Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Αν είσαι το Λουξεμβούργο ή η Ελβετία είναι μάλλον πεταμένα λεφτά. Αλλά είμαστε η Ελλάδα. Στη γνωστή γειτονιά. Και δεν υπάρχει τίποτα καθησυχαστικό στην ατμόσφαιρα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο «Economist» τιτλοφόρησε το πασχαλινό τεύχος του με το ελάχιστα αισιόδοξο «Η Εποχή του Χάους» (12/4).
Και σε μια εποχή χάους καμία δαπάνη δεν είναι υπερβολική αν πρόκειται να στηρίξει την ασφάλεια της χώρας. Η επιλογή «κανόνια ή βούτυρο», «αμυντικές» ή «κοινωνικές» δαπάνες, είναι όχι μόνο ανυπόστατη ή παρωχημένη αλλά και ιστορικά εκτεθειμένη.
Φυσικά η ασφάλεια μιας χώρας δεν είναι μόνο υπόθεση εξοπλισμών.
Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως πως σε μια ανθρώπινη ιστορία μερικών χιλιάδων χρόνων, η ασφάλεια ήταν πάντα και κυρίως υπόθεση στρατιωτικής ισχύος – τότε και τώρα…
Αν και όχι μόνο. Προφανώς παίζουν ρόλο και οι συμμαχίες, οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί, η εκπαίδευση και η οργάνωση των Ενόπλων Δυνάμεων, το ηθικό και η ψυχολογία του λαού, η ευρωστία της οικονομίας και πολλοί άλλοι ίσως λιγότερο σημαντικοί παράγοντες.
Ανεξάρτητα όμως από το πώς θα κατανείμουμε την προσπάθεια, ένα πράγμα είναι βέβαιο. Σε μια εποχή και σε ένα περιβάλλον αστάθειας και αβεβαιότητας, οι εξοπλισμοί είναι ζήτημα προτεραιότητας.
Με την απαραίτητη διευκρίνιση φυσικά πως το θέμα δεν τελειώνει εκεί.
Διότι από εκεί και πέρα είναι ευθύνη της κυβέρνησης και των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων να κάνουν τις σωστές επιχειρησιακά επιλογές στο ενδεδειγμένο κόστος και με ανεπίληπτες διαδικασίες.
Δεν είναι δική μας δουλειά να κρίνουμε αν χρειάζονται φρεγάτες ή κορβέτες, πύραυλοι ή αεροπλάνα.
Αλλά είπαμε να εξοπλιστούμε. Οχι να μας κατακλέψουν οι επιτήδειοι – το έχουμε πληρώσει ακριβά στο παρελθόν.
Και σε αυτό το ζήτημα, σημαντικός θα είναι ο ρόλος της αντιπολίτευσης και φυσικά των κοινοβουλευτικών διαδικασιών.
Μιας αντιπολίτευσης όμως που συμμερίζεται τους στόχους και τις προτεραιότητες, που σέβεται τις εθνικές επιλογές, αλλά ασκεί σοβαρό και πιεστικό έλεγχο στα κόστη και στις διαδικασίες.
Που δεν επιδιώκει να μείνει η χώρα απροστάτευτη. Αλλά να προστατευτεί στις καλύτερες δυνατές συνθήκες, με τη μεγαλύτερη δυνατή διαφάνεια και με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Περιγράφω ίσως μια εξιδανικευμένη δημοκρατική λειτουργία, την οποία είναι μάλλον απίθανο να ζήσουμε. Αλλά ποτέ δεν είναι περιττό να προσπαθήσουμε, σε όλα άλλωστε χρειάζεται μια αρχή.
ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΗΜΑ
