Θυμάσαι, φίλε αναγνώστη, εκείνες τις ένδοξες μέρες που ο πάλαι Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, της Οικολογίας και των Κινημάτων, παρήγαγε ουσιαστικό λόγο, χωρίς λαϊκίστικες κορώνες και αντιπολιτευτικές φανφάρες; Εκείνα τα τίμια 4% του Νίκου Κωνσταντόπουλου με σαφή φιλοδυτικό προσανατολισμό, άνευ νταουλιών που χορεύουν τις αγορές.
Έπειτα ήρθε ο κυρ Αλέκος, τον βάφτισε Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και σκαρφάλωσε άνω του τάληρου. Κι εκείνη την όμορφη μέρα του 2006, όπου ο πρώην Κνίτης, φέρελπις νέος, Τσίπρας Αλέξιος ο Α’, λάμβανε το χρίσμα του Αλαβάνου για την «Ανοιχτή Πόλη» του Δήμου Αθηναίων, ο γράφων υπήρξε θεατής. Ήταν μια ομιλία που δυσκολεύεσαι να ξεχάσεις, μιας και η πιο βασική δέσμευση του (τότε) Cool Αλέξη, ήταν πως «θα φέρει φθηνό πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα».
Ποιος μπορούσε να φανταστεί πως ο πιτσιρικάς από τους Αμπελόκηπους θα κατάφερνε δέκα χρόνια μετά να πετύχει αυτό που δεν μπόρεσε ο Ηλιού, ο Χαρίλαος και ο Κύρκος: Η Αριστερά να κυβερνήσει τη χώρα. Όχι με τη δύναμη των όπλων, αλλά μ’ εκείνη της ψήφου. Είχε προηγηθεί το μίνι-κοινοβουλευτικό πραξικόπημα για την ανατροπή του ΓΑΠ, η κυβέρνηση Παπαδήμου, η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και έπειτα, η ακύρωση των Μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο.
Και ήρθε εκείνη η μέρα, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία μέτρησε τα κουκιά του και ο Αλέξιος Τσίπρας έπιασε δουλειά στο Μαξίμου, με τη βοήθεια των ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου. Μου έλεγαν από παλιά πως Αριστερά και Λαϊκή Δεξιά είναι συγκοινωνούντα δοχεία, μα το περιβόητο ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ πήγε περίπατο όταν συνεστράφη με τον πολεμιστή Παναγιώτη.
Του Παναγιώτη του «Ο στρατός διασφαλίζει τη σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας», με τον Αλέξη να μένει σιωπηλός. Του Παναγιώτη του εμφατικού «Στα τέσσερα εσείς, στα τέσσερα» προς τα έδρανα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με τους βουλευτές των πάλαι ποτέ ΑΝ.ΕΛ. να τον χειροκροτούν όρθιοι. Χαμογέλασαν και κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ονόματα δεν λέμε γιατί θα με δικάσουν στον Iron Throne…
Όμως οι λυκοφιλίες (κατά την Κουτσούμπεια κλητική προσφώνηση) δεν κρατούν για πάντα: Δύο λίμνες και μία Συνθήκη αποτέλεσαν το εφαλτήριο για την πολιτική επιβίωση κάποιων βουλευτών του Καμμένου, οι οποίοι έγιναν Αριστεροί εν μία νυκτί: Σήμερα επιβιώνουν πολιτικά η Έλενα Κουντουρά (European Left και υποψήφια χωρίς προκριματικούς, playoff και νοκ-άουτ) και ο Βασίλης Κόκκαλης, που όσο «πλάτη» κι αν έχει βάλει για τα Τέμπη, παραμένει ένας πολιτικός σύντροφος του Καμμένου του Πάνου στη συνείδηση του γράφοντος.
Έρχονται λοιπόν οι Ευρωεκλογές και ο Πάνος την ώρα που θα πίνει τα μοχίτο του στο κότερο, θα χαμογελά χαιρέκακα με τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι θα εκλέξουν πρώτη σε ψήφους την Έλενα Κουντουρά. Τι σημασία έχει που ο Κώστας Αρβανίτης είναι συνεπής σε λόγια και πράξεις; Δεύτερος και καταϊδρωμένος θα βγει. Και στο λέω εγώ, που από το 2011 καταδικάζω τον ΣΥΡΙΖΑ απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Ξεχάσαμε κι αυτά που ξέραμε με τα football transfers και στο τέλος θα φάμε και ξύλο από παλιούς μας συντρόφους, όμως αυτό δεν είναι Συνασπισμός, αλλά Λερναία Ύδρα. Είπαμε, να φτιάξουμε κόμμα αλλά όχι και να του βγάλουμε τα μάτια. Όσο για τους περιβόητους ΠΑΣΟΚογενείς, θα τα πούμε άλλη φορά, αν φυσικά μου το επιτρέψει η μητέρα…
Υ.Γ.Ας έφερναν τουλάχιστον πίσω τη Ραχήλ Μακρή: Θα αναγνώριζα ότι τους διέπει ένα κάποιο χιούμορ. Αλλά πού τέτοια τύχη…
