Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς
Ο πρώην μπασκετμπολίστας και νυν ευρωβουλευτής Νίκος Παππάς, ο οποίος επιτέθηκε στο δημοσιογράφο Νίκο Γιαννόπουλο και διεγράφη από το κόμμα του, επαναφέρει στη δημόσια συζήτηση δύο ερωτήματα.
Πρώτον, αυτό που φαίνεται, που βλέπουμε, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα; Ή μήπως η δημόσια εικόνα κρύβει κάποια άλλα χαρακτηριστικά που θα τα δούμε στην πορεία και θα μας εκπλήξουν δυσάρεστα; Και
Δεύτερον, πόση ισχύ έχει πια η κλασική πρόκληση των (θεωρούμενων ή νομιζόμενων ως) ισχυρών «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;»;
Μιλάμε πάντα για τα δημόσια πρόσωπα- εν προκειμένω της πολιτικής- και όχι για κοινούς τσαμπουκάδες ή ψευτόμαγκες των (κανονικών ή και διαδικτυακών) καφενείων, που περισσεύουν πια. Ας επιχειρήσουμε να δώσουμε τις απαντήσεις.
Ξεκινώ με μια προσωπική μαρτυρία και εξομολόγηση. Το 2023, όταν ο Αλέξης Τσίπρας πρότεινε τον Νίκο Παππά για υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων, έγραψα ένα σύντομο σχόλιο υπέρ του στο facebook. Αν και αντίθετος σε οπαδικά αισθήματα (Ολυμπιακός εγώ…), μού ήταν συμπαθής. Είχε αριστερές καταβολές, είχε και κοινωνική δράση (με δικά του έξοδα είχε φτιάξει ένα γήπεδο μπάσκετ στις φυλακές Κορυδαλλού). Όμως, είχα άγνοια για άλλες πλευρές του χαρακτήρα του. Και έμαθα για απειλές που είχε εκτοξεύσει σε βάρος δημοσιογράφων, επειδή δεν του άρεσαν αυτά που έλεγαν και έγραφαν για τη μπασκετική δράση του. Τότε η επιλογή του για το Δήμο Αθηναίων απορρίφθηκε, τελικά, από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά ένα χρόνο αργότερα, αρχηγεύοντος του Κασσελάκη, μπήκε στην ευρωλίστα και εξελέγη πανηγυρικά. Η δημοκρατία των σελέμπριτι θριάμβευσε και στην περίπτωσή του. Παρατήρηση: ο Παππάς είχε υποστηρίξει ως υποψήφιο αρχηγό τον Παύλο Πολάκη, ο οποίος υποστηρίζει, φυσικά, τους σημερινούς τραμπουκισμούς του.
Όπως το λέει η(όχι κρητική, αλλά) αρχαία ρήση «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».
Άρα, στο πρώτο ερώτημα η απάντηση είναι προφανής: η εικόνα συμπάθειας που εκπέμπει κάποιος μπορεί να κρύβει άλλες πλευρές, που, αν έρθουν στην επιφάνεια, θα εκπλήξουν δυσάρεστα. Όπως έγινε στην προκειμένη περίπτωση, αλλά μόνο για όσους δεν ήξεραν. Να γιατί το «φαίνεσθαι» συχνά κρύβει το «είναι». Και να γιατί η ευθύνη της επιλογής από τις ηγεσίες υπερβαίνει (δεν εξαλείφει) την ευθύνη των ψηφοφόρων. Αν ο Παππάς δεν είχε μπει στην ευρωλίστα, δεν θα συζητούσαμε τώρα σε αυτήν τη βάση.
Οι τσαμπουκάδες πολιτικοί– αισχρή μειοψηφία ασφαλώς, αλλά υπαρκτή- ούτε σημερινό φαινόμενο είναι ούτε προνόμιο ενός πολιτικού ή κομματικού χώρου. Θυμίζουμε μερικά περιστατικά μόνο των τελευταίων ετών.
Το 2012 ο Παύλος Μαρινάκης είχε γράψει στα κοινωνικά δίκτυα: «Τσίπρα, αν ζούσαμε στον εμφύλιο από μένα θα πήγαινες». Εμφύλιο δεν ξαναείχαμε, ο Τσίπρας γλίτωσε από το… δεξιό κονσερβοκούτι. Ο τότε αρχηγός της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς δεν διέγραψε τον Μαρινάκη. Στη συνέχεια ο Κυριάκος Μητσοτάκης του ανέθεσε υψηλότερα της ΟΝΝΕΔ καθήκοντα, κάνει θαυμάσια πολιτική καριέρα και σήμερα είναι τιμητής άλλων. Μετάνιωσε ασφαλώς για τη νεανική «αψάδα» του, συγχωρητέος.
Το 2016 ο Παύλος Πολάκης, όντας υπουργός, είχε πει δημόσια για δημοσιογράφο: «Έπρεπε να σηκωθώ επάνω και να πάει τρία μέτρα κάτω από τη γη». Ευτυχώς, δεν σηκώθηκε. Ο Τσίπρας τον συγχώρεσε (και τότε και στη συνέχεια για ανάλογες δηλώσεις και συμπεριφορές) και ο γίγαντας αυτός της πολιτικής παραλίγο να γίνει και αρχηγός, αφού πρώτα πήρε στις πλάτες του τον άλλο αριστερό γίγαντα Κασσελάκη, αλλά στην πορεία κατάλαβε ότι δεν έκανε. Ο Πολάκης ζει και βασιλεύει και, φυσικά, είναι σήμερα στο πλευρό του Παππά.
Το 2024 ο πρώην υπουργός Λευτέρης Αυγενάκης διεγράφη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ, όταν ήρθαν στο φώς της δημοσιότητας απειλές και επίθεσή του σε υπάλληλο του αεροδρομίου. Ήταν η εκδήλωση του κλασικού δόγματος «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;». Ο Μητσοτάκης διέγραψε τότε τον Αυγενάκη, αλλά τον επανέφερε λίγους μήνες αργότερα. Ασφαλώς…δεν ήξερε τότε τίποτα για ΟΠΕΚΕΠΕ, Φραπέδες και τα παρόμοια και ανέκραξε σαν σύγχρονος πολιτικός Ιησούς: «Τέκνον, Ελευθέριε, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου».
Τελευταίο, ως προς το χρόνο της αποκάλυψής του: πριν από λίγους μήνες ο Ανδρέας Λοβέρδος είπε δημόσια ότι είχε αποφασίσει να …δείρει τον Τσίπρα μέσα στη Βουλή, την περίοδο της πρωθυπουργίας του, επειδή θεωρούσε ότι εκείνος (ο Τσίπρας) τον είχε εμπλέξει στην υπόθεση Νοβάρτις. Ευτυχώς, είχε καλούς συνεργάτες, δεν τον άφησαν να παραστήσει τον κοινοβουλευτικό Μοχάμεντ Άλι και τον έσωσαν. Ο Λοβέρδος παραλίγο να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Δεν έγινε, αλλά δεν πήγε χαμένος. Κι αυτός συγχωρεμένος, οι προθέσεις δεν τιμωρούνται, μόνον οι πράξεις.
Υπάρχει κάποιο συμπέρασμα από όλα αυτά; Ναι. Οι τραμπουκισμοί ασφαλώς δεν θα σταματήσουν στην πολιτική. Αλλά οι πολιτικοί τραμπούκοι μάλλον έχουν μάθει πια ότι το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;» δεν γίνεται ανεκτό. Μάλλον έχει πεθάνει.
ΥΓ: Και κάτι που αφορά τη σχέση των πολιτικών με τα μέσα ενημέρωσης και τους δημοσιογράφους. Το έχει πει πριν από πολλές δεκαετίες ο Βρετανός πολιτικος Ίνοχ Πάουελ: «Οι πολιτικοί που ενοχλούνται από τα Μέσα Ενημέρωσης είναι σαν τους ναυτικούς που τους πειράζει η θάλασσα»…
Πηγή: news247.gr
