Γράφει ο Πάνος Λουκάκος
Τέσσερις πρώην πρωθυπουργοί της υπερδεκαετούς οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης από το 2007 έως το 2019 έχουν εμφανιστεί πάλι στο προσκήνιο διεκδικώντας νέους ρόλους
Ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Αλέξης Τσίπρας.
Ο Καραμανλής, μετά από απόλυτη σιγή δεκαπέντε ετών, αιφνιδίως ξεκίνησε ένα ιντερνετικό rebranding συγκεντρώνοντας σε μία νέα ηλεκτρονική διεύθυνση διάφορα πεπραγμένα του. Από το site του Καραμανλή, όμως, απουσιάζει κάθε αναφορά στις πράξεις και τις παραλείψεις των κυβερνήσεών του, εξαιτίας των οποίων οδηγήθηκε από το 2007 έως και το 2009 η -κατά την τότε άποψή του- «θωρακισμένη οικονομία» στην κατάρρευση και κατόπιν στα μνημόνια. Αλλά δεν παραλείπει να αναρτήσει στην ιστοσελίδα του τις δημόσιες επιθέσεις του εναντίον του Μητσοτάκη για τις υποκλοπές, εν συνεχεία την εξωτερική πολιτική – και κυρίως τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Προκαλεί βεβαίως εντύπωση το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε μία κριτική για την πολιτική των προκατόχων του Μητσοτάκη στα ζητήματα αυτά. Σαν να μην προϋπήρξαν ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας. Η μόνη αρνητική αναφορά, ηπίως και αυτή διατυπωμένη, αφορά τον Τσίπρα για το δημοψήφισμα του 2015. Προφανώς επιζητεί τώρα ο Καραμανλής μεταχρονολογημένη δικαίωση του παρελθόντος και της πολιτικής του, χωρίς όμως να αγγίζει τα θέματα για τα οποία έχει δικαίως κατηγορηθεί. Παράλληλα, επιδιώκει να προσθέσει τον δικό του λίθο στον εσωκομματικό πόλεμο φθοράς του Μητσοτάκη.
Στη δική του επιχείρηση rebranding επιδίδεται και ο Γιώργος Παπανδρέου. Ξεχνώντας το «λεφτά υπάρχουν», την απόλυτη ανικανότητά του να συντονίσει την κυβέρνησή του και να αντιμετωπίσει την κρίση, ξεχνώντας τις ατυχείς και ανακόλουθες πρωτοβουλίες του στην εσωτερική πολιτική, αλλά και τις σχέσεις με τους δανειστές, με αποκορύφωμα την απόπειρα διενέργειας δημοψηφίσματος. Μάλιστα επιχειρεί τώρα με δηλώσεις και συνεντεύξεις να δικαιώσει την πρωθυπουργική θητεία του, ξεχνώντας ότι τον ανέτρεψε το ίδιο του το κόμμα ως ανεπαρκή για το αξίωμά του. Προφανώς θεωρεί ότι έχει να διαδραματίσει νέο ρόλο ως ο ενωτικός παράγοντας της Κεντροαριστεράς. Ρόλο όμως που ουδείς δείχνει διατεθειμένος να του αναγνωρίσει πλην των προσωπικών φίλων και συγγενών του.
Rebranding επιχειρεί και ο Αντώνης Σαμαράς, ως ο γνήσιος εκφραστής της «εθνικόφρονος παρατάξεως».
Ωστόσο, είναι ο πρώτος που ευθύνεται με τα «Ζάππεια» και τις «Θεσσαλονίκες», για το αντιμνημονιακό κύμα που σάρωσε τη χώρα μετά τη χρεοκοπία και που παραδόθηκε κατόπιν ατόφιο στα χέρια του Τσίπρα, όταν ο Σαμαράς μεταλλάχτηκε από αντιμνημονιακός σε συνεπέστατο μνημονιακό. Τώρα ο Αντώνης Σαμαράς, μετά τη δίκαιη διαγραφή του από τη Νέα Δημοκρατία, συμμετέχει ενεργά στον εσωκομματικό πόλεμο φθοράς του Μητσοτάκη, στοχεύοντας παράλληλα στην ακροδεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας και τα εκτός αυτής ακροδεξιά αποκόμματα για ό,τι ενδεχομένως ήθελε προκύψει.
Τελευταίο έρχεται το rebranding του Αλέξη Τσίπρα. Επιχειρώντας και αυτός, με την ενεργό συμπαράσταση του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου ως κύριου εκπροσώπου της καραμανλικής συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, να εμφανίσει το τραγελαφικό δημοψήφισμά του 2015 ως plan b έναντι των δανειστών και αποσιωπώντας την καταστροφική διακυβέρνησή του Ιανουαρίου – Ιουλίου 2015, που οδήγησε στο τρίτο και πιθανώς αχρείαστο και σκληρότερο από τα προηγούμενα μνημόνιο, διεκδικεί εκ νέου ηγετικό ρόλο στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Ρόλο που κανείς από όσους έχουν απομείνει εκεί δεν δείχνει διατεθειμένος να του αναγνωρίσει, με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου μάλιστα να του συνιστά να παραμείνει «κρυμμένος στο λαγούμι του».
Θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει ότι οι κινήσεις των τεσσάρων πρώην πρωθυπουργών κινούνται εκτός του πλαισίου μιας υποτυπώδους πολιτικής σοβαρότητας. Ωστόσο, ο πρώην στενός συνεργάτης του Κώστα Καραμανλή, Ευάγγελος Αντώναρος, έσπευσε να προσθέσει στην έλλειψη σοβαρότητας και το στοιχείο του κωμικού, ζητώντας τώρα από τους τέσσερις -Καραμανλή, Σαμαρά, Παπανδρέου και Τσίπρα- να αναλάβουν κοινή δράση και να ζητήσουν με κοινή τους δήλωση την απομάκρυνση της κυβέρνησης Μητσοτάκη για να αντιμετωπιστεί, όπως ισχυρίζεται, «η συνεχιζόμενη επικίνδυνη για την εθνική ακεραιότητα απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων. Πρέπει να συνεννοηθούν, με κοινή σύντομη δήλωση να επιστήσουν τους κινδύνους για τη χώρα και να καλέσουν τον Μητσοτάκη να κάνει πίσω και να παραδώσει τη διακυβέρνηση σε υπεύθυνα χέρια. Είναι το μίνιμουμ κοινής δράσης που μπορούν να προσφέρουν στη χώρα. Πολύς χρόνος δεν έχει απομείνει», αναφέρει ο προσφάτως αποσχισθείς από τον Κασσελάκη κύριος Αντώναρος.
Δεν ξέρω πώς ακριβώς μπορεί να βλέπει όλες αυτές τις πρωτοβουλίες των τεσσάρων ατυχησάντων πρώην πρωθυπουργών της κρίσης ο μέσος πολίτης. Εμένα πάντως μου θυμίζουν τους στίχους του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε απόδοση Οδυσσέα Ελύτη από το θεατρικό του έργο «Ο κύκλος με την κιμωλία», που παρουσίασε το 1957 το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν:
«Τέσσερις στρατηγοί κινάν και παν
για πόλεμο στο μακρινό το Ιράν.
Ο πρώτος από πόλεμο δεν κάτεχε,
ο δεύτερος στις κακουχίες δεν άντεχε.
Ο τρίτος ήταν υποκείμενο γελοίο
κι ο τέταρτος φοβότανε το κρύο.
Τέσσερις στρατηγοί κινάν και παν.
Αλλά δε φτάνουνε ποτέ στο Ιράν».
Πηγή: protothema.gr
