Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Τα πράγματα εξελίσσονται καλώς. Εφεραν πίσω τους «φλοτίλες» από το Ισραήλ, ο Τσίπρας ξεκινάει περιοδεία, ο απεργός ευτυχώς θα φάει και η δίκη θα γίνει.
Δόξα τω Θεώ, όλοι είναι ευχαριστημένοι.
Ολοι; Οχι. Στη Γαλλία τα έχουν κάνει σαν τα μούτρα τους.
Κι όλα ξεκίνησαν από την ουρανομήκη κουταμάρα του Μακρόν να διαλύσει τη Βουλή και να κάνει πρόωρες εκλογές το 2024. Στις οποίες δεν κέρδισε κανείς.
Φυσικά έβαλαν κι άλλοι το χεράκι τους στη συνέχεια. Αλλά ας σταθούμε στην πρωταρχική κουταμάρα του «Μανού».
Γιατί ο πρόεδρος διέλυσε τη Βουλή καλοκαιριάτικα; Επειδή έκρινε ότι δεν τα πήγε καλά στις ευρωεκλογές. Και τι σημασία έχει που δεν τα πήγε καλά στις ευρωεκλογές; Καμία.
Είμαι βέβαιος πως στις περισσότερες ευρωπαϊκές δημοκρατίες ούτε που θυμούνται τι έβγαλαν οι ευρωεκλογές πριν από έναν χρόνο. Αλλά ο Μακρόν το κατεδάφισε το μαγαζί.
Από εκεί και πέρα, η σκυτάλη πέρασε στον γάλλο ψηφοφόρο. Που στις εκλογές δεν κατάφερε να βγάλει νικητή. Κι έτσι μοίρασε τη νέα Βουλή στα τρία: στους δεξιοακροδεξιούς, τους αριστεροακροαριστερούς και τους κεντρώους.
Μύλος. Αλλά όταν μια δημοκρατία δεν έχει ραχοκοκαλιά, δεν έχει ζωή.
Αυτό συμβαίνει στη Γαλλία, αυτό έχει συμβεί παλαιότερα στην Ιταλία, αυτό κινδυνεύει να συμβεί και στην Ελλάδα.
Βεβαίως στην Ελλάδα έχουμε μια υψηλή παραγωγικότητα. Καμία χώρα δεν παράγει τόσο περισσότερα κόμματα από όσα μπορεί να καταναλώσει.
Κατέχει μάλιστα κι ένα παγκόσμιο ρεκόρ. Στον χώρο της ριζοσπαστικής (που λέει ο λόγος…) Αριστεράς μπορεί με το ζόρι να μαζεύεται ένα 12%-15%, αλλά συνωθούνται τουλάχιστον οκτώ κόμματα.
ΣΥΡΙΖΑ Φάμελλος, πρώην ΣΥΡΙΖΑ Τσίπρας, παραλίγο ΣΥΡΙΖΑ Κασσελάκης, νεοαριστερός ΣΥΡΙΖΑ Χαρίτσης, θορυβώδης ΣΥΡΙΖΑ Ζωή, παρδαλός ΣΥΡΙΖΑ Βαρουφάκης, Κομμουνιστική Απελευθέρωση, ΛΑΕ και σίγουρα κάποια που μου ξεφεύγουν.
Κι αυτό δεν είναι κακό, κάθε άλλο. Μας κάνει να ελπίζουμε πως δεν θα τους ξαναβρούμε μπροστά μας. Οι περισσότεροι άλλωστε ούτε «καλημέρα» δεν λένε μεταξύ τους.
Φυσικά όλα αυτά ισχύουν χωρίς τις επιπτώσεις και τις αναταράξεις που θα προκύψουν από την επιστροφή των αγωνιστών της «φλοτίλας».
Τους οποίους τουλάχιστον κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει ότι βιάζονται.
Οταν κάνεις σχεδόν ενάμιση μήνα από τη Βαρκελώνη για να πλησιάσεις κοντά στο Ισραήλ πριν σε πλακώσουν οι Ισραηλινοί, δεν είσαι ακριβώς η προσωποποίηση του Blietzkrieg.
Αλλά δεν πειράζει. Εχουμε πίστη και υπομονή.
Κι άλλωστε είμαστε δίκαιοι. Οταν ο Μακρόν χρειάζεται να αλλάξει πέντε πρωθυπουργούς μήπως βρει κυβέρνηση, τι περιμένατε;
Οτι οι δικοί μας θα πιάσουν τζακ-ποτ με την πρώτη;
Πηγή: tovima.gr
