Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς
Η Ρωσία του Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία, με τη δικαιολογία ότι προστατεύει την εθνική της ασφάλεια, λόγω της επαπειλούμενης(τότε) επέκτασης του ΝΑΤΟ στη χώρα αυτή.
Το Ισραήλ του Νετανιάχου ισοπεδώνει τη Γάζα και επιτίθεται στο Ιράν για τον ίδιο λόγο: εθνική ασφάλεια. Απειλείται-λέει- η ύπαρξή του από τα υπό κατασκευή πυρηνικά όπλα αυτής της χώρας.
Το κακό τριτώνει από την επίθεση της Αμερικής του Τραμπ στο Ιράν. Δεν επικαλείται λόγους εθνικής ασφαλείας, άλλωστε θα ήταν αστείο να πει ότι η Αμερική απειλείται από το Ιράν. Επικαλείται το σύνθημα που φωνάζουν το Ιράν «θάνατος στο Ισραήλ, θάνατος στην Αμερική».
Τι κάνει ο Τραμπ με αυτήν την ενέργεια;
Πρώτον, δικαιώνει απολύτως την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία; Αν πει στον Πούτιν «σταμάτα τον πόλεμο», εκείνος θα του απαντήσει «απειλείται η εθνική ασφάλεια της χώρας μου. Κι εσύ το ίδιο έκανες στο Ιράν». Ο πρόεδρος της-ηγέτιδος του δυτικού κόσμου- Αμερικής δικαιώνει τον «εγκληματία πολέμου»(έτσι τον έχει χαρακτηρίσει το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο) Πούτιν.
Δεύτερον, δικαιώνει έναν άλλον εγκληματία πολέμου (τέτοιος είναι και ο Νετανιάχου) και τον ενθαρρύνει να συνεχίσει να κάνει τα ίδια και χειρότερα.
Ας κάνουμε τώρα δύο υποθέσεις:
Αν η Κίνα επικαλεστεί λόγους «εθνικής ασφαλείας» και καταλάβει την Ταϊβάν, την οποία θεωρεί εθνικό της έδαφος, πώς θα πει ο Τραμπ στον «φίλο του» Σι Τζινπίνγκ ότι παραβιάζει το διεθνές δίκαιο; Εκείνος θα του απαντήσει «το έκανες κι εσύ στο Ιράν κι εγώ δεν αντέδρασα, κάτσε στ΄αβγά σου».
Η δεύτερη υπόθεση δεν είναι καθόλου καλή για εμάς. Διότι οι αυθαίρετες αποφάσεις και πολεμικές πράξεις αυταρχικών ηγετών (του Πούτιν, του Νετανιάχου, του Τραμπ) μπορεί να ανοίξουν την όρεξη και άλλων, στη γειτονιά μας. Για παράδειγμα, αν η Τουρκία του Ερντογάν (ή οποιουδήποτε άλλου στο μέλλον) θεωρήσει ότι η Ελλάδα αποκτά όπλα που απειλούν τη δική της «εθνική ασφάλεια» και αποφασίσει να βομβαρδίσει μια βάση τους(πχ αεροπλάνα Ραφάλ, φρεγάτες Μπελαρά κ.α), τι θα γίνει; Καλύτερα να μην επιχειρήσουμε να δώσουμε απάντηση. Το ενθαρρυντικό είναι ότι ο Ερντογάν μπορεί να είναι αυταρχικός ηγέτης, αλλά δεν δείχνει τόσο ανεύθυνος για να κάνει κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον δεν δείχνει τόσο αλλοπρόσαλλος ανεύθυνος όσο ο Νετανιάχου και ο Τραμπ.
Η κατακλείδα αυτού του άρθρου δεν μπορεί παρά να αφορά την Ευρώπη. Η οποία είναι εντελώς απούσα από όσα διαδραματίζονται ή δεν την παίρνει κανείς σοβαρά υπόψη. Την ώρα που τρεις χώρες ( Μ. Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία) υποτίθεται ότι προσπαθούσαν να «σπρώξουν» προς κάποια διπλωματική λύση σε συνάντηση με τον υπουργό Εξωτερικών του Ιράν, ο Τραμπ απαξίωνε αυτήν την πρωτοβουλία. Και έστελνε τα βομβαρδιστικά του στο Ιράν.
Συμπέρασμα: όταν αυταρχικοί ηγέτες κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς ουσιαστική αντίδραση, όταν ο ένας διευκολύνει και ενθαρρύνει τον άλλον και όταν όλοι μαζί καταπατούν κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, τίποτα ενθαρρυντικό δεν ξημερώνει για τον κόσμο μας.
Η πόρτα του φρενοκομείου είναι μισάνοιχτη. Το ερώτημα είναι αν θα βρεθεί κάποιος να την κλείσει ή κάποιος άλλος να την ανοίξει διάπλατα…
Πηγή: news247.gr
