Γράφει ο Πάνος Λουκάκος
Θυμάμαι αυτές τις ημέρες μια συζήτηση που είχα προ ετών με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή όταν ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας
Η συζήτηση αφορούσε τις αντιδράσεις του κόσμου στις εκάστοτε πολιτικές. «Θα σου πω μια ιστορία», μου είπε κάποια στιγμή.
«Ενας σουλτάνος έβαλε νέους βαρείς φόρους. Εστειλε τότε τον βεζίρη του στο παζάρι να δει και να του πει πώς αντιδρά ο κόσμος.
“Σουλτάνε μου, ωρύονται, βρίζουν, απειλούν”, του μετέφερε αυτός την κατάσταση που επικρατούσε. “Δεν πειράζει, άσ’ τους”, απάντησε ο σουλτάνος. Σύντομα ξαναέβαλε νέους, μεγαλύτερους, φόρους και ξαναέστειλε τον βεζίρη στο παζάρι. “Σουλτάνε μου, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, δεν φαντάζεσαι τι λένε εναντίον σου, να βγάλουμε λίγους φόρους”, τον ενημέρωσε. “Δεν πειράζει, άσ’ τους”, απάντησε ξανά ο σουλτάνος. Εβαλε από τότε άλλες δυο-τρεις φορές νέους φόρους. Την τελευταία φορά τού είπε ο βεζίρης: “Σουλτάνε μου, όλα πάνε μια χαρά, απόλυτη ησυχία, κανείς πια δεν φωνάζει, κανείς δεν διαμαρτύρεται, κανείς δεν βρίζει, άμα θες, βάλε κι άλλους φόρους”. “Ωχ”, είπε τότε ο σουλτάνος. “Αυτό το τελευταίο, που κανείς πια δεν φωνάζει και δεν βρίζει, είναι το χειρότερο σημάδι. Βγάλτε τώρα αμέσως φόρους πριν να είναι πολύ αργά».
Σήμερα όλες οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν τη Νέα Δημοκρατία να κινείται σε επίπεδα της τάξης του 30% και να διατηρεί σταθερό προβάδισμα 17-18 μονάδων από το δεύτερο κόμμα. Δείχνουν επίσης τον Κυριάκο Μητσοτάκη να συγκεντρώνει προβάδισμα άνω του 20% έναντι του επόμενου πολιτικού αρχηγού στο ερώτημα για την καταλληλότητα ως πρωθυπουργού.
Αυτά τα δεδομένα σημαίνουν πως ούτε η Νέα Δημοκρατία ούτε ο πρωθυπουργός βρίσκονται αντιμέτωποι με σοβαρό και αξιόλογο πολιτικό αντίπαλο, καθώς κανένα κόμμα δεν κινείται σε ποσοστά άνω του 15% και κανείς πολιτικός αρχηγός δεν συγκεντρώνει ποσοστά αποδοχής ως πρωθυπουργός άνω του 10%. Οι ίδιες δημοσκοπήσεις φανερώνουν πως ο πραγματικός αντίπαλος της Νέας Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού μπορεί να μην καταγράφεται στο υπάρχον κομματικό φάσμα, βρίσκεται όμως μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Εκεί όπου οι δημοσκόποι ανιχνεύουν συνεχώς έντονη διαμαρτυρία, απογοήτευση, αγανάκτηση, ακόμη και οργή του μέσου πολίτη για την καθημερινότητά του, που όμως παραμένει έως τώρα πολιτικά βουβή, καθώς δεν βρίσκει σοβαρή κομματική έκφραση να κατευθυνθεί ή κάποιο οργανωμένο μαχητικό κίνημα να εκτονωθεί.
Καθόλου τυχαία, σχεδόν όλες οι δημοσκοπήσεις φανερώνουν ποσοστά άνω του 70% των ερωτηθέντων που δηλώνουν δυσαρεστημένοι με την οικονομική τους κατάσταση και ότι οριακά καλύπτουν τις βασικές τους ανάγκες. Ποσοστά της τάξης άνω του 55% δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους και κάτω του 35% για να εξασφαλίσουν κυβερνητική σταθερότητα.
Βρισκόμαστε τώρα στην καρδιά του καλοκαιριού, την εποχή για «τα μπάνια του λαού», που έλεγε και ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου. Ωστόσο, οι τελευταίες έρευνες δείχνουν ότι το 50% δεν προγραμματίζει διακοπές λόγω οικονομικής στενότητας και το 35% θα κάνει διακοπές περιορισμένης χρονικής διάρκειας, ενός δεκαημέρου, για τους ίδιους λόγους.
Στα ζητήματα αυτά βρίσκεται ο πυρήνας των προβλημάτων και ο μεγάλος αντίπαλος με τον οποίο έχει να αναμετρηθεί η κυβέρνηση.
Κύριος αντίπαλος με τον οποίο βρίσκεται αντιμέτωπος ο πρωθυπουργός δεν είναι ούτε ο Ανδρουλάκης, ούτε η Κωνσταντοπούλου, ούτε ο Βελόπουλος, ούτε ο Τσίπρας και τα διάφορα αποκόμματα του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο Σαμαράς και τα διάφορα αποκόμματα της Ακροδεξιάς. Είναι οι συνθήκες της καθημερινότητας του μέσου πολίτη.
Είναι η ακρίβεια και η διαρκής μείωση του διαθέσιμου εισοδήματός του, είναι το ταμείο των σούπερ μάρκετ, είναι η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης, οι διάφοροι ειδικοί φόροι, π.χ. η εισφορά αλληλεγγύης, οι ισχύουσες και σήμερα ανισορροπίες των μνημονιακών μέτρων όπως ο αυξημένος ΦΠΑ και οι ποικίλες έκτακτες εισφορές, είναι η άπληστη κερδοσκοπία των καρτέλ και των ολιγοπωλίων στο εμπόριο, στην ενέργεια, στις τηλεπικοινωνίες, στις συγκοινωνίες, είναι τα διαπλεκόμενα μεγάλα συμφέροντα σε οικονομία, πολιτική και ενημέρωση, είναι το σπάταλο, ακριβό, δυσλειτουργικό και κατά περίπτωση βαθύτατα διεφθαρμένο Ελληνικό Δημόσιο.
Είναι προφανές ότι δεν μπορεί μια κυβέρνηση να λύσει ως διά μαγείας όλα τα χρονίζοντα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και του Ελληνικού Δημοσίου. Και προφανώς, έχει κάνει ορισμένα σοβαρά βήματα προς την κατεύθυνση αυτή η Νέα Δημοκρατία στην εξαετία που ήδη κυβερνά. Αλλά είναι λίγα. Αποδεδειγμένα δε αυτοί που την ψήφισαν ανέμεναν πολύ περισσότερα, πολύ ταχύτερα, πολύ αποτελεσματικότερα.
Σήμερα οι μακροοικονομικοί δείκτες ευημερούν, πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο. Αλλά συμβαίνει το αντίθετο με την καθημερινότητα του μέσου πολίτη. Και μπορεί οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης να απονέμουν όλα τα εύσημα στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό για τις επιδόσεις τους, αλλά ούτε οι οικονομικοί δείκτες ούτε οι οίκοι αξιολόγησης ψηφίζουν. Αυτοί δε που ψηφίζουν δείχνουν να έχουν διαφορετική άποψη για τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Και ας μην κραυγάζουν προς το παρόν. Ετσι δεν κραύγαζαν και οι υπήκοοι του σουλτάνου την τελευταία φορά που έστειλε τον βεζίρη στο παζάρι.
Πηγή: protothema.gr
