Γράφει ο Γιάννης Καρτάλης
Θέμα χρόνου ήταν η πτώση του πρωθυπουργού της Γαλλίας από τη στιγμή που είχε διαπιστωθεί ότι ήταν αδύνατη πλέον μια νέα συμφωνία μεταξύ των κομμάτων για τη στήριξή του. Ετσι, για πρώτη φορά στα 67 χρόνια της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, που ίδρυσε ο στρατηγός Ντε Γκωλ, μια κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός της οποίας ζήτησε την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής, καταψηφίστηκε. Αποδεικνύοντας ότι το καθεστώς της Πέμπτης Δημοκρατίας πνέει τα λοίσθια και είναι αυταπόδεικτο πλέον ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει σε μια Βουλή με 12 κόμματα, τα οποία δεν είναι σε θέση ούτε καν να συμφωνήσουν στις εσωτερικές τους διαβουλεύσεις. Ετσι η 5η Δημοκρατία κατάντησε να είναι ουσιαστικά κάτι ανάλογο της 4ης Δημοκρατίας, την οποία είχε καταργήσει το 1958 και κατά τη διάρκεια της οποίας οι κυβερνήσεις έπεφταν κάθε δύο ή τρεις μήνες. Με το κράτος όμως να λειτουργεί κανονικά λόγω των ισχυρά συγκροτημένων κρατικών υπηρεσιών του σε όλους τους τομείς. Κάτι που, ως γνωστόν, δεν συμβαίνει στη δική μας χώρα.
Και το ερώτημα είναι τώρα τι μπορεί να συμβεί ώστε να αλλάξει την αρνητική αυτή εικόνα, καθώς όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης εμφανίζονται εντελώς αρνητικά στο ενδεχόμενο μιας κυβερνητικής συνεργασίας. Εκτός ίσως των Σοσιαλιστών, που θέτουν κυρίως το θέμα της φορολογίας των πλουσίων για να συναινέσουν. Ενώ και ο νέος προθυπουργός εμφανίζεται να είναι περισσότερο διατεθειμένος από τον προκάτοχό του σε υποχωρήσεις ώστε να σωθεί το καράβι που βουλιάζει.
Και το μεγάλο πλεονέκτημα που έχει είναι ότι συνδέεται πολύ στενά με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας εδώ και χρόνια και μια συνεννόηση μαζί του, ως προς τις υποχωρήσεις που θα πρέπει να γίνουν, να καθίσταται ευκολότερη απ’ ό,τι θα συνέβαινε με τον προκάτοχό του, ο οποίος εμφανιζόταν περισσότερο ανένδοτος.
Ο,τι και αν συμβεί πάντως, αυτό δεν αναιρεί τη διαπίστωση ότι η 5η Δημοκρατία απέδειξε ότι δεν μπορεί πλέον να επιβιώσει και το ερώτημα είναι εάν αυτό σημαίνει ότι έχει σημάνει η ώρα για την ανακήρυξη μιας 6ης Δημοκρατίας, που προϋποθέτει βέβαια την αλλαγή του Συντάγματος.
Καθώς μάλιστα ο διεθνής ορίζοντας έχει επικίνδυνα σκοτεινιάσει και είναι γνωστό ότι ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα, βάσει του Συντάγματος, για τον χειρισμό της εξωτερικής πολιτικής, την οποία φυσικά δεν μπορεί τώρα, με τα όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό της χώρας του, να ασκήσει απερίσπαστος.
Τη στιγμή που ο απερίγραπτος Τραμπ έχει χάσει κάθε έλεγχο των δραματικών γεγονότων στα δύο γνωστά πολεμικά μέτωπα, με τους ακραίους Πούτιν και Νετανιάχου να καθορίζουν τις εξελίξεις. Ενώ η Ευρώπη παρακολουθεί όλα αυτά ανήμπορη να επέμβει, καθώς, πέραν όλων των άλλων εσωτερικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει, οι χώρες-μέλη δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και ο περιώνυμος γαλλογερμανικός άξονας έχει μπλοκάρει, με το κύρος του γάλλου προέδρου να υπονομεύεται από την εσωτερική πολιτική κρίση στη χώρα του. Με όλα αυτά να οδηγούν στην άνοδο των ακροδεξιών ηγετών όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά ακόμη και στη Βρετανία με τον Νάιτζελ Φάρατζ, αλλά και στη Γερμανία, όπου το κόμμα της Ακροδεξιάς εμφανίζεται τώρα πρώτο στις δημοσκοπήσεις. Και όλοι αντιλαμβάνονται τι μπορεί να σημάνει μια άνοδος της Ακροδεξιάς ιδιαίτερα στη Γερμανία με το βαρύ ιστορικό παρελθόν…
Πηγή: tovima.gr
