Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Μόνο μέσα στα τελευταία εικοσιτετράωρα, ο πρόεδρος Τραμπ πλακώθηκε με τον οίκο αξιολόγησης Moody’s και με τον Μπρους Σπρίνγκστιν. Ενώ άρπαξε και κάτι ξώφαλτσες από τον Ντε Νίρο στις Κάννες.
Δεν είναι κι άσχημα.
Αν σκεφτεί κανείς ότι στην Ελλάδα η φασαρία είναι αν θα ενωθεί ο Φάμελλος με τον Χαρίτση και κάτι παλαιο-πασόκους για αποκούμπι, χίλιες φορές να τσακώνεσαι με την Τέιλορ Σουίφτ και την Τζένιφερ Λόρενς.
Ακόμη περισσότερο που ο καβγάς δεν είναι λύση. Τι ζόρι τραβούν οι ξέμπαρκοι; Οτι δεν τους παίρνουν στα σοβαρά.
Μάλιστα. Αλλά ακόμη κι αν οι συνομιλίες μεταξύ Φάμελλου και Χαρίτση οδηγηθούν σε αίσιο τέλος, ακόμη κι αν συμπράξουν η Κατσέλη με τον Βαρουφάκη, ακόμη κι αν πλακώσουν όλοι οι Στεφανουά της ευρύτερης περιοχής, τι μένει; Το 5% θα συμφωνήσει με το 1,2%, άντε και με το 2,5%.
Δεν το λες και κοσμοπλημμύρα!
Για την ακρίβεια δεν γεμίζουν ούτε συναυλία του Σπρίνγκστιν. Θα μείνουν άδειες θέσεις.
Με εντυπωσιάζει λοιπόν πως όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι δεν βλέπουν το πραγματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν.
Δεν βλέπουν δηλαδή πως από το 2019 η Ελλάδα γύρισε σελίδα, ο κόσμος πάει αλλού, στην κοινωνία και στην πολιτική έχουν αλλάξει πολλά, μαζί και η κυβέρνηση. Αλλά η αντιπολίτευση δεν βρήκε λόγο να αλλάξει και αυτή.
Η ρητορική και το ύφος της παραμένουν ίδια και απαράλλαχτα με τις προηγούμενες δεκαετίες. Ενα μείγμα ασίγαστης έξαψης και ακατάπαυστης καταγγελίας.
Κι από κοντά διάφορες αδιανόητες κουβεντολογίες «ποιος θα τα βρει με ποιον» ή «ποιος δεν θέλει ποιον». Δεν βγάζεις άκρη.
Ετσι όμως η πολιτική δεν έχει σχέση με προβλήματα και λύσεις, ούτε καν με ανθρώπους. Λειτουργεί σαν ένας ασταμάτητος καβγάς που δεν συγκινεί ούτε τις παρέες που τον συντηρούν.
Θα μου πείτε φυσικά ότι λείπουν τα πρόσωπα και ότι η πολιτική είναι μια υπόθεση (και) προσώπων. Θυμάται κανείς τον Καραμανλή ή τον Ανδρέα ή τον Σημίτη να μαλλιοτραβιούνται σε παρέες;
Δυστυχώς όμως τα πρόσωπα δεν μπορείς να τα παραγγείλεις. Αυτά είναι, αυτά έχεις και με αυτά θα πορευτείς.
Μπορείς όμως να διαμορφώσεις μια άλλη ρητορική, ένα άλλο ύφος, ένα άλλο πεδίο αντιπαράθεσης.
Κάτι βέβαια που θέλει μυαλό και δουλειά για να αποδώσει. Αλλά μόνο έτσι οι καβγάδες των λίγων αποκτούν νόημα για τους πολλούς.
Κι ο Τραμπ τσακώνεται αλλά τουλάχιστον τσακώνεται με τον Σπρίνγκστιν και τον Ντε Νίρο.
Οι δικοί μας τσακώνονται κυρίως μεταξύ τους. Ούτε βαθμούς στη Γιουροβίζιον δεν παίρνουν.
Πηγή: tovima.gr
