Ο πόλεμος της ξαπλώστρας αρχίζει και για τη φετινή σεζόν. Με απόφαση του υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Κωστή Χατζηδάκη ενεργοποιούνται από τη φετινή θερινή σεζόν τα πρόστιμα που προβλέπει ο σχετικός νόμος ενώ οι πολίτες θα έχουν τη δυνατότητα να καταγγέλλουν τους παραβάτες μέσω ειδικής εφαρμογής στα κινητά τηλέφωνα, η οποία θα ενεργοποιηθεί σύντομα, στέλνοντας στις κτηματικές υπηρεσίες φωτογραφίες και τη θέση της επίμαχης παραλίας, μέσω του GPS.
Διαβάζοντας την σχετική απόφαση βλέπουμε ότι τα πρόστιμα είναι «τσουχτερά» και κυμαίνονται από 2.000 ευρώ έως 60.000 ευρώ για όποιον εμποδίζει με κάθε τρόπο (κτίσματα, τοιχία, ζαρντινιέρες, περιφράξεις παντός τύπου κτλ, αυτοκίνητα, μοτοσικλέτες κλτ) την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών προς τη θάλασσα. Καθόλου κακό μπορούμε να πούμε, γιατί δεν είναι και ότι καλύτερο για κάποιον να κάνει παρκούρ προκειμένου να φτάσει στην παραλία.
Σε ό,τι αφορά στις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες στην περίπτωση που υπάρχει αυθαίρετη κατάληψη αυτές θα απομακρύνονται, εάν υπάρχει παράνομη κατασκευή θα κατεδαφίζεται ενώ θα επιβάλλεται και σφράγιση της επιχείρησης. Πολύ καλά και εδώ. Σίγουρα δεν μπορεί ο κάθε επιχειρηματίας να καταπατά έναν δημόσιο χώρο και να ασκεί οικονομική δραστηριότητα σε αυτόν χωρίς τις απαραίτητες άδειες.
Ωστόσο πέραν την πρόσβασης, οι πολίτες -ειδικά τα τελευταία χρόνια- αντιμετωπίζουν ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα. Το κόστος της ξαπλώστρας. Αυτό ποιος το ελέγχει;
Πέρυσι το καλοκαίρι, ενδεικτικά θα αναφέρω κάποιες τιμές, είδαμε ξαπλώστρες σε παραλίες της Αττικής να κυμαίνονται το σετ από 6 ευρώ μέχρι και τα 70 ευρώ μαζί με ένα μπουκαλάκι νερό! Ας μην αναφερθούμε καλύτερα σε κοσμοπολίτικα νησιά όπως η Μύκονος. Εκεί μιλάμε για κόστη πέραν κάθε φαντασίας. Το βδομαδιάτικο δεν φτάνει ούτε για μισή βουτιά.
Ποιος παρέχει όμως αυτό το δικαίωμα στον εκάστοτε επιχειρηματία να κοστολογεί ένα μπάνιο στην θάλασσα ανάλογα με τα πόσα του λείπουν από την τσέπη του;
Ας δούμε την διαδικασία και θα καταλάβετε. Καταρχάς να πούμε ότι η παραλία όσο και ο αιγιαλός είναι κοινόχρηστοι χώροι και ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στο ελληνικό Δημόσιο ή να το πω συγκεκριμένα ανήκουν στο υπουργείο Οικονομικών. Κάθε χρόνο η Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας του Υπουργείου Οικονομικών σε συνεργασία με τη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων εκδίδει απόφαση βάσει της οποίας παραχωρείται το δικαίωμα απλής χρήσης αιγιαλού και παραλίας στους δήμους, οι οποίοι με τη σειρά τους μπορούν να το παραχωρούν σε ιδιώτες ή δημοτικές επιχειρήσεις. Οι παραχωρήσεις γίνονται μέσω ηλεκτρονικών δημοπρασιών κατά τις οποίες έχουμε δει τιμές για ενοικίαση μιας παραλίας από 15.000 μέχρι και 200.000 ευρώ (!) και ισχύουν για μια τριετία συνήθως.
Προσέξτε τώρα τι προβλέπεται για τα έσοδα. Το υπουργείο Οικονομικών λαμβάνει το 30 με 40% των μισθώσεων. Το άλλο πάει στους δήμους που έχουν το δικαίωμα υπεκμίθωσης χώρου αιγιαλού και παραλίας. 30-40% στο ΥΠΟΙΚ! Καθόλου άσχημο ποσό αν σκεφτείτε ότι υπάρχει επιχειρηματίας που έχει δώσει ποσό της τάξης των 200.000 ευρώ για μία μόνο παραλία. Για κάντε τη σούμα για όλες τις παραλίες της χώρας και δείτε το λογαριασμό…
Σε αυτό το σημείο νομίζω μόλις απαντήθηκε το ερώτημα ποιος δίνει το δικαίωμα στον κάθε επιχειρηματία να κοστολογεί ξαπλώστρες και τρόφιμα, με βάση όσα του λείπουν. Το υπουργείο Οικονομικών και οι Δήμοι σε δεύτερο βαθμό. Οι μεγάλοι κερδισμένοι από το απλό δικαίωμα των πολιτών να κάνουν ένα μπάνιο στην θάλασσα.
Και όσο δεν μπαίνει κάποιο πλαφόν στις τιμές, όλοι θα κερδίζουν εκτός από εμάς τα μεγάλα κορόιδα που θα ψάχνουμε με το… τουφέκι, να βρούμε μια γωνίτσα σε κάποια ελεύθερη (;) παραλία να στρώσουμε μια πετσέτα να λιαστούμε. Αν βρούμε!
