Γράφει η Νίκη Λυμπεράκη
Καταλαβαίνω το αντιεπιστημονικό, το ανώφελο, ίσως και το γραφικό του πράγματος, αλλά τελευταία, μάλλον λόγω κάποιας κρίσης ηλικίας, τα μετατρέπω όλα σε δραχμές. Οχι πως δεν φαίνονται αλλιώς η εξωφρενική ακρίβεια και η προφανής αναντιστοιχία τιμών με μισθούς, αλλά πραγματικά, όταν συνειδητοποιείς πως για τρία κεσεδάκια γιαούρτι θες πάνω-κάτω ένα χιλιάρικο, η λογική κλωτσάει.
Μέσα σε έναν χρόνο, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, το κρέας έχει αυξηθεί κατά 10,6%, ενώ η φακή που φεύγει με 0,65 ευρώ/κιλό από τον παραγωγό φθάνει στο ράφι 5,5. Κοντά δύο χιλιάρικα, που λέγαμε… Και από κάθε σακούλα στο ταμείο του σουπερμάρκετ ξεπηδά κι ένα «μα καλά, πώς ζει εκείνος που παίρνει τον μέσο μισθό (περίπου 1.150 ευρώ καθαρά) και μεγαλώνει ένα, δύο παιδιά στο νοίκι;».
«Δεν ζει» είναι η απάντηση. Οσο αφοπλιστικά την έδωσε προ αμνημονεύτων ετών και ο Γιώργος Αλογοσκούφης σε εκείνη την αξέχαστη συνομιλία με τη συνταξιούχο του ΟΓΑ. Και αυτό το «δεν ζει» αποτυπώνεται γλαφυρά στην Εκθεση για τη Φτώχεια στην Ελλάδα το 2025.
Ενας στους τέσσερις βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού. Το ίδιο το όριο της φτώχειας ορίζεται στα 6.510 ευρώ τον χρόνο. Δηλαδή, να ζεις με λιγότερα από 550 ευρώ. Αν εξαιρέσεις εκείνους τους ελεύθερους επαγγελματίες που χρόνια τώρα τα βγάζουν πέρα μια χαρά με τρία και τέσσερα χιλιάρικα (ευρώ) τον χρόνο, άντε και την κυρία Λατινοπούλου, για τους υπόλοιπους η εξίσωση δεν βγαίνει.
Τώρα που ο Μαμντάνι είναι της μόδας και η δική μας Αριστερά απορεί γιατί δεν την ψηφίζουν, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν. Εχει κάποιο από τα κόμματα που δεν πιστεύουν στην αυτορρύθμιση των αγορών κάτι να πει για τη μείωση του κόστους παραγωγής, τον ανταγωνισμό και την πάταξη της αισχροκέρδειας; Οχι γενικόλογα, με μπαλοθιές για «έναν νόμο κι ένα άρθρο», αλλά συγκεκριμένα.
Αν κάτι μας διδάσκει αυτός ο ατελείωτος πρώτος χρόνος της νέας αμερικανικής διοίκησης, αυτό είναι πως όλα γίνονται. Ολοι οι κανόνες αποδεικνύονται σχετικοί και εύκαμπτοι. Αν όμως είναι έτσι, γιατί να μην μπορούν να αλλάξουν και οι κανόνες μιας οικονομίας που θεωρεί φυσιολογικό να μην τα βγάζεις πέρα δουλεύοντας ατελείωτες ώρες;
Τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές, βέβαια, θα αρχίσουν πάλι τα ρεπορτάζ για τις πληρότητες στις Αράχοβες της χώρας. Αλλά τι γίνεται με εκείνους που δεν βγάζουν τον μήνα; Η φτώχεια δεν κάνει θόρυβο. Δεν φωνάζει «κοιτάξτε με», όπως – πολλές φορές – ο πλούτος. Πίσω από την αριθμητική της, όμως, υπάρχει κάτι που δεν αποτυπώνεται σε δείκτες: η αίσθηση ότι, χρόνο με τον χρόνο, για πολλούς εκεί έξω ακόμη και το στοιχειώδες γίνεται πολυτέλεια.
Πηγή: tovima.gr
