Ήταν ένας αγώνας ευρωπαϊκών προδιαγραφών και απαιτήσεων. Η περιρρέουσα έδειχνε τον νικητή. Όλα κρίθηκαν στο παρκέ. Ο καλύτερος- ως είθισται- σήκωσε την κούπα. Αυτό είναι το γεγονός, υπάρχει όμως και η ανάγνωση πίσω από το αποτέλεσμα. Δεν είναι άλλη από την ανάγκη μας να χαρούν. Να επαναφέρουμε το συλλογικό θυμικό την καθημερινότητα όταν ήμασταν ξέγνοιαστοι. Όταν τα χαμόγελα περίσσευαν.
Το ξέφρενο πάρτι που στήθηκε στο Βερολίνο και κατέκλυσε την Ελλάδα από άκρη σε άκρη δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της νίκης του Παναθηναϊκού. Είναι και η ανάγκη όλων μας να ξεχάσουμε όλα τα βαριά και ασήκωτα που συνοδεύουν τη ζωή μας τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια.
Ζήσαμε στιγμές 2004, της χρονιάς της διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή. Τότε που η ελπίδα και η χαρά ήταν θέσφατο. Χρονιά που συνοδεύτηκε με υποδειγματικούς Ολυμπιακούς αγώνες. Με το ευρωπαϊκό κύπελλο ποδοσφαίρου. Με εκείνη την Dream Team που τρέλανε την Πορτογαλία και «μέθυσε» την Ελλάδα. Η χαρά μας -ευτυχώς- δεν σταμάτησε εκεί. Το 2005 η Ελλάδα κατακτά, για πρώτη φορά στην ιστορία της, την πρώτη θέση στη Eurovision. Η απαστράπτουσα Έλενα Παπαρίζου εκπροσωπούσε τη λάμψη και τη χαρά όλης της χώρας.
Το 2007 ήρθαν οι φονικές πυρκαγιές, ακόμα όμως η κοινωνία είχε αντιστάσεις και πίστη στον κυβερνήτη. Ήξερε, όλοι το ξέραμε, πως πάντα θα είναι στο πλευρό της κοινωνίας, με όποιο κόστος.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε και να διαφωνούμε για πολλά. Τη διαχείριση, τη διόγκωση του κράτους. Του τι κληροδοτήθηκε από μια «εκσυγχρονιστική» κατ΄όνομα κυβέρνηση. Και μπλα!μπλα!μπλα!.
Δεν θα συμφωνήσουμε. Θα συμφωνήσουμε όμως ότι η κοινωνία παρέμεινε κυρίαρχη μέχρι την τελευταία στιγμή της διακυβέρνησης. Δεν έχει καμία σημασία εάν θεωρώ ότι θα έπρεπε να γίνει το ένα ή το άλλο. Εκ του αποτελέσματος η αποχώρηση Καραμανλή από το τιμόνι της χώρας έφερε πολλά δεινά.
Και εκεί που μας υποσχέθηκαν πως θα γίνουμε Δανία του Νότου. Γίναμε Βαλκάνια με εμφυλιακό μίσος που άνοιξε την κερκόπορτα του μαύρου και του τίποτα. Και ακολούθως από σπιράλ σε σπιράλ, όχι δεν ήρθαν οι μέλισσες, ήρθε ο Αλέξης.
Μας έπεισε πως θα μας επιστρέψει το χαμόγελο που μας έκοψαν οι προηγούμενοι. Μας υποσχέθηκε ότι θα δώσει μάχες. Αφού μας πέρασε από χίλια κύματα. Αφού σαν εκκρεμές πήγαμε και ήρθαμε από τον παράδεισο στην κόλαση πολλές φορές.
Τελικά ξυπνήσαμε στην κόλαση. Γιατί ο Αλέξης δεν ήθελε ως κυβερνήτης να «στοχοποιήσει» ορισμένα κομμάτια της κοινωνίας. Και έτσι μπήκαμε ομαδικά στο κρεβάτι του προκρούστη. Το χαμόγελο έσβησε ξανά. Σημαντικά συλλογικά γεγονότα που θα αναπτέρωναν το ηθικό δεν προέκυψαν.
Διχαστήκαμε για τα μνημόνια. Διχαστήκαμε για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Και δυστυχώς όλα αυτά συνέβησαν χωρίς να υπάρχει μια ελπίδα , ένα όραμα, μια προσμονή ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Και όμως ο Αλέξης ήξερε πως η ανάγκη της κοινωνίας ήταν η ελπίδα.
Μια δουλεία έχουν λοιπόν οι ακριβοπληρωμένοι συμβουλάτορες των πολιτικών αρχηγών. Να αναλύσουν καρέ καρέ τα πρόσωπα των εκατοντάδων χιλιάδων φιλάθλων. Μόνο έτσι θα κατανοήσουν ότι η κοινωνία διψά για διάκριση. Χαμόγελα και ξεγνοιασιά.
Οι πολιτικοί δεν μπορεί να βρίσκονται σε αντιδιαστολή με την κοινωνία, μόνο και μόνο για μικροπολιτικά οφέλη. Από την άλλη είναι κάπως δεδομένο πως το μήνυμα συνήθως δεν φτάνει στην κορυφή.
Ας είναι… Παιδιά να είστε καλά που μας χαρίσατε χαμόγελα, που ξεχαστήκαμε έστω για λίγο. Παίδες να είστε καλά που μας πήρατε στις πλάτες σας και μας «σηκώσατε» στον έβδομο ουρανό.
