Οι μέν είδαν μια εντυπωσιακή γιορτή χαράς, αλληλεγγύης, συμπερίληψης(σιγά μην έλειπε αυτή ή λέξη-μαϊντανός) και το πρόσωπο μιάς σύγχρονης, προοδευτικής Γαλλίας.
Οι δε μίλησαν για θέαμα που ωχριούσε μπροστά στον Δαλιανίδη, για εξοργιστική προβολή της woke κουλτούρας και για προσβολή της Χριστιανοσύνης.
Κι άντε τώρα εσύ να βρείς άκρη και όσο γίνεται να είσαι δίκαιος. Θα το προσπαθήσω γιατί είμαι άφοβος σαν την Ζαν ντ Αρκ κι ας με εκτελέσουν τα τάγματα των μονόφθαλμων. Πάμε κατ΄ευθείαν στο κυρίως επίμαχο που διαόλισε πολύ κόσμο και προκάλεσε την αυστηρή παρέμβαση της Καθολικής Εκκλησίας της Γαλλίας. Κι ας δούμε με στοιχεία αυτόν το «πειραγμένο» Μυστικό Δείπνο.
Μα δεν επρόκειτο για τον σχετικό πίνακα του ντα Βίντσι-άρα δεν πρόκειται για ασέβεια-, αλλά για πίνακα του Han Harmensz van Biljert που ονομάζεται Συμπόσιο των Θεών και αναπαριστά τον γάμο του Πηλέα και της Θέτιδος, είπαν οι μέν.
Από την πλευρά του, ο σκηνοθέτης Τομά Ζολί έσπευσε να δώσει διευκρινίσεις μετά τον σάλο και τη συγγνώμη που ζήτησαν οι διοργανωτές: «Θέλαμε να μιλήσουμε για τη διαφορετικότητα. Διαφορετικότητα σημαίνει να είμαστε μαζί. Θέλαμε να συμπεριλάβουμε τους πάντες, τόσο απλά»,
Ωπα, ρε μεγάλε! Ακόμη κι αν δεν πρόκειται για τον Μυστικό Δείπνο του ντα Βίντσι, την διαφορετικότητα την υπηρετείς βάζοντας μονάχα drag queens κι έναν Διόνυσο για τα μπάζα; Ασε τα σάπια, φίλε μου, και μην υποτιμάς την κοινή νοημοσύνη.
Tην woke κουλτούρα που έχει γίνει καθεστώς προέβαλες και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο. Και ξέρεις κάτι; Κακό κάνεις στην υπόθεση των δικαιωμάτων που υπερασπίζεσαι. Όπως κάθε πρόκληση, έτσι και αυτή θα γίνει μπούμπερανγκ.
Μαζί στο άθλημα των υπερβολών μπήκαν και κάτι δικά μας τζιμάνια του πολιτιστικού που έσπευσαν να χαρακτηρίσουν… λεπενιστές και άξεστους όσους αντέδρασαν. Ναι, οι φωτισμένοι. Που άρχισαν να αραδιάζουν από Τζεφ Κούνς μέχρι Γκιστάβ Κουρμπέ. Τέρατα γνώσης και ορθοφροσύνης σας λέω…
Πάμε παρακάτω. Αλήθεια, είδατε πουθενά να προβάλλεται η γαλλική λογοτεχνία, η φιλοσοφία και τα σημαντικά καλλιτεχνικά ρεύματα που ξεκίνησαν από την Γαλλία; Που-θε-νά!
Αντ΄αυτού, παίχτηκε ένα βιντεάκι του ενός λεπτού που έδειχνε έναν τυπάκο και δυό κορίτσια να ξεφυλλίζουν βιβλία τόσο γρήγορα που δεν προλάβαινες να δείς ούτε τα ονόματα των συγγραφέων ούτε τους τίτλους των βιβλίων.
Δε λέω, να προβάλεις και Lady Gaga και τους μεταλλάδες και την Aya Nakamura και τα ξεκούρδιστα μπαλέτα και τις drag queens, αλλά είναι ντροπή, πρόκληση και προσβολή να περιφρονείς κορυφαία ονόματα της λογοτεχνίας, και των Γραμμάτων.
Πάμε στους δε, τώρα. Παιδιά, πέστε ο,τι θέλετε για σφάλματα και παραλείψεις της σκηνοθεσίας(εξαφανισμένοι στην αρχή οι σημαιοφόροι της ελληνικής αποστολής!),διαολιστείτε με τον Μυστικό Δείπνο και τα woke, αλλά για κάτι άλλα, basta. Δεν έχετε δίκιο.
Διότι και ιστορικές αναφορές υπήρξαν και ευμπνευσμένη υπενθύμιση κορυφαίων στιγμών της Γαλλικής ιστορίας. Παράδειγμα, το κομμένο κεφάλι της Μαρίας Αντουανέτας, η απόδοση τιμής σε γυναίκες-σύμβολα της Γαλλίας, το μεταλλικό σύνολο(άλογο και γυναίκα ιππέας, δηλαδή η Ζαν ντ Αρκ) που ανεβοκατέβαινε τον Σηκουάνα κ.α.
Το ο,τι υπήρξαν υπερβολές ώστε να φανεί ότι η Γαλλία είναι σύγχρονη κι όχι κολλημένη στο παρελθόν, αυτό είναι αλήθεια. Όπως αληθεύει και ότι ήταν π.χ. μακρόσυρτη η διαδικασία μέχρι την αφή της φλόγας.
Φυσικά, επισημάνθηκαν οργανωτικές αδυναμίες(Εεε! Το σκέπαστρο στις κερκίδες για να μη γίνει μούσκεμα ο κόσμος, το ξεχάσατε), ενώ δεν έλειψαν οι γκάφες(μπέρδεψαν τον εθνικό ύμνο του Νότιου Σουδάν με αυτόν του Σουδάν, μπέρδεψαν και τις Κορέες!).
Αυτά τα λίγα από μένα. Και πάω να βουτήξω στον Σηκουάνα για να μη με πάρουν τα σκάγια των μονόφθαλμων… Αλλά, τι λέω; Το ποτάμι είναι βρώμικο. Αστο καλύτερα…
