η σοφία του νικητή» αλλά και «η σοφία του ηττημένου».
Οι μεν να αναλάβουν τις ευθύνες της νίκης, οι δε να αποδεχτούν το κόστος της ήττας.
Είμαι αισιόδοξος; Οχι. Εχω δει πολλές νίκες και ήττες στη Μέση Ανατολή που προετοιμάζουν απλώς την επόμενη νίκη και την επόμενη ήττα. Που δεν κουβαλούν απαραιτήτως συμπεράσματα.
Αλλωστε η προσωποπαγής μεγαλομανία της νέας αμερικανικής ηγεσίας δεν αφήνει περιθώρια για πολλές ελπίδες. Σήμερα έτσι, αύριο αλλιώς, δεν βγάζεις άκρη.
Από την άλλη όμως δικαιούμαστε να είμαστε επιφυλακτικοί.
Η επικράτηση των νικητών είναι τόσο ολοσχερής ώστε θα χρειαστεί χρόνος και χρήμα (που δεν ξέρω αν υπάρχει…) για να ανασυνταχθεί το στρατόπεδο των ηττημένων.
Με άλλα λόγια, μάλλον μπορούμε να προσδοκούμε μια περίοδο ηρεμίας και σταθεροποίησης.
Εστω κι αν δεν έχουμε την παραμικρή βεβαιότητα ότι θα τη ζήσουμε.
Πηγή: tovima.gr
