Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Η υποκρισία είναι αφόρητη όταν ξέρουμε όλοι την απάντηση. Τι πάει να πει ποιος σκότωσε τους τρεις της Marfin;
Τους σκότωσε η πολιτική βία μιας αριστερής διαδήλωσης.
Και τους σκότωσαν συγκεκριμένοι διαδηλωτές των οποίων τα ονόματα έχουν αναφερθεί μέσα στα 15 χρόνια που ακολούθησαν αλλά για κάποιο λόγο δεν έχουν οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη.
Την κορυφή της υποκρισίας διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οχι μόνο δεν έκανε τίποτα να βρεθούν οι δολοφόνοι όσο βρισκόταν στην εξουσία, όχι μόνο δεν έχει αισθανθεί την ανάγκη να στιγματίσει την πολιτική προέλευση αυτών των ανθρώπων, όχι μόνο δεν έχει εκδηλώσει κάποιο αίσθημα ευθύνης ή μεταμέλειας για ό,τι συνέβη, αλλά ζητάει και τα ρέστα.
Και η υπόλοιπη Αριστερά μαζί του.
Θυμάμαι τις μέρες του 2010, όταν κυκλοφορούσαν αριστεροί αγωνιστές που δικαιολογούσαν τις δολοφονίες των ανθρώπων με το βλακώδες «ναι, αλλά κι αυτοί εργάζονταν σε μέρα απεργίας!».
Τι να κουβεντιάσουμε μετά για τη βία στα Πανεπιστήμια ή για τη βία των ανηλίκων, όταν ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας θεωρεί θεμιτό μέσο τη βία για την επίλυση των διαφορών μας.
Οταν δηλαδή η ιδεολογία γίνεται πρόσχημα αλητείας.
Οταν λοιπόν ο άλλος καίει τους ανθρώπους επειδή δεν συμμετέχουν στην απεργία του, γιατί το παλιόπαιδο της Πανεπιστημιούπολης να μη χτυπήσει τη γυναίκα στα κυλικείο που προσπαθούσε να προστατεύσει τη δουλειά της;
Γιατί να μην πάει ο άλλος με φαλτσέτα στο σχολείο; Και γιατί να μην μπουκάρει ο κουκουλοφόρος να σπάσει κεφάλια στη Νομική;
Σε όλα αυτά υπάρχει μια κοινή εσωτερική λογική.
Οτι η βία είναι ένα μέσο έκφρασης και επιβολής, το οποίο δικαιούται προστασίας και ανοχής λόγω δημοκρατικού φρονήματος.
Και αυτήν την αντίληψη συμμερίζονται όχι μόνο όσοι μετέχουν στο εμπόριο της βίας αλλά και όσοι θα έπρεπε να εκπροσωπούν τη δημοκρατική τάξη.
Προ ημερών παρακολούθησα εμβρόντητος ένα βίντεο με κάποιον καθηγητή του ΑΠΘ σε έναν πανεπιστημιακό περίγυρο και ενώπιον «εξεγερμένων» φοιτητών, να εγκαλεί δημοσίως και βροντωδώς, με προκλητικά και προσβλητικά λόγια, τις δυνάμεις της Αστυνομίας.
Οι αστυνομικοί τον άκουγαν υπομονετικά και μπράβο για την αυτοσυγκράτησή τους.
Υποθέτω ότι το ΑΠΘ οφείλει να εγκαλέσει τον φωνακλά καθηγητή, έστω για ένα μάθημα ευπρέπειας. Αλλά δεν θα κάνει τίποτα.
Η βία, ακόμη και η λεκτική, έχει καταστεί μέσο διεκδίκησης του δημόσιου χώρου. Και η διεκδίκηση του δημόσιου χώρου με κάθε μέσο θεωρείται δημοκρατικό δικαίωμα.
Είναι υποκρισία να μην το βλέπουμε. Είναι πιο υποκριτικό να μην το αντιμετωπίζουμε.
Πηγή: tovima.gr
